λοιπόν έχω να πω εδώ πολλά αγαπημένη μου Όλγα. στους ανθρώπους υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα. πλασσάρονται επικοινωνιακά πολύ άσχημα. στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν μία δυσκολία, ας πούμε μαζί σου, μπορεί να σου κάνουν όλη τη σκέψη μπουρδέλο. έχω ένα πολύ βασικό παράδειγμα από τα μαθήματα στις δημόσιες σχέσεις όπου από την πρώτη μέρα των μαθημάτων μιλάμε για κρίσεις και ταυτόχρονα εγώ έχω απαντήσει σε απίστευτα προσωπικά μου ζητήματα, χωρίς να πάρω ουσιαστικά χαμπάρι τι θα πει κρίση. όπως γράφεις και μόνη σου είμαστε απέξω και αυτά τα πράγματα ξεκινάνε σε μεγάλο βαθμό από τη γλώσσα και την επικοινωνία. αυτό που θέλω να πω, δηλαδή το βασικό μου επιχείρημα είναι πως στους ανθρώπους η ασχήμια τους έκανε αργότερα αυτό που είναι. δεν μπορείς να λες ότι είσαι παραμυθάς, να κάνεις λόγο για παραμύθια, περνώντας πάντοτε ξυστά από το απαίσιο. την ασχήμια πολεμάμε όλοι μας. αυτό είναι που χαρίζει στα παραμύθια το τίμημά τους, το ζυγό του δίκαιου και του άδικου, λόγια που στην ουσία ακριβοπληρώνονται. καλό σου βράδυ καλή μου γατούλα. μάκια το μωγιό!!
Καλημέρα Μελένιε Μενέλαε! Μάκια και σε σένα! γούτσου γούτσου σου!
Έχεις Απόλυτο Δίκιο!!!!!!!!
Αυτό που είναι άσχημο και αηδιαστικό είναι τροφή για μας τους παραμυθάδες ( για όλους τους παραμυθάδες που πιστεύουν στην ομορφιά ). Αυτή η ασχήμια θα διαλυθεί μέσα μας, θα προσαρμοστεί στο μυαλό μας και θα δώσει κάτι δημιουργικό.
Απλά βρε Μενέλαέ μου, την στιγμή εκείνη που είμαστε σε επαφή με την αηδία και την νιώθουμε στο πετσί μας, θέλουμε να κάνουμε εμετό.
Γι αυτό έγραψα εκείνο το ποστ ψες το βράδυ. Μια στιγμή εμετού και η διαπίστωση ότι απομακρύνθηκα πρακτικά από κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις (όχι από την ίδια την ουσία της ασχήμιας που μας περιτρυγιρίζει ), η ανάρτηση εδώ σαν μια κραυγή για εκείνη τη στιγμή, μου έδωσαν μια ανάσα.
Χρειάζεται κι αυτό. Για να μην λιποθυμήσουμε από την ασχήμια αλλά να την αποδεχτούμε ότι υπάρχει σαν ένα κομμάτι από όλα τα άλλα που είναι γύρω μας.
Καλή μου μπουμπού, στρουμπουλή μου γατούλα, τρυφερό μου μωγιάκι, πολύ πολύ σαγαπάω εγώ εσένα και μου αρέσει να μιλάω μαζί σου, να διαβάζω τις σκέψεις σου και γενικά είσαι πολύ πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος. Πάντα σαγαπώ κουτάβι μου!!
5 σχόλια:
λοιπόν έχω να πω εδώ πολλά αγαπημένη μου Όλγα. στους ανθρώπους υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα. πλασσάρονται επικοινωνιακά πολύ άσχημα. στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν μία δυσκολία, ας πούμε μαζί σου, μπορεί να σου κάνουν όλη τη σκέψη μπουρδέλο. έχω ένα πολύ βασικό παράδειγμα από τα μαθήματα στις δημόσιες σχέσεις όπου από την πρώτη μέρα των μαθημάτων μιλάμε για κρίσεις και ταυτόχρονα εγώ έχω απαντήσει σε απίστευτα προσωπικά μου ζητήματα, χωρίς να πάρω ουσιαστικά χαμπάρι τι θα πει κρίση. όπως γράφεις και μόνη σου είμαστε απέξω και αυτά τα πράγματα ξεκινάνε σε μεγάλο βαθμό από τη γλώσσα και την επικοινωνία. αυτό που θέλω να πω, δηλαδή το βασικό μου επιχείρημα είναι πως στους ανθρώπους η ασχήμια τους έκανε αργότερα αυτό που είναι. δεν μπορείς να λες ότι είσαι παραμυθάς, να κάνεις λόγο για παραμύθια, περνώντας πάντοτε ξυστά από το απαίσιο. την ασχήμια πολεμάμε όλοι μας. αυτό είναι που χαρίζει στα παραμύθια το τίμημά τους, το ζυγό του δίκαιου και του άδικου, λόγια που στην ουσία ακριβοπληρώνονται. καλό σου βράδυ καλή μου γατούλα. μάκια το μωγιό!!
Καλημέρα Μελένιε Μενέλαε!
Μάκια και σε σένα!
γούτσου γούτσου σου!
Έχεις Απόλυτο Δίκιο!!!!!!!!
Αυτό που είναι άσχημο και αηδιαστικό είναι τροφή για μας τους παραμυθάδες ( για όλους τους παραμυθάδες που πιστεύουν στην ομορφιά ). Αυτή η ασχήμια θα διαλυθεί μέσα μας, θα προσαρμοστεί στο μυαλό μας και θα δώσει κάτι δημιουργικό.
Απλά βρε Μενέλαέ μου, την στιγμή εκείνη που είμαστε σε επαφή με την αηδία και την νιώθουμε στο πετσί μας, θέλουμε να κάνουμε εμετό.
Γι αυτό έγραψα εκείνο το ποστ ψες το βράδυ. Μια στιγμή εμετού και η διαπίστωση ότι απομακρύνθηκα πρακτικά από κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις (όχι από την ίδια την ουσία της ασχήμιας που μας περιτρυγιρίζει ), η ανάρτηση εδώ σαν μια κραυγή για εκείνη τη στιγμή, μου έδωσαν μια ανάσα.
Χρειάζεται κι αυτό. Για να μην λιποθυμήσουμε από την ασχήμια αλλά να την αποδεχτούμε ότι υπάρχει σαν ένα κομμάτι από όλα τα άλλα που είναι γύρω μας.
Καλή μου μπουμπού, στρουμπουλή μου γατούλα, τρυφερό μου μωγιάκι, πολύ πολύ σαγαπάω εγώ εσένα και μου αρέσει να μιλάω μαζί σου, να διαβάζω τις σκέψεις σου και γενικά είσαι πολύ πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος. Πάντα σαγαπώ κουτάβι μου!!
Ξέρεις τι;
Με ενθουσιάζει που "με πιάνεις".
Γράφω δυο λέξεις και ξεμπλέκεις από μέσα τους όλες μου τις σκέψεις.
Αναγνωρίζεις την ένταση σου.
Σήμερα είμαι πιο ήρεμη. Κάλμαρε η ένταση και τα λόγια σου λειτούργησαν καταλυτικά.
Κι εγώ σ' αγαπάω μελένιο μελισσάκι μου.
Δημοσίευση σχολίου