Αύγουστος

Μητρικά Ένστικτα

Μια βδομάδα διακοπές στο βουνό.
Μακριά από το σπίτι, τους γονείς, τη ρουτίνα.
Παρέα με πάρα πολλούς φίλους σε ένα όμορφο και οργανωμένο κατασκηνωτικό χώρο.
Τι άλλο να θέλει ένας νεαρός έφηβος;

Μα έλα που τα ένστικτα μου με πρόδωσαν κι αυτή τη φορά.
Ετοίμαζα όλη μέρα χτες τα πράγματά του. Μου πήρε όοοολλληηη μέρα!!!
Έβαζα τα πράγματα, έλεγχα, ξανασκεφτόμουν, τι άλλο μπορεί να χρειαστεί;

Τον κοίταζα, τον αγκάλιαζα, τον έφαγα από την γλώσσα.

- Να ντύνεσαι καλά...
- Μην κρυώσεις...
- Να προσέχεις...



- Να μην βράζεις πολύ τα μακαρόνια....
- Να πλένεις τα ρούχα σου....
- Έτσι θα μου λες όταν θα πάω για σπουδές. Άμα άρχισες από τώρα έτσι...τι έχω να τραβήξω.

- Κάτι έπαθε η μάνα μου, είπε της γιαγιάς του.
- Κάνει λες και θα μετακομίσω.

Το κάψιμο στο στομάχι ακόμα να περάσει από χτες.
Το σταματημένο μυαλό ευτυχώς άρχισε να λειτουργεί τώρα που έφυγε.

Πάω να περιποιηθώ τον κήπο, να εκτονωθώ.

υ.γ. κι ακόμα είμαι "άνετη", "ανεξάρτητη", "σκληρή", "δυναμική"...

Στραβάρα μου!

Ευλογία...

Ευλογία είναι η δημιουργία.
Να ζυμώνουμε τη ψυχή μας με τον ιδρώτα μας και να δίνουμε πνοή.

Ευλογία είναι να δίνουμε χαρά μέσα από τη δημιουργία.

Ευλογία είναι να παίρνω στα χέρια μου σαν δώρο ένα δημιούργημα.
Να νιώθω τον πόνο του δημιουργού , πονάει να αποχωρίζεται το "παιδί" του.
Μα το εμπιστεύεται στα χέρια μου.

Νιώθω πολύ τυχερός άνθρωπος.


Τι είναι ευλογία για σένα;

Και η μαγεία συνεχίζεται...

Η μέρα σήμερα κουβαλάει μια περίεργη αύρα.
Φαίνεται κάποια νεράιδα ευχήθηκε για μένα.
Να είμαι καλά!
Να είμαι χαρούμενη, γεμάτη αγάπη από πολλά άτομα γύρω μου.

Να σκεφτείς, συνάντησα μια παιδική φίλη που ήρθε για διακοπές από την Αγγλία.

Εκεί μεγάλωσε.

Ερχόταν κάθε καλοκαίρι κι έμενε στη θεία της κοντά στο πατρικό μου.
Την περιμέναμε γεμάτοι χαρά κι ανυπομονησία.
Ένα χαρούμενο κορίτσι, όλο γέλια και νάζι.
Η ίδια ήταν και σήμερα κι ας περάσαν τόσα χρόνια.

Γυρνούσαμε στις γειτονιές και βράδιαζε να μπούμε σπίτι.
Απολαμβάναμε την προφορά της και τις λέξεις που έλεγε με αστείο τρόπο.
Νιώθαμε περήφανοι που την κάναμε παρέα.
Ήταν το κορίτσι από την Αγγλία! Κάτι ξεχωριστό.

Ένιωσα και σήμερα περήφανη που είναι φίλη μου.
Μα σήμερα ξέρω τους λόγους....
Είναι μια αγνή ψυχή, ένα ντόπρο πλάσμα, ξέρει την αλήθεια και δεν διστάζει
να την ξεστομίσει.
Έχει μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη και αποδοχή
και τρελό, απίστευτο χιούμορ. Κρατούσα την κοιλιά μου από τα γέλια
όση ώρα ήμουν μαζί της.

Είναι όμορφα να έρχονται πίσω αναμνήσεις... μα πιο πολύ όταν συνοδεύονται
από μια σφιχτή αγκαλιά, όπως ακριβώς μ' αρέσει, κι ένα φιλί στο μάγουλο!

Γλύκες

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη σήμερα.
Εκτός από το γλυκό σύκο που έφτιαξε η φίλη μου
καταβρόχθησα κι ένα γλυκό νεραντζάκι που έφτιαξα με τα χεράκια μου
και την καρδούλα μου.

Μ' αρέσει το νεραντζάκι. Είναι πράσινο και πικρόγλυκο.
Έντονη μυρωδιά και γεύση που μένει στο λαιμό για ώρες.
Αφήνοντας μια πικράδα που δεν είναι ενοχλητική αλλά κάνει
τα μούτρα μου να σχηματίζουν γκριμάτσες.

Αυτή η γλύκα ( ξέρω, πρέπει να προσέχω και την τάση μου για διαβήτη.... )
έσμιξε με τον άρτο που πήρε η Ζωή στα χέρια της.
Έφτασε εκεί μακριά και ξύπνησε τον Μενέλαο από τον λήθαργο
και μου χάρισε πάλι πολύ αγάπη και χαμογελάκια κι αγκαλίτσες.
Απ' αυτά που έχουν όσοι ξέχασαν να μεγαλώσουν και είναι πάντα παιδιά στην καρδιά.

Πέταξε και μέχρι εκεί, σε μια φίλη μου καλή που έχει γενέθλια.
Την αγαπάω τόσο την τρελή μου λιονταρίνα.
Μέλι στάζουν οι λέξεις μας κάθε φορά.
Κι αυτή στην ίδια συναισθηματική ηλικία με μας... λίγο ποιο μεγάλη...
αιώνια έφηβη.
Μόλις γύρισε από ένα ονειρεμένο ταξίδι στον αγαπημένο της προορισμό.

Μεγάλη χαρά μου έδωσε το λιονταράκι μου
και το μελένιο Μενελαγουδάκι μου.

Άρτος + Γλυκό σύκο

Κάποιες μέρες η Ζωή αποφασίζει ότι με χρειάζεται.
Είμαι ένα κομάτι άρτος τοποθετημένος στο τραπέζι της κουζίνας.
Διαθέσιμος για να τραφούν στόματα και ψυχές.
Απλώνει το χέρι και με αρπάζει.
Δεν αντιστέκομαι.
Με παίρνει και με κάνει κομάτια.
Με μοιράζει απλόχερα.
Υπάρχω για να δώσω χαρά.
Να διώξω την πείνα και τη λύπη.
Και να δώσω ικανοποίηση, ελπίδα, φως.
Μ΄αρέσει το φως.
Ο άρτος στα χέρια της Ζωής γίνεται άστρο.
Φωτεινό άστρο.
Αφήνει ένα κομμάτι σε κάθε κερί που πάει να λιώσει.
Κι αυτό παίρνει θάρρος και χορεύει στο λυκόφως.
Δέχομαι.
Αποκτώ αξία στα χέρια της.
Επιλέγω να γίνω το εργαλείο.

Δεν έχω απαιτήσεις ούτε δισταγμούς.
Η Ζωή με έδωσε.
Κι αυτή δεν απαιτεί.
Μόνο δίνει αγάπη.

Κι εγώ αισθάνομαι ευλογημένη που επέλεξε τη μορφή μου.

Και με αντάμειψε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο.

Με το πιο εύγευστο γλυκό σύκο που έφαγα ποτέ.....

Μεσημεριανός ύπνος

Μια ώρα παίδευα την μικρή στα χέρια μου.
Είχε κουραστεί κι έκλαιγε. Με ένα κλάμα, ίδια σειρήνα που δεν μπορείς να αγνοήσεις.
Σε κάνει να στέκεις προσοχή στο πρόσταγμά της.
Τη νανούριζα. Τα καταγάλανα ματάκια ζαλίζονταν για λίγο μα το φως και οι φωνές γύρω της δεν την άφηναν να ηρεμήσει.
Ήταν σαν ένα σκωτσέζικο ντους ανάμεσα σε λεπτά ηρεμίας και σειρήνας.
Τα χεράκια της τρύπωναν μέσα στα μαλλιά μου και ταξίδευαν στο πρόσωπό μου.
Ο τελευταίος σταθμός πάντα η μύτη μου. Την κρατούσε, την περιεργαζόταν. Με έγδαρε κι ελαφριά με τα μαλακά νυχάκια. Το ζουμερό σωματάκι της χαλάρωνε κι έλεγα... ωραία.. θα κοιμηθεί.
Στα πολλά την πήρε ο ύπνος.

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι με νανούρισε τέλεια.
Ήρθα κι εγώ στο κρεβάτι μου κι απόλαυσα τέσσερεις ώρες ύπνου.
Σαν μωρό στην κούνια!

Αμεσότητα

Ζηλεύω την αμεσότητα που έχουν κάποια blogs.
Σήμερα πέρασα γύρω στις 2 ώρες διαβάζοντας ένα blog.
Οι αναρτήσεις ήταν γραμμένες σαν γράμματα που απευθύνονται στον αναγνώστη.
Είχα την αίσθηση ότι γράφτηκαν για μένα.
'Οτι ήταν εκεί και περίμεναν εμένα να τα διαβάσω.
Ένα τυχαίο έστω αναγνώστη.
Ένιωσα πολύ όμορφα.
Σαν να μου άνοιγε την καρδιά του ο blogger.
Σίγουρα, την άνοιγε στον εαυτό του όταν τα έγραφε....

Ζηλεύω κι άλλα blogs που περιγράφουν κομμάτια ζωής.
Με τη φαντασία μου κάνω τον blogger να είναι ο ήρωας μιας σειράς ιστοριών.
Και περιμένω με λαχτάρα να διαβάσω το επόμενο επεισόδιο, να προσπαθήσω
να αποκρυπτογραφήσω τα συναισθήματα και τον χαρακτήρα του.

Μ΄αρέσει να εκφράζομαι αόριστα και με γενικότητες.
Όπως ακόμα κι αυτή η ίδια ανάρτηση που έχει θέμα αλλά η περιγραφή
οδηγεί σε αόριστες φιγούρες που δυσκολεύουν τον αναγνώστη. Ίσως
και να τον κάνουν να χάνει το ενδιαφέρον.

Σκέφτομαι συχνά ότι δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες της ζωής μου,
ίσως ούτε ακόμα και τα ίδια μου τα συναισθήματα.
Η ουσία των πραγμάτων, η φιλοσόφησή τους είναι αυτό που μένει σαν ζουμί
από όσα ζω κι όσα νιώθω.

Σήμερα ένιωσα τρυφερή αγάπη.
Είχα πάει στην εκκλησία , για τη γιορτή της Παναγίας.
Κάθησα έξω στο πεζούλι επειδή ήταν πιο δροσερά από την αποπνικτική , γεμάτη κόσμο αίθουσα της εκκλησίας.
Ήρθε μια γειτόνισσα της μαμάς μου μαζί με την ζωηρούλα εγγονή της.
Ούτε η μικρή άντεχε τον περιορισμό.
Την πήρα στα γόνατά μου και την αγκάλιασα και μιλούσαμε.
Λατρεύω τα παιδιά. Νιώθω οικεία. Νιώθω ότι Ανοίκω, μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Εκείνη της ψυχής που έχει ειλικρίνεια.

Σε λίγο πέρασε η εικόνα της Παναγίας από μπροστά μας. Η γιαγιά μου ( αδελφή του παππού μου ) με πήρε από το μπράτσο, μου χαμογέλασε και περάσαμε μαζί κάτω από την εικόνα.
Με κρατούσε στοργικά. Κι αργότερα επέμενε να με κοιτά στα μάτια. Έτσι με κοιτά
τον τελευταίο καιρό. Θέλει να της μιλήσω. Να της ανοίξω την καρδιά μου. Ψάχνει στο βλέμμα μου να βρει τον πόνο. Μα αυτός δεν υπάρχει πια εκεί.
Θα πάω όμως. Αυτή τη βδομάδα.

Κι αργότερα ένιωσα δυο χέρια να με αγκαλιάζουν. Ήταν τόσο τρυφερά που νόμισα ότι ήταν ο γιος μου. Μα με έκπληξη είδα μια θεία ( όχι ακριβώς θεία μου ) που με πεθύμησε. Και είχε την έννοια μου. Της μιλούσα και με άγγιζε συνέχεια για να την νιώσω κοντά μου.

Με συγκινεί η γυναικεία αλληλεγγύη και η στοργική αγάπη που δίνουμε και εισπράσσουμε
η μια από την άλλη. Πάντα ξεφεύγω και δεν μιλώ γι αυτά ακριβώς που νιώθω... μα δεν έχει
σημασία... τα βλέμματα , οι εκφράσεις, μιλούν όλα....

Αποσυντονισμός

Πετάει το μυαλό σήμερα.
Όπου θέλει! Τελείως ανεξέλεγκτα!
Μπορώ να το ελέγξω. Έχω μάθει τους τρόπους και τις μεθόδους.
Μα δεν θέλω.
Έμαθα να ακούω τις ανάγκες του.
Αυτό έχει ανάγκη να κάνει.
Να πετάει ελεύθερο και απεριόριστο.
Έχει τρυπώσει σήμερα σε καρδιές, έχει ανηφορίσει πλαγιές, έχει κάνει τσουλήθρα
σε άχαρες σκάλες ενός κτιρίου.
Πέταξε ακόμα και μέσα από ένα μαγεμένο πύργο.
Ξέφυγε από όλα και κούρνιασε στην αγκαλιά του θησαυρού μου.
Μα δεν άντεξε ούτε εκεί πολύ.
Πετάει ανάμεσα στις σταγόνες της Αυγουστιάτικης βροχής...
κι αναρωτιέται αν βρέχει στο Λονδίνο....
Τρέχει συνεχώς... ελεύθερο .... κι άσκοπο.... ή χωρίς κόπο....
Κουράστηκε. Ξεκουράστηκε.
Αποτοξινώνεται.
Περιμένει τον επόμενο μήνα....
πολλά θα γίνουν....

Παίξε μυαλό μου... τρέχα ελεύθερο για λίγο ακόμα....

Αναμονή.

Περιμένω!
Μου είπες πως θα μου στείλει κάτι!
Δεν ξέρω τι!
Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι όμορφο και καλοδεχούμενο.
Σταλμένο με καλή καρδιά.
Νιώθω χαρούμενη.
Μ' αρέσει να περιμένω.
Η αναμονή είναι ηδονική και εθιστική.
Η φαντασία μου ταξιδεύει... σε εκείνη τη στιγμή που θα έρθει το γράμμα.
Σίγουρα θα έρθει!
Το είπε!
Πιστεύω κάθε του λέξη.
Φυλακτό θα το έχω.
Μια ακόμα σημαντική στιγμή της ζωής μου.
Όμορφες στιγμές οι εκφράσεις συναισθημάτων. Δημιουργούν εκρήξεις μέσα μας.
Και χαμόγελα.

Θα στείλω κι εγώ κάτι σαν ανταπόδωση της χαράς.
Δεν του το έχω πει.
Επειδή ... δεν το έχω ακόμα.
Περιμένω κι αυτό το Κάτι!
Αύγουστος. Ο μήνας της αναμονής!
Το Θέρος.
Θα θερίσω τους καρπούς των κόπων μου και θα του στείλω έναν.

Δεν χρειάζεται πολλά η χαρά για να έρθει...
Να "σκαλίζουμε" το χώμα της ζωής μας, να φυτεύουμε, να δημιουργούμε...
και να χαρίζουμε τους καρπούς....
Είναι σαν να χαρίζουμε τον ιδρώτα, τον κόπο, την αγάπη, τη στοργή, το δάκρυ
που ποτίσαμε το "δέντρο".....
Δεν χρειάζεται πολλά η χαρά για να έρθει....