Σιωπή

Μέρες έχει να γράψω στο blog. Δεν ήξερα τι.
Λες, να μην είμαι φλύαρη πια;
Μετά θυμήθηκα.
Δεν θέλω να μιλώ αυτές τις μέρες.
Δεν θέλω να γράφω.
Οι σκέψεις δεν είναι όμορφες πια.
Έχουν περίεργες αποχρώσεις.
Λίγο φωτεινές, λίγο σκοτεινές.
Ραβδώσεις και ημικύκλια.
Κι εγώ μισώ τα ημι-
Ημιτελής καταστάσεις.
Ούτε καλές, ούτε κακές.
Χωρίς χαρακτήρα και νόημα.
Μπερδεμένα χρώματα στις παλάμες του ζωγράφου.
Πετάμενα εκεί, τυχαία.
Καμοιά βουλή.
Στιγμές απάθειας.
Αδυναμία.
Ο δύσκολος μου άθλος.
Η αποδοχή της.
Στέκομαι γυμνή από συναισθήματα
μπροστά στον ουρανό.
Έρμαιο του σκοτεινού ορίζοντα.
Ο αέρας με πάει ψηλά.
Με συνθλίβει.
Μαζεύω σιωπηλά τα κομμάτια.
Φτιάχνω ένα καινούριο πάζλ.
Πάλι...
Ξανά...
Ακόμα μια φορά....
Κύκλος.
Τελειότητα.
Ταιριάζω.
Σιωπή.

Έναστρος ουρανός

Περασμένα μεσάνυχτα.
Χαμένη στο σκοτάδι κοιτάω ψηλά.

Ένα αστέρι.

Κάνει τη νύχτα μου ακόμα πιο όμορφη.

Μου θυμίζει το φως, το λιγοστό φως της νύχτας.

Με κάνει να περιμένω την αυγή.

Θέλω να το αγγίξω. Να το αγκαλιάσω.
Να το χαϊδέψω.

Να ψιθυρίσω στο αυτί του ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.

Μα δεν μπορώ.

Οι κανόνες της φύσης και της ζωής, η πρακτική πλευρά της ύπαρξης,
με εμποδίζουν.

Δεν ξέρω αν θα το δω ξανά.

Αυτή τη στιγμή το κοιτάω, ξανά και ξανά.

Κλείνω τα μάτια. Τα ανοίγω πάλι και το βλέπω.

Αύριο δεν θα μπορώ να το κάνω.

Θα έχω ξεχάσει.

Το αγαπώ γιατί είναι δίπλα μου τώρα.

Το μόνο που έχει σημασία. Συντροφεύει τη μοναξιά.

Κάνει το μυαλό να ηρεμεί. Την καρδιά να κτυπά και τα δάκτυλα
να κυλάνε σαν ερωτικά χάδια στο πληκτρολόγιο.

Σ' αγαπώ αστέρι μου!

Παράλογο

Χωρίζουμε συχνά τη λογική από το συναίσθημα.
Κατηγοριοποιούμε τα δύο.
Και τα δυο, κομμάτια του συνειδητού μας.
Η αντίθετη λέξη από τη λογική είναι το παράλογο.
Άρα το συναίσθημα λειτουργεί παράλογα.
Ένας τρόπος να το ελέγξουμε είναι το παράλογο.
Το παράλογο χρειάζεται δεδομένα που δεν είναι χειροπιαστά.
Φαντασία. Άρα υποσυνείδητο.
Την έχουμε. Όλοι την έχουμε. Σε κάποιους κοιμάται. Σε άλλους φοβάται.
Και σε κάποιους από εμάς διαφεντεύει.

Με φαντασία και παραλογισμούς νιώθουμε το συναίσθημα.
Κι εκεί που μας γεμίζει το μυαλό, χάνουμε τον εαυτό μας μέσα του,
γεμίζουμε από την ηδονή του, έρχεται μια σπίθα φαντασίας.

Της δίνουμε τροφή κι αυτή φουντώνει.

Φτιάχνω το δικό μου κόσμο, τη δική μου αντίληψη της πραγματικότητας
μέσα από τη φαντασία μου και το παράλογο.
Μη φοβάσαι.
Η εικόνα που δίνει η λογική και η πρακτική πλευρά της ζωής υπάρχει.

Με μια δόση παραλογισμού, παρομοιάζω τον έρωτα, το ζευγάρι, με ένα ζευγάρι κάλτσες.
Η μια έχει τα χρώματα της θάλασσας ( εγώ ) και η άλλη τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος ( εκείνος).
Με τον ίδιο τρόπο παρομοιάζω τις εκκρεμότητες της ζωής μου με κλαδιά που κρέμμονται.

Σήμερα έχασα ένα κλαδί. Μια εκκρεμότητα. Κόπηκε. Έπεσε στο έδαφος.
Τέλειωσε κι αυτό.

Δεν άντεχα να το βλέπω στο έδαφος πεσμένο.
Έτσι, πήρα το κλαδί, παραλογίστηκα και το συγύρισα μέσα μου.
Με τον πιο περίεργο τρόπο.

Λατρεύω τα κουτάκια και την τάξη.

Δεν έχω ακόμα όση τάξη αγαπώ. Θα την έχω όμως. Μέχρι τις 25/12/2009.
Θα γεννηθεί η Τάξη και θα κάνει παρέα στην Αρετή και την Τόλμη.

Μέχρι τότε όμως θα παραλογιστώ ξανά και ξανά και ξανά.

Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει να το δεις με διαφορετικό τρόπο από αυτόν
που το δημιούργησες, είπε ο Άινσταιν.

Όσα έχει βάλει κάτω η λογική, τα λύω με το παράλογο.

Απλό και μ' αρέσει!

Ασύλλυπτα ελεύθερο.

υ.γ. Αν δεν εκαταλάβετε τίποτε που τούτον που εθκιαβάσετε, μην αγχώνεστε.
Δεν είχε σκοπό να είναι κατανοητό..... Μόνο παράλογο.....

Ανεξαρτησία + Συντροφικότητα

Εκείνη

Την κοίταζα από μακριά. Καθόμουν στο τελευταίο κάθισμα.

Η αίθουσα γεμάτη από κόσμο. Προσωπικότητες. Φίλοι. Απλός κόσμος. Όμορφος.

Την καμάρωνα.

Ανέβηκε στο βήμα. Ευχαρίστησε για την τιμή που της έκαναν. Για το βραβείο που πήρε.

Ήταν όμορφη και λαμπερή.

Σοφή και δημιουργική!

Ευχαρίστησε με ένα απλό χαμόγελο.

Την πλησίασα βουρκωμένη.

Αγκαλιαστήκαμε. Σαν κάθε φορά.

Λατρεύω την αγκαλιά της. Λες και είναι ένα μικρό παιδί.

Ο κόσμος έφυγε.

Η αίθουσα άδειασε από τα μεγαλεία και τους προβολείς.

Το μόνο που έλαμπε πια ήταν ο βυζαντινός σταυρός στο στήθος της

και τα μάτια μας.

Πήγαμε για παγωτό.

Σε μια παιδική χαρά! Αυτό μας ταίριαζε.

Απολαύσαμε μυρωδάτο παγωτό. Τριαντάφυλλο-μπανάνα-καραμέλα-βανίλια.

Όλες μας.

Της κρατούσα το χέρι. Νιώθει ασφάλεια λέει.

Είμαι σίγουρη: Εκείνη είναι 4 και εγώ 8 και πρέπει να την προσέχω.

Σ' αγαπώ καλή μου!

Γεφύρι

Πατάω το πόδι μου στο γεφύρι. Κουνιέται. Μένω ακίνητη. Συνηθίζω την αστάθεια του.

Φέρνω και το δεξί πόδι δίπλα στο άλλο. Σταματάω. Κοιτάω. Το γεφύρι. Το νερό. Το πράσινο τριγύρω. Το δρόμο στο βάθος.

Παίρνω βαθιά ανάσα.

Η καρδιά μου κτυπά.

Το μυαλό μου τρελένεται.

Οι εικόνες αλλάζουν γοργά στο μυαλό και με ζαλίζουν.

Με σκέφτομαι να περπατάω, να πέφτω, να βουλιάζω.

Με σκέφτομαι να μένω στη μέση του γεφυριού.

Με σκέφτομαι να επιστρέφω και να σ' αγκαλιάζω.

Παίρνω βαθιά ανάσα.

Η καρδιά κτυπά πιο ήρεμα.

Τα μάτια κοιτάνε μπροστά.

Πράσινο, δρόμος.

Με σκέφτομαι να τρέχω και να χάνομαι μέσα στο δάσος.

Με σκέφτομαι στο σκοτάδι.

Παίρνω βαθιά ανάσα.

Το αριστερό πόδι κάνει ένα βήμα.

Το δεξί το ακολουθεί.

Σταθερότητα. Αρμονία.

Είμαι ένα με τη γέφυρα.

Περπατώ αργά.

Απολαμβάνω το πέρασμα.

Πατάω στο έδαφος.

Είμαι σε νέα γη.

Μαζεύω μια μαργαρίτα. Την κρατάω.

Μαζεύω μια τσουκνίδα. Τη χαϊδεύω.

Μαζεύω ένα σαλιγκάρι. Το γαργαλάω.

Παίρνω βαθιά ανάσα.

Σκέψεις παγωτό

Ζέστη απόψε.
Θολώνει το μυαλό.
Οι εικόνες στο μυαλό μου είναι ρευστές...
Έχουν λιώσει σαν παγωτό.
Τρέχουν στο χωνάκι, στα χέρια, τα δάκτυλά μου.
Τα φέρνω στα χείλη και τα γεύομαι.

Τί γεύση έχουν οι σκέψεις μου σήμερα άραγε;

Μοιάζουν με παγωτό καραμέλα.

Γλυκιές αλλά κολλάνε. .... Χμμμ Νοσταλγία....

Ελκυστικές σαν φράουλα ... Έρωτας....

Λίγο βατόμουρο... Μυστήριο, περίεργο.

Φυσικά στη βάση του λεμόνι.... Ξινό ( σαν τα μούτρα μου χαχααχα ) μα δροσερό

Κεράσι .... Χειλάκι πετροκέραζο.....

Λίγη σοκολάτα.... Επιθυμία...

Δαγκώνω το χωνάκι..... Μπισκότο, συνήθεια...

Θες κι εσύ λίγο;;;;

Φαντάσματα

Καμοιά φορά μια σκέψη αρκεί για να κεντρίσει το μυαλό μας.
Να δώσει φως.


Απλότητα.

Συχνά, παλεύουμε με τις ίδιες σκέψεις.
Τα ίδια φαντάσματα του παρελθόντος.
Και δεν τα αφήνουμε να φύγουν.

Πολεμάμε, κλαίμε, λυγίζουμε και σηκωνόμαστε στα πόδια μας........


Γινόμαστε 5χρονα.


Τα παιδιά των 5 πάνε στο νηπιαγωγείο και η δασκάλα τους δίνει χαρτί και χρωματιστά.
Κι αυτά αρχίζουν να τραβάνε γραμμές και φτιάχνουν ένα σπίτι!
Και νιώθουν χαρούμενα! Πετυχημένα.

Την επόμενη μέρα πάνε στο σχολείο. Η δασκάλα τους δίνει χαρτί και χρωματιστά.

Και φτιάχνουν το ίδιο.....
ξανά.....
και ξανά....

πολλές φορές για μέρες....
για βδομάδες....
για όλη την χρονιά καμοιά φορά......


επειδή νιώθουν ασφάλεια! Θέλουν επιβεβαίωση και την κερδίζουν....
Με την ίδια ζωγραφιά που ξέρουν να κάνουν καλά!


Κι εμείς... πολεμάμε φαντάσματα.... σαν 5χρονα.

Ποιός θέλει να μεγαλώσει λίγο;

Καλημέρα

Καλοκαίρι.

Πρωί.

Κάθομαι στο σκαλί της βεράντας.

Κοιτάω τα δέντρα, τα βουνά.

Απολαμβάνω το πρόγευμά μου.

Ευτυχία!

Καλημέρα!!!! :-)

Παρουσία

Η παρουσία σου δίπλα μου άλλαξε τη ζωή μου. Σε χρειαζόμουν. Πάντα χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου. Μου δίνει έμπνευση. Ενεργοποιεί τη συντροφικότητα μέσα μου. 'Ισως έλλειψη εγωισμού, όχι αυτοπεποίθησης. Με κάνει να αναζητώ το χέρι σου δίπλα στο δικό μου. Τη σκέψη σου , δίπλα στη δική μου. Δυο μυαλά, μια ζωή. Η δική μου. Νιώθω πιο αυτόνομη, έστω κι αν αυτό ακούγεται σαν οξύμωρο σχήμα. Έγινες ο αντίλαλος και η συνείδησή μου. Όλοι έχουν μια συνείδηση μέσα τους. Τι διαφορά έχει αν αυτή είναι έξω από μας; Αν η συνείδησή μου είναι παρούσα; Με σάρκα και οστά, γλυκά μάτια, ζεστή φωνή και μόνιμο χαμόγελο;

Μια καινούργια λέξη για μένα η έννοια της παρουσίας. Απολαμβάνω τις στιγμές που είσαι παρούσα δίπλα μου. Απολαμβάνω στιγμές που είναι άνθρωποι παρών στη ζωή μου. Σαν εκείνη τη μέρα που με πήρες να ακούσω μουσική. Ήσουν παρών. Κι ας μην το ήξερες. Δεν είναι μόνο η φυσική παρουσία. Είναι η θέληση και η επιθυμία να είναι κάποιος εκεί κοντά σου. Να σε κοιτάει στα μάτια. Μπορεί πάλι και όχι. Ίσως τα έχει κλειστά. Ίσως σε αγγίζει, ίσως πάλι και όχι. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Επειδή είναι εκεί.

Ισως να είναι μακριά, όπως εσύ αγαπημένη μου φίλη. Μένεις τόσο μακρυά από μένα. Μα είσαι παρούσα, με τη ψυχή σου. Με τα χρώματα που στολίζουν με πινελιές τις μέρες μου. Με χαμογελάκια και αγαπούλες.

Είμαι κι εγώ παρούσα πια για μένα. Το λένε τα μάτια μου. Τα μόνα μάτια που ερωτεύομαι.

Μάτια! Η λέξη κλειδί. Γι αυτήν άρχισα να γράφω..... Για τα μάτια που ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβουν. Για τα μάτια που φανερώνουν βιβλία ολόκληρα γεμάτα λέξεις και συναισθήματα, μα πίσω τους υπάρχει σιωπή. Για τα μαύρα μάτια, βαθειά σαν άβυσσος. Χάνομαι μέσα τους, κι όμως ποτέ δεν ξεκλείδωσαν για να περάσω καν το κατώφλι τους. Μάτια που νιώθεις ότι σε αφήνουν έξω κι όμως σ' αγαπάνε.

Κοιτάω ξανά τα μάτια μου στον καθρέφτη... Τα μόνα που ερωτεύομαι......

Τα κλείνω και πάω για ύπνο... να χαθώ στο βυθό της μοναξιάς τους.

Κενό

Λένε, πως αν αφεθείς στα χέρια της μοίρας, αν γίνεις ένα με το σύμπαν τότε όλα βοηθούν για αυτά που επιθυμείς. Λένε, πως η αρμονία είναι το κλειδί για την ευτυχία. Να αφεθείς. Τόσο εύκολο και τόσο δύσκολο συνάμα. Κι όμως, αν πιστέψεις ότι όλα γίνονται για το καλό σου, τότε ξυπνά η μαγεία της ζωής.
Ήταν Παρασκευή. Η αγαπημένη μου μέρα. Την αγαπώ γιατί έχει μια περίεργή φόρτιση που με σπρώχνει να παίρνω αποφάσεις. Και εκείνο το πρωινό της είχα πει: «Δεν θέλω να σου ξαναμιλήσω ποτέ στη ζωή μου. Αυτή η φιλία έχει τελειώσει. Δεν πιστεύω σε σένα πια. Δεν έχω τίποτα να σου δώσω…».
Δεν αποκρίθηκε. Τι να έλεγε;Τα λόγια μου, ένα κοφτερό μαχαίρι που έκοψε τον σύνδεσμο μεταξύ μας. Κυριάρχησε η απόρριψη που πληγώνει, πονά, ματώνει τις καρδιές μα συνάμα μας λυτρώνει από σχέσεις που έχουν μετατραπεί σε φαντάσματα. Βρικολακιάζουν, ρουφώντας το αίμα από τη ψυχή μας, για να κρατηθούν ζωντανές. Επειδή είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι εκείνη η φιλία στην οποία είχαμε πιστέψει, το άνοιγμα και το ξεγύμνωμα της καρδιάς μας, η ελπίδα του ξεφτισμένου πια «για πάντα μαζί» δεν είναι τίποτα άλλο παρά κούφιες λέξεις.
Ένιωθα παράξενα. Μπορώ να πω πως χαιρόμουν για τη λύτρωσή μου και για το κουράγιο μου. Απορούσα κιόλας με τη σκληρότητά μου, αν θεωρείται σκληρό αυτό που μόλις είχα κάνει. Δεν ένιωθα πόνο αλλά δεν αισθανόμουν και τόσο καλά. Υπέθεσα ότι ο πόνος ήταν πιο δυνατός από ότι οι αισθήσεις μπορούσαν να αντιληφθούν.
Το απόγευμα βγήκα για μια βόλτα και κατέληξα να κάνω επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι. Η ζεστασιά του σπιτικού ήταν μια αγκαλιά για μένα, ένα στήριγμα για να κρατηθώ μέχρι να ηρεμήσω. Μια κοινή μας φίλη ήρθε σε λίγο, κι αυτή για επίσκεψη αλλά πολύ πιο κεφάτη από μένα. Κρατούσε στα χέρια της ένα βιβλίο και μου το πρότεινε να το διαβάσω. Το πήρα για να μη φανώ αγενής.
Την επομένη, καθώς απολάμβανα την άνεση που μου χαρίζει το Σάββατο, άνοιξα το βιβλίο από περιέργεια. Στάθηκα σε μερικές φράσεις: «Να πετάξεις τα άχρηστα. Να μη φοβάσαι το κενό που θα σ’ αφήσουνε. Γιατί είναι εκείνα το κενό! Και σε τρελαίνει. Ή σε κουράζει».
Κάτι έγινε μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Έμοιαζε με ένα κομμάτι πάγο που σπάζει, μοιράζεται, ξεκολλά από το παγόβουνο και φεύγει. Το κενό. Δεν πρέπει να το φοβηθώ. Πρέπει να αφήσω το παρελθόν να χαθεί, να λιώσει στη ζεστή λίμνη, να γίνει ατμός. Πρέπει να αντέξω το κενό, όσο κι αν με ζαλίσει η όψη του. Πρέπει να αντέξω το χειμώνα, να τον περάσω για να έρθει η Άνοιξη και να είναι πραγματική. Γεμάτη χελιδόνια, ανθισμένα γιασεμιά κι ανεμώνες.
Η Δευτέρα ήρθε γοργά κι εγώ έσφιγγα τα δόντια για να αντέξω. Μα όχι για πολύ. Ήρθε η πρώτη αγκαλιά! Μια αναπάντεχη αγκαλιά που ζέστανε την καρδιά μου. Και σε λίγο μια έκπληξη και μετά μια δεύτερη. Μια δροσερή νότα και μετά ένα όνειρο που με πέταξε στους 7 ουρανούς. Και σαν επισφράγισμα, λόγια βαθιά, έκφραση από τα βάθη μιας ψυχής που κατέκλυσε τη δική μου και βρήκε τον πυθμένα της. Σταμάτησα να νιώθω ότι η ψυχή μου έχει απύθμενο βάθος. Σταμάτησε να είναι χαοτικό το μέσα μου. Κι ένιωσα σιγουριά!
Μου φάνηκε πως οι άνθρωποι μύρισαν την οσμή του κενού και έτρεξαν να προλάβουν να το γεμίσουν με την έκφραση της αγάπης τους. Και μου έφεραν την Άνοιξη στα μέσα του Αυγούστου! Γέμισε λουλούδια το κενό μου. Πλημμύρισε με αρώματα και φωτεινά χρώματα!Μια Άνοιξη μόνο για μένα!
Που αποδέχτηκα το κενό. Το ένιωσα σαν μέρος της ζωής. Το άφησα να υπάρξει. Και εκεί ψηλά, η τύχη, η μοίρα, ο φύλακας άγγελός μου, η μαγεία που κουβαλά μια νεράιδα ή το ίδιο το σύμπαν, με δέχτηκαν κοντά τους. Και ο τροχός κύλησε.Η Άνοιξη έστειλε το πρώτο της χελιδόνι, ντυμένο με μαύρο εξώφυλλο και χαραγμένο με λευκά γράμματα το όνομα της ελπίδας:Ε.Π.= Ενωμένες Πάντα.

Δήθεν...

Το ΔΗΘΕΝ το νιώθεις.
Από την αρχή.

Είναι ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι.
Είναι ένας δυσταγμός ελάχιστος.
Είναι μια σκιά στο φως.

Είναι αυτό που με ελκύει.
Να του δώσω φως.
Να το ακυρώσω.. κι ας πονέσω κι ας χαθώ.
Το αγνοώ.
Μου αρέσει να νιώθω ότι θα το νικήσω.
Ότι θα φανώ πιο δυνατή από το ψέμα.

Δεν είναι λάθος το Δήθεν.
Δεν είναι λάθος να το ακολουθείς.

Λάθος είναι να πιστεύεις ότι μπορεί να σε στηρίξει καλύτερα από τα δυο σου δυνατά καλοσχηματισμένα πόδια. Μην ανέβεις στην πλάτη του. Απλά κράτα το από το χέρι και άσε το να σε ακολουθεί όσο θέλεις. Έχει κι αυτό κάτι να σου δώσει.... Ίσως μέσω του να βρεις την αλήθεια σου. Την τόσο όμορφη αλήθεια σου!

Μου λείπεις.

Μου λείπεις.
Μα δεν στο λέω.
Δεν θέλω να σου δώσω την ικανοποίηση.

Μου λείπεις.
Το ψιθυρίζω στον άνεμο.
Το λέω στο αυτί μιας πεταλούδας.
Το χαράζω στον κορμό ενός τριαντάφυλλου.
Το ζωγραφίζω στα σύννεφα.

Θα το νιώσεις.

Το ένιωσες ήδη....

Τολμώ

Τολμώ.
Κάνω ένα μεγάλο βήμα και βγαίνω από τα όριά μου.
Έξω από το πρέπει.
Το πρώτο μεγάλο βήμα στην αγκαλιά του Θέλω.
Του Θέλω χωρίς δικαιολογίες, ενοχές, μάχες, προσπάθεια.
Θέλω-Παίρνω.
Έτσι απλά.
Το ξέρω πως όλα έχουν κόστος και οι δικές μου τσέπες είναι γεμάτες χαλίκια, στρατιωτάκια, κοτσιδάκια για τις κούκλες μου.
Μα τώρα, σήμερα, δεν με νοιάζει.
Το μόνο που πλημμυρίζει την ύπαρξή μου είναι.. το χαμόγελό μου!

Τόλμησα!

Ταρζάν

Κάποιες μέρες η ζωή κυλά σε γρήγορους ρυθμούς

ΑΑΑΑΑααααααααα

Καλοκαίρι

Καλοκαίρι!!!!

Περνάω τον χειμώνα , σαν Περσεφόνη, βασίλισσα του Άδη.

Μα μια τέτοια μέρα, όλα αλλάζουν.

Εγκαταλείπω το θρόνο, και γίνομαι πάλι υπηρέτης.

Αναριχιέμαι στην επιφάνεια της Γης, σαν στάλα της Θάλασσας.

Ανοίγω τα παραθύρια της ψυχής μου.

Ζωντανεύουν οι αισθήσεις.

Απολαμβάνω.

Αισθάνομαι.

Απλώνομαι στο κύμα και γίνομαι στάλες γαλάζιου νερού.

Κυμματίζω.

Αιωρούμαι.

Εξατμίζομαι.

Υπάρχω!

Καλό Καλοκαίρι φιλαράκια μου!