Φευγάτοι.

Λες ότι μεγαλώνεις,

και σκληραίνεις,

και κουμαντάρεις τη ζωή.

Λες πως δεν σε εκφράζουν τα γλυκανάλατα πια.

Πως μια λέξη δεν είναι αρκετή για να σε συνεπάρει.

Λες πως όλοι έρχονται κι όλοι φεύγουν.

Και δεν σε πειράζει πια.  Το θεωρείς απόλυτα φυσιολογικό.

Κι έρχονται οι στιγμές και φεύγουν.

Και λέω θα φύγει και η δική μας κάποτε.

Δεν θα έχουν σημασία ούτε τα νεραϊδίσματα.

Ούτε τα όνειρα, ούτε οι δυσκολίες.

Δεν σου το κρύβω πως κάποτε μας φαντάζομαι στα ογδόντα μας.

Να κάνουμε βόλτες και να αναλύουμε τους εαυτούς μας.

Να μάθουμε κι άλλα. Ποτέ δεν είναι αρκετά.

Κι ας μην τα αντέχουμε. Κι ας μην μας αντέχουν οι άλλοι.

Κι έρχεται η αλήθεια. Και δεν φεύγει.

Με κοιτάει κατάματα.  Μου αγγίζει τη ψυχή.  Μου ψιθυρίζει στο αυτί.

Μου θυμίζει πια πραγματικά είμαι.  Κι ας θέλω να το ξεχάσω.

Μου χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά κι ας κάνω να τραβηχτώ.

Έρχεται η αλήθεια.  Πάντα με ακολουθεί.

Με πιάνει από τους ώμους και με ταρακουνά.

Μου κρατάει σφικτά το χέρι να μην κρυφτώ πίσω από τα σύννεφα του πόθου.

-         Ελευθερώσου, φωνάζει.

Τα δάκρυα γεμίζουν τα μάτια.  Οι φόβοι τρέχουν σαν τρελοί να επιβάλουν την ύπαρξή τους.

Κι εσύ πετάγεσαι. Με αρπάζεις και τρέχουμε. Μακριά από φόβους. Μακριά από αλήθειες. Μακριά από ψέματα. Από τον πόνο. Τη δίψα. Τα όνειρα. Τις επιθυμίες.  Τα σχέδια. Τα χρώματα. Τις μουσικές. Τα χάδια. Τις σκηνές.  Τη γη. Τα φεγγάρια. Τα άστρα.

Εκεί στο κενό, πάλλεται η ψυχή μας. Αιώνια!