19 Αυγούστου - Ανάμνηση

Χωρίς στυλό και μολύβι.
Χωρίς χαρτί ούτε καν σώμα
να μπορέσω να χαράξω στις γωνιές του
την αγάπη μου.
Μ' ένα άψυχο κινητό στο χέρι,
Ένα φλιτζάνι καφέ να με ζεσταίνει,
σ' ένα Σπιτάκι Ονείρων,
ταξιδεύω στη στιγμή κι αναρωτιέμαι,
γιατί υπάρχω, αν αξίζω.
Αν με θες στο πλάι σου,
ή την καρδιά σου ραγίζω.
Μα ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο,
τα μάτια σου που λάμπουν,
το μελωδικό ψιθύρισμα,
κι η ελευθερία στα μαλλιά μας,
με ανυψώνουν.
Και πετώ στης αυγής το ροζ,
των ματιών σου το γαλανό,
στη σοκολατένια σου γεύση,
στο ανύπαρκτο αύριο,
στης ζωής μου το χτες.
Όνειρο κι αν ήτανε
της ψυχής πόθος,
λατρεία μαγεμένη.
Τώρα είμαι εδώ,
Ελεύθερη κι Ευτυχισμένη.