Αγκαλιά

Αγία εβδομάδα.
Η αλήθεια είναι ότι είναι από τις χρονιές που δεν ένιωσα ότι έρχεται το Πάσχα.
Είχα βάλει τα προσωπικά μου Θέλω πάνω από τη συνήθεια να γιορτάζουμε κάθε χρόνο.
Είτε το νιώθουμε είτε όχι.
Συνήθως λέω ότι οι γιορτές είναι καλό συνήθειο.
Γιατί μας θυμίζουν όλα εκείνα που είναι σημαντικά κι εμείς τα ξεχνάμε, αφηνόμαστε στο χρόνο που κυλάει κι όλο κυλάει κι εμείς τρέχουμε να τον προλάβουμε.

Σήμερα η μέρα το έφερε έτσι που κοίταξα μέσα μου.

Είδα ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι να χρειάζεται κάτι.
Δεν ήξερα τι ήταν.
Σκέφτηκα ότι ίσως χρειάζεται ένα ζευγάρι παπούτσια κι έτρεξα να της το αγοράσω.
Μα δεν με άφησε.

Κοίταξα τη ζωή μου στα μάτια.
Το μόνο που χρειάζομαι είναι η αγάπη μου.
Να αγαπώ τον εαυτό μου.
Να τον προσέχω.
Με κάθε τρόπο.
Κάθε μέρα.

Δεν πρόσεξα πολύ τον εαυτό μου όλα αυτά τα 39 χρόνια.
Τον καταπίεσα, τον τσαλαπάτησα, δήθεν για να μπορέσω να επιβιώσω.

Όλα αυτά τα Δήθεν που γίνονται "Ζωή". "Δήθεν Ζωή".

Θέλω να Ζήσω!
Απλά να υπάρξω και να ζήσω.

Η ζωή έρχεται μετά την Σταύρωση.
Μετά τον Επιτάφιο.
Η ΖΩΗ έρχεται με την Ανάσταση.

Ελπίζω αυτό τον χρόνο, το φετινό πάσχα να εμπεδώσω το νόημα.
Να νιώσω την Ανάσταση και να ζήσω τη ζωή που μου δώθηκε... τόσο απλά... όπως θα έδινα σε κάποιον ένα βαζάκι με μέλι.

Καλή Ανάσταση.