Χρειάζομαι να γράψω.
Δεν μπόρεσα να διαλέξω θέμα.
Έχω βουρκωμένα τα μάτια από ένα κείμενο που διάβασα.
Σκέφτηκα να γράψω για το δάκρυ μα μετάνιωσα.
Δεν έχω θέμα.
Όύτε λέξεις να περιγράψω το συναίσθημα ή την κατάστασή μου σήμερα.
Δεν έχω λέξεις καθόλου.
Περνά η μέρα πολύ σιωπηλά.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι να έρθει η ώρα να κοιμηθώ.
Όχι για να ξεκουραστώ...
Μα για να περάσει αυτή η μέρα.
Η ομίχλη του πρωινού φαίνεται κούρνιασε στη σκέψη και το μυαλό μου.
Δεν έχω κέφι να φυσήξω να καθαρίζει το οπτικό μου πεδίο.
Προτιμώ την ομίχλη, τη σιωπή, το ντροπαλό δάκρυ και το βούλιαγμα στον καναπέ μου....
Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009
4 μέρες
Τέσσερεις μέρες ήταν αρκετές για να ηρεμήσω. Δεν χρειάζομαι πολλά.
Να ξυπνήσω ότι ώρα θέλω.
Να προγευματίσω με την ησυχία μου.
Να χαρώ τα παιδιά μου.
Να παίξουμε επιτραπέζια από το πρωί-ξημέρωμα.
Να φορώ όλη μέρα παντούφλες.
Να καθαρίζω χαλαρά το σπίτι μου.
Να μαγειρεύω.
Όλη αυτή η διαδικασία με κάνει να νιώθω.
Να νιώθω άνθρωπος. Κι όχι μηχανή "παραγωγής χρημάτων" όπως εύστοχα
ανάφερε ένα ομιλητής σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα.
Είναι τόσο απλό το να είμαι καλά.
Να νιώθω υγιής κι ευτυχισμένη.
Κι όμως..... βουλιάζω στην ρουτίνα της καθημερινότητας.
Αυτό το "πρωινό ήρεμο ξύπνημα" προσπαθώ να το βρω σε υποκατάστατα.
Σε πράγματα που μου αρέσουν.
Σε ασχολίες, χόμπυς, στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα.
Μα... είναι απλά υποκατάστατα.
Να ξυπνώ ανθρώπινα. Να ανοίγω το παραθύρι και να κοιτάω τον ουρανό,
να βλέπω τα πουλιά, να καμαρώνω τη λεμονιά μου, το καταφύγιό μου.
Να νιώθω κομμάτι της φύσης. Χαλαρά. Ήρεμα.
Θέλω τόσο πολύ να κρατήσω αυτή την ηρεμία.
Να μπορέσω να την χωρέσω στα 5 λεπτά που έχω κάθε μέρα για να ξυπνήσω
πριν αρχίσω το τρέξιμο.
ΘΕΛΩ πολύ να το κρατήσω!
Σε παρακαλώ Θεέ μου δώσε μου φώτιση!
Να ξυπνήσω ότι ώρα θέλω.
Να προγευματίσω με την ησυχία μου.
Να χαρώ τα παιδιά μου.
Να παίξουμε επιτραπέζια από το πρωί-ξημέρωμα.
Να φορώ όλη μέρα παντούφλες.
Να καθαρίζω χαλαρά το σπίτι μου.
Να μαγειρεύω.
Όλη αυτή η διαδικασία με κάνει να νιώθω.
Να νιώθω άνθρωπος. Κι όχι μηχανή "παραγωγής χρημάτων" όπως εύστοχα
ανάφερε ένα ομιλητής σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα.
Είναι τόσο απλό το να είμαι καλά.
Να νιώθω υγιής κι ευτυχισμένη.
Κι όμως..... βουλιάζω στην ρουτίνα της καθημερινότητας.
Αυτό το "πρωινό ήρεμο ξύπνημα" προσπαθώ να το βρω σε υποκατάστατα.
Σε πράγματα που μου αρέσουν.
Σε ασχολίες, χόμπυς, στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα.
Μα... είναι απλά υποκατάστατα.
Να ξυπνώ ανθρώπινα. Να ανοίγω το παραθύρι και να κοιτάω τον ουρανό,
να βλέπω τα πουλιά, να καμαρώνω τη λεμονιά μου, το καταφύγιό μου.
Να νιώθω κομμάτι της φύσης. Χαλαρά. Ήρεμα.
Θέλω τόσο πολύ να κρατήσω αυτή την ηρεμία.
Να μπορέσω να την χωρέσω στα 5 λεπτά που έχω κάθε μέρα για να ξυπνήσω
πριν αρχίσω το τρέξιμο.
ΘΕΛΩ πολύ να το κρατήσω!
Σε παρακαλώ Θεέ μου δώσε μου φώτιση!
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Αναδύομαι
Κακές συνήθειες. Βαθιοί δεσμοί με το παρελθόν. Ενστικτώδεις αντιδράσεις δεμένες με κώδικες σκαλισμένους στα κύτταρα μας. Τρελοί αστρολογικοί συνδυασμοί που μας οδηγούν στο να δινόμαστε! Ρέω στο ποτάμι της ζωής αφήνοντας στο πέρασμά μου δάκρυα. Κομμάτια υγρά του εαυτού μου. Σημάδι ότι πέρασα από εδώ.
Έζησα. Γέλασα. Έκλαψα. Σημάδια παντού. Να μην ξεχάσω. Να μην ξεχαστώ. Δίνομαι με πάθος, ζωγραφίζω με το χρώμα της καρδιάς τα βότσαλα και ομορφαίνω τις πέστροφες με το άγγιγμά μου.
Μέχρι που φτάνω στη θάλασσα και χάνομαι. Έχω ήδη δοθεί ολοκληρωτικά και δεν έχει μείνει παρά ο αφρός της ψυχής μου που παρασύρεται από το κύμα στην τεράστια μοναχική αγκαλιά της θάλασσας. Φτάνει στο βυθό, στα σκοτάδια του νου, ψάχνοντας αδιάκοπα την ανασυγκρότηση.
Χάνομαι στην άβυσσο των ψευδαισθήσεων, αναμετριέμαι με το άπειρο, ντύνομαι το χάδι ενός αόριστου Θεού και γεννιέμαι ξανά στο αφρισμένο πέλαγος.
Αναδύομαι!
Φτάνω στη χρυσαφένια αμμουδιά.
Με περιμένεις…
Απλώνεις το χέρι. Με κοιτάς. Μεθάω απ΄ την γλύκα των ματιών σου. Αφήνομαι στα χέρια σου. Με στεγνώνεις με τις αχτίδες του ήλιου. Με χτενίζεις με αρωματισμένα στάχυα. Στολίζεις το δέρμα μου με το χαμόγελό σου.
Στέκομαι όρθια και δυνατή ξανά! Δίπλα σου! Στη γη μας! Κρύβω ένα φιλί στα χέρια μου και στο χαρίζω.
Δίνω ξανά χωρίς να δοθώ. Χωρίς να αφανιστώ στην μελαγχολία του έρωτα.
Ο ήλιος ζηλεύει το φως της αγάπης μας. Η θάλασσα λαχταρά το χρώμα των ματιών σου, κι ένας γλάρος χαμογελά αναγνωρίζοντας την ελευθερία της αγάπης μας. Αφήνει ένα λευκό φτερό στην αγκαλιά μας. Το σύμβολό μας.
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
Εκείνη η κυρία....
Μπήκα στην αίθουσα του θεάτρου. Ανυπομονούσα να απολαύσω το μπαλέττο... την κοιμωμένη καλλονή. Κρατούσα το εισητήριο στα χέρια. Θυμόμουν τη θέση.
- Μια θέση σε παρακαλώ, είχα πει στον εισπράκτορα πριν λίγες μέρες.
- Χμμμ που να σε βάλω... Να μια εδώ στη σειρά 10 στη γωνιά.
Ενόχλησα λίγο και πέρασα στην γωνιά.
- Καλησπέρα, είπε εκείνη η κυρία.
- Καλώς την...
- Καλησπέρα απάντησα κι έμεινα να την κοιτώ.
Ήταν γύρω στα 70 ίσως και περισσότερο. Τα γκρίζα μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω. Συγυρισμένα. Φορούσε ένα καφέ ταγέρ και στο λαιμό είχε ένα λουλουδάτο καφέ-πορτοκαλί σάλι. Τα γυαλιά της έδιναν ένα σοφιστικέ στυλ στο πρόσωπό της.
- Έχεις έρθει παρέα με την κοπέλα που πέρασε στην μπροστά θέση; ρωτούσε και με κοίταζε σαν 5χρονο κοριτσάκι.
- Όχι, της είπα. Ήθελα να απολαύσω το θέαμα και ήρθα μόνη.
Πιάσαμε την κουβέντα. Τελικά η συναξιοδότηση ίσως να μην είναι και τόσο ήρεμη εποχή να ζήσει κανείς. Γεμάτος ο χρόνος της σαν το δικό μου. Υποχρεώσεις, καθημερινότητα, ρουτίνα και χίλιες δυο απασχολήσεις για να καλύψει την άδεια αγκαλιά.
- Μένω μόνη μου, μου είπε, κι έτσι όλο στο τρέξιμο είμαι. Να μην βαριέμαι....
Την κοιτούσα. Έμοιαζε τόσο γνώριμη αν και δεν την είχα ξαναδεί στα σίγουρα.
Το θέαμα άρχισε. Απορροφηθήκαμε. Οι χορευτές μας μάγεψαν. Σαν νεράιδες.
Θυμήθηκα πάλι τον Κούντερα.
- Η τέχνη του χορευτή είναι η ζωή του.
Τα σώματα δεν ήταν σώματα. Μεταμορφώθηκαν σε έργα τέχνης. Λες και τα σκάλισε το χέρι ενός ακούραστου γλύπτη. Λες και τα χαμόγελα ήταν ζωγραφισμένα με μαεστρία από την τόσο γλυκιά ζωγράφο.
Η κοιμωμένη καλλονή μας ταξίδεψε στο όνειρό της.
Άραγε πόσες καλλονές κοιμούνται ακόμα στη ψυχή μας; Πόσα χτυποκάρδια έχουν σταματήσει στο τσίμπημα μιας βελόνας;
Ο χρόνος σταμάτησε. Κοιμήθηκα μαζί με το βασίλιο για 100 χρόνια.
Κι όταν ο πρίγκηπας φίλησε τη βασιλοπούλα, ξύπνησα.
Έφτιαξα τα γυαλιά μου, ίσιωσα το καφέ-πορτοκαλί σάλι στο λαιμό μου, πήρα τη βαριά τσάντα μου και έσυρα τα πόδια μου σιγά σιγά για το σπίτι.
- Μια θέση σε παρακαλώ, είχα πει στον εισπράκτορα πριν λίγες μέρες.
- Χμμμ που να σε βάλω... Να μια εδώ στη σειρά 10 στη γωνιά.
Ενόχλησα λίγο και πέρασα στην γωνιά.
- Καλησπέρα, είπε εκείνη η κυρία.
- Καλώς την...
- Καλησπέρα απάντησα κι έμεινα να την κοιτώ.
Ήταν γύρω στα 70 ίσως και περισσότερο. Τα γκρίζα μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω. Συγυρισμένα. Φορούσε ένα καφέ ταγέρ και στο λαιμό είχε ένα λουλουδάτο καφέ-πορτοκαλί σάλι. Τα γυαλιά της έδιναν ένα σοφιστικέ στυλ στο πρόσωπό της.
- Έχεις έρθει παρέα με την κοπέλα που πέρασε στην μπροστά θέση; ρωτούσε και με κοίταζε σαν 5χρονο κοριτσάκι.
- Όχι, της είπα. Ήθελα να απολαύσω το θέαμα και ήρθα μόνη.
Πιάσαμε την κουβέντα. Τελικά η συναξιοδότηση ίσως να μην είναι και τόσο ήρεμη εποχή να ζήσει κανείς. Γεμάτος ο χρόνος της σαν το δικό μου. Υποχρεώσεις, καθημερινότητα, ρουτίνα και χίλιες δυο απασχολήσεις για να καλύψει την άδεια αγκαλιά.
- Μένω μόνη μου, μου είπε, κι έτσι όλο στο τρέξιμο είμαι. Να μην βαριέμαι....
Την κοιτούσα. Έμοιαζε τόσο γνώριμη αν και δεν την είχα ξαναδεί στα σίγουρα.
Το θέαμα άρχισε. Απορροφηθήκαμε. Οι χορευτές μας μάγεψαν. Σαν νεράιδες.
Θυμήθηκα πάλι τον Κούντερα.
- Η τέχνη του χορευτή είναι η ζωή του.
Τα σώματα δεν ήταν σώματα. Μεταμορφώθηκαν σε έργα τέχνης. Λες και τα σκάλισε το χέρι ενός ακούραστου γλύπτη. Λες και τα χαμόγελα ήταν ζωγραφισμένα με μαεστρία από την τόσο γλυκιά ζωγράφο.
Η κοιμωμένη καλλονή μας ταξίδεψε στο όνειρό της.
Άραγε πόσες καλλονές κοιμούνται ακόμα στη ψυχή μας; Πόσα χτυποκάρδια έχουν σταματήσει στο τσίμπημα μιας βελόνας;
Ο χρόνος σταμάτησε. Κοιμήθηκα μαζί με το βασίλιο για 100 χρόνια.
Κι όταν ο πρίγκηπας φίλησε τη βασιλοπούλα, ξύπνησα.
Έφτιαξα τα γυαλιά μου, ίσιωσα το καφέ-πορτοκαλί σάλι στο λαιμό μου, πήρα τη βαριά τσάντα μου και έσυρα τα πόδια μου σιγά σιγά για το σπίτι.
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009
Αντίο φίλε...
Ξέρω τόσο λίγα για σένα.
Ένα βλέμμα που πηγάζει από το άπειρο.
Μια μορφή απλή που πάντα προσέχεις.
Αντρισμός που ξεχειλίζει από την ευγένεια της ψυχής.
Κίνηση σταθερή.
Αυτοέλεγχος.
Πίστη στον εαυτό.
Δυνατό μυαλό που εκφράζεται τόσο λιτά κι απέριττα.
Καλό ταξίδι φίλε... κι ας μην σε ήξερα πολύ.
Θα θυμάμαι αιώνια τη μορφή σου....
Ένα βλέμμα που πηγάζει από το άπειρο.
Μια μορφή απλή που πάντα προσέχεις.
Αντρισμός που ξεχειλίζει από την ευγένεια της ψυχής.
Κίνηση σταθερή.
Αυτοέλεγχος.
Πίστη στον εαυτό.
Δυνατό μυαλό που εκφράζεται τόσο λιτά κι απέριττα.
Καλό ταξίδι φίλε... κι ας μην σε ήξερα πολύ.
Θα θυμάμαι αιώνια τη μορφή σου....
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009
Προκλήσεις
Το σύμπαν κάτι έχει στο μυαλό του.
Αυτές τις μέρες με παιδεύει.
Με φέρνει μπροστά στο μοναχικό δρόμο που διάλεξα να οδεύω
και μου δείχνει παρακλάδια
Άλλους δρόμους που πάνε ίσως προς το στόχο μου.
Ίσως όχι.
Μεεκνευρίζει όταν μου το κάνει αυτό.
Επειδή εγώ έχω ήδη προσχεδιάσει μια πορεία από το σημείο Α στο σημείο Β.
Και μου φέρνει το σημείο Γ και το σημείο Δ σαν εναλλακτικές επιλογές.
Και ξέρει ότι θα ακουλουθήσω τα καινούργια σημεία.
Επειδή έχω πια εμπιστοσύνη πως ότι έρθει στο δρόμο μου θα είναι για καλό.
Ξέρω πως αν δεν μ' αρέσει το καινούργιο θα γυρίσω πίσω στην αρχική πορεία.
Και δεν ξέρω που βγάζει το Γ και το Δ αν δεν δοκιμάσω.
Περίεργους τρόπους έχει αυτό το σύμπαν.....
Αυτές τις μέρες με παιδεύει.
Με φέρνει μπροστά στο μοναχικό δρόμο που διάλεξα να οδεύω
και μου δείχνει παρακλάδια
Άλλους δρόμους που πάνε ίσως προς το στόχο μου.
Ίσως όχι.
Μεεκνευρίζει όταν μου το κάνει αυτό.
Επειδή εγώ έχω ήδη προσχεδιάσει μια πορεία από το σημείο Α στο σημείο Β.
Και μου φέρνει το σημείο Γ και το σημείο Δ σαν εναλλακτικές επιλογές.
Και ξέρει ότι θα ακουλουθήσω τα καινούργια σημεία.
Επειδή έχω πια εμπιστοσύνη πως ότι έρθει στο δρόμο μου θα είναι για καλό.
Ξέρω πως αν δεν μ' αρέσει το καινούργιο θα γυρίσω πίσω στην αρχική πορεία.
Και δεν ξέρω που βγάζει το Γ και το Δ αν δεν δοκιμάσω.
Περίεργους τρόπους έχει αυτό το σύμπαν.....
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009
Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009
Αναγέννηση - β' βραβείο ποίησης στον διαγωνισμό Π.Ε.Λ. 2009
Αναγέννηση
Η ζωή μου όλη, ατέρμονες ευθείες.
Διασχίζουν το χρόνο, αγγίζουν το άπειρο.
Μονόδρομοι.
Παρωπίδες.
Μάτια κλειστά.
Βουβά βήματα στο πουθενά.
Ο ήλιος λυγίζει τις ευθείες,
κι ακολουθούν την καμπύλη της ψυχής.
Επιστροφή στο σημείο γέννησης κι ανυπαρξίας.
Τρομάζω.
Ψυχορραγεί η εξέλιξη.
Η καρδιά κτυπά για την ανατολή,
Έλεγχος.
Καταλύτης.
Χρυσό σημείο της αρχής.
Έκρηξη.
Κι αναγεννιέμαι, κομμάτι της σάρκας μου.
Μάνα και πατέρας, εγώ.
Δύναμη.
Διάσπαση.
Δημιουργία.
Συνθέτω τον κύκλο.
Η σφαίρα του σύμπαντος, η μόνη αλήθεια.
Δε βγάζω άκρη, δεν υπάρχει η άκρη.
Ροή.
Νερό.
Κύκλος.
Συμμετείχα φέτος στον 28ο πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με ένα ποίημα μου με τίτλο αναγέννηση και χάρηκα πολύ που έχει πάρει β' βραβείο.
Το ποίημα εμπνευσμένο από το σχήμα του κύκλου/σφαίρας. Ένα συμβολικό σχήμα που κυριαρχεί όχι μόνο στο σύμπαν αλλά και στην εξέλιξη του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.
Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω στον διαγωνισμό. Πριν 2 χρόνια είχα πάρει β' βραβείο για το παραμύθι "Το δρομάκι της ξεγνοιασιάς" που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες.
Η ζωή μου όλη, ατέρμονες ευθείες.
Διασχίζουν το χρόνο, αγγίζουν το άπειρο.
Μονόδρομοι.
Παρωπίδες.
Μάτια κλειστά.
Βουβά βήματα στο πουθενά.
Ο ήλιος λυγίζει τις ευθείες,
κι ακολουθούν την καμπύλη της ψυχής.
Επιστροφή στο σημείο γέννησης κι ανυπαρξίας.
Τρομάζω.
Ψυχορραγεί η εξέλιξη.
Η καρδιά κτυπά για την ανατολή,
Έλεγχος.
Καταλύτης.
Χρυσό σημείο της αρχής.
Έκρηξη.
Κι αναγεννιέμαι, κομμάτι της σάρκας μου.
Μάνα και πατέρας, εγώ.
Δύναμη.
Διάσπαση.
Δημιουργία.
Συνθέτω τον κύκλο.
Η σφαίρα του σύμπαντος, η μόνη αλήθεια.
Δε βγάζω άκρη, δεν υπάρχει η άκρη.
Ροή.
Νερό.
Κύκλος.
Συμμετείχα φέτος στον 28ο πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με ένα ποίημα μου με τίτλο αναγέννηση και χάρηκα πολύ που έχει πάρει β' βραβείο.
Το ποίημα εμπνευσμένο από το σχήμα του κύκλου/σφαίρας. Ένα συμβολικό σχήμα που κυριαρχεί όχι μόνο στο σύμπαν αλλά και στην εξέλιξη του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.
Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω στον διαγωνισμό. Πριν 2 χρόνια είχα πάρει β' βραβείο για το παραμύθι "Το δρομάκι της ξεγνοιασιάς" που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)