Ομάδα.

Είχαμε συναντηθεί πριν ενάμιση χρόνο σε μια ομάδα.  Σκοπό είχε την συζήτηση και την ανάπτυξη των μελών της, καθαρά σε εσωτερικό, ψυχολογικό επίπεδο.  Τον συντονιστή τον είχα δει ακόμα μια φορά σε μια παρόμοιου τύπου εκδήλωση.  Μαζευτήκαμε 4-5 άτομα, αν θυμάμαι καλά. Δέσαμε με την πρώτη. Ήταν φανερό ότι κάποια χαρακτηριστικά μας βοήθησαν σε αυτό.  Για παράδειγμα, ένα άτομο που παίρνει πρωτοβουλίες, εγώ που δίνω χώρο στους άλλους κτλ.
Ορίσαμε δεύτερη συνάντηση.  Μείναμε οι 3 μας. Και κρατήσαμε τις συναντήσεις.  Έγιναν ίσως 5-6, δεν θυμάμαι ακριβώς.
Βάλαμε τον εαυτό μας κάτω και μιλήσαμε ξεκάθαρα.  Ακούσαμε και είπαμε.  Συζητήσαμε, διαφωνήσαμε, γελάσαμε, σκεφτήκαμε, νιώσαμε. Ξεδιπλώσαμε το είναι μας.

Συναντηθήκαμε ψες και πάλι οι τρεις.  Σαν μέλη μιας άλλης νέας ομάδας.  Είμαστε και οι τρεις αλλαγμένοι.  Όλες εκείνες οι συζητήσεις δεν έμειναν στα λόγια.  Προχωρήσαμε σε πράξεις.  Τολμήσαμε να αφήσουμε πίσω όσα μας ενοχλούσαν και να βάλουμε νέα στοιχεία στη ζωή μας.
Το γέλιο μας ήταν καθαρό, γαλήνιο, τρανταχτό.
Τα μάτια έλαμπαν.

Από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που ένιωσα "Ομάδα".  Μοναδικό συναίσθημα!
Απέραντη χαρά μιας και .... "αποφοιτήσαμε" με άριστα από την πρώτη ομάδα. 
Και αυτό το συναίσθημα δεν είναι κάτι που χάνεται.  Επιτρέψαμε στον εαυτό μας να αλληλεπιδράσει και δημιουργήσαμε αποτέλεσμα.  Κι αυτό το αποτέλεσμα έχει στα κύτταρα του αυτό το συναίσθημα. 
Που θα υπάρχει έστω κι αν τυχόν δεν ξανασυναντηθούμε ποτέ πια.  (λέμε τώρα).

Διάβαζα προχτές, σε ένα βιβλίο του Σκοτ Πεκ ( ψυχοθεραπευτή ) ότι αγάπη σημαίνει απλά να προσπαθείς για την πνευματική ανάπτυξη του εαυτού σου και των άλλων.  Ό,τι άλλο, είναι απλά κάτι άλλο.