Ξέρεις,...

Ξέρεις, μόλις με έκανες να συνειδητοποιήσω για ακόμα μια φορά ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.  Όχι πως δεν το ήξερα. Μα η επιβεβαίωση πάντα χρειάζεται.  Η ακόμα η ασφάλεια ότι το σύμπαν και ο Θεός με φροντίζουν. 

Όπως εκείνο το βράδυ που είχες τα εγκαίνια κι εγώ πιεσμένο πρόγραμμα και όμως ήρθα. Με όλη μου την αγάπη κι όλο το κέφι.

Νόμιζα πως ήταν απλά μια όμορφη στιγμή.  Κι όμως!

Η αλλαγή άρχισε από εκείνο κιόλας το βράδυ. 

Δυο κλήσεις στο κινητό μου.

Η μια αναπάντητη.

Την άλλη την απάντησα.

Εκεί το ίδιο βράδυ στην αυλή σου.

Αυτές οι κλήσεις έφεραν αλλαγές στη ζωή μου. 

Και ήρθαν κι άλλες αλλαγές.

Όπως εκείνο το απόγευμα που έσβησα μπόλικες φωτογραφίες από τον υπολογιστή μου. Και αναμνήσεις μαζί.

Ξέρω ότι δεν είχες ιδέα ή δεν έκανες κάτι κι όμως κατά κάποιο τρόπο η παρουσία και η ενέργειά σου βοήθησαν να μεταβώ σε μια νέα κατάσταση.

Κατάσταση αναγέννησης.  Στην οποία κατά περίεργο τρόπο βοήθησε ο μονόλογος που γράψαμε μαζί.

Ξέρεις, είναι πολύ πολύ όμορφο να μπορείς να μοιράζεσαι με κάποιο άτομο την λεκτική σου έκφραση.  Όχι απλά να πεις αυτό που νιώθεις, αλλά να παίξεις με τις λέξεις και τις έννοιες σαν να είναι παιγνίδια.  Να ανακατέψεις φωνήεντα και σύμφωνα σαν να είναι χρώματα σε καμβά.  Αυτό ίσως τελικά μόνο μεταξύ συγγραφέων μπορεί να γίνει.  Χωρίς να θέλω να βάζω ταμπέλες.  Ειδικά αυτήν του συγγραφέα.  Δεν την ορίζω όμως σαν ιδιότητα.  Αλλά σαν τρόπο έκφρασης και κυρίως σκέψης όπου στην παρουσία σου βγαίνει στο μεγαλείο της. 

Δεν σου κρύβω πόσο λατρεύω τις γραπτές ειδικά συνομιλίες.  Όπου οι ατάκες φτιάχνονται αβίαστα και το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι στο μεγαλείο τους.  Είναι από τα "παιγνίδια" που πραγματικά μου έχουν λείψει όσο τίποτα άλλο. 

Συμπεριλαμβάνουν την τρέλα, την ελευθερία και την ανευθυνότητα κυρίως.  Όπως την κίνησή μου να γράψω τώρα αυτά που μου έρχονται στο μυαλό, στη δική μου "γλώσσα", πράγμα που αποφεύγω να κάνω.

Μου λείπει η ανευθυνότητα της δημιουργίας.  Οι λέξεις που τρέχουν στο πληκτρολόγιο ή στα τετράδια χωρίς καμία λογοκρισία και χωρίς κανένα άλλο στόχο πέρα από το απλά να δημιουργήσουν αισθήσεις και να αγγίξουν νευρώνες, θύμησες, συναισθήματα. Να δημιουργήσουν εντυπώσεις που μπορεί να μην είναι καν αληθινές. Αλλά αυτό δεν έχει καμία μα καμία σημασία.

Όπως σου έλεγα νωρίτερα, για να ολοκληρώσω τη στιγμή της ανευθυνότητας και να επιστρέψω στην καθημερινότητα που με πνίγει με ευθύνες, θέλω πολύ να γράψω εκείνο το βιβλίο.  Εκείνη την "ποιητική συλλογή" σε όποια μορφή.  Έχω το εξώφυλλο, την ιδέα, τη διάθεση.  Έχω ανάγκη από μούσες ( μουσάτους ή όχι ). 

Κι όπως βλέπεις δεν κρατήθηκα και φώναξα αυτό που χρειάζομαι.  Τώρα απλά περιμένω από το σύμπαν να το στείλει.

Εσύ έχεις απλά ξεκλειδώσει την ροή των λέξεων.

Σ' ευχαριστώ!