Μου αρέσεις VS Σε ανέχομαι

Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά τους γουστάρουμε.
Και άνθρωποι που τους ανεχόμαστε με ευγένεια.

Υπάρχουν καταστάσεις που πραγματικά τρελαινόμαστε.
Και καταστάσεις που τις ανεχόμαστε και κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με χαμόγελο.

Οι μόνοι που μπορούμε να ξέρουμε την αλήθεια για κάθε κατάσταση είμαστε εμείς.

Οι άλλοι μεταφράζουν τη συμπεριφορά μας με τα δικά τους κριτήρια.



Είναι το πιο αυτονόητο πράγμα.  Κι όμως με εκπλήσσει κάθε φορά που μπορεί να ακούσω:

- Μα... σου άρεσε τόσο πολύ το Α.  Γιατί σταμάτησες;


Και σε τέτοιες περιπτώσεις επιλέγω τη σιωπή και δυο απλές κουβέντες.

Ας κάνουμε όλο περισσότερα από όσα μας αρέσουν και ας ανεχόμαστε λιγότερο.

Καλό απόγευμα! Πάω pilates! Γιουπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι Γουστάρωωωωωωωωωωωωωωωωωωω

Ξέρεις,...

Ξέρεις, μόλις με έκανες να συνειδητοποιήσω για ακόμα μια φορά ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.  Όχι πως δεν το ήξερα. Μα η επιβεβαίωση πάντα χρειάζεται.  Η ακόμα η ασφάλεια ότι το σύμπαν και ο Θεός με φροντίζουν. 

Όπως εκείνο το βράδυ που είχες τα εγκαίνια κι εγώ πιεσμένο πρόγραμμα και όμως ήρθα. Με όλη μου την αγάπη κι όλο το κέφι.

Νόμιζα πως ήταν απλά μια όμορφη στιγμή.  Κι όμως!

Η αλλαγή άρχισε από εκείνο κιόλας το βράδυ. 

Δυο κλήσεις στο κινητό μου.

Η μια αναπάντητη.

Την άλλη την απάντησα.

Εκεί το ίδιο βράδυ στην αυλή σου.

Αυτές οι κλήσεις έφεραν αλλαγές στη ζωή μου. 

Και ήρθαν κι άλλες αλλαγές.

Όπως εκείνο το απόγευμα που έσβησα μπόλικες φωτογραφίες από τον υπολογιστή μου. Και αναμνήσεις μαζί.

Ξέρω ότι δεν είχες ιδέα ή δεν έκανες κάτι κι όμως κατά κάποιο τρόπο η παρουσία και η ενέργειά σου βοήθησαν να μεταβώ σε μια νέα κατάσταση.

Κατάσταση αναγέννησης.  Στην οποία κατά περίεργο τρόπο βοήθησε ο μονόλογος που γράψαμε μαζί.

Ξέρεις, είναι πολύ πολύ όμορφο να μπορείς να μοιράζεσαι με κάποιο άτομο την λεκτική σου έκφραση.  Όχι απλά να πεις αυτό που νιώθεις, αλλά να παίξεις με τις λέξεις και τις έννοιες σαν να είναι παιγνίδια.  Να ανακατέψεις φωνήεντα και σύμφωνα σαν να είναι χρώματα σε καμβά.  Αυτό ίσως τελικά μόνο μεταξύ συγγραφέων μπορεί να γίνει.  Χωρίς να θέλω να βάζω ταμπέλες.  Ειδικά αυτήν του συγγραφέα.  Δεν την ορίζω όμως σαν ιδιότητα.  Αλλά σαν τρόπο έκφρασης και κυρίως σκέψης όπου στην παρουσία σου βγαίνει στο μεγαλείο της. 

Δεν σου κρύβω πόσο λατρεύω τις γραπτές ειδικά συνομιλίες.  Όπου οι ατάκες φτιάχνονται αβίαστα και το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι στο μεγαλείο τους.  Είναι από τα "παιγνίδια" που πραγματικά μου έχουν λείψει όσο τίποτα άλλο. 

Συμπεριλαμβάνουν την τρέλα, την ελευθερία και την ανευθυνότητα κυρίως.  Όπως την κίνησή μου να γράψω τώρα αυτά που μου έρχονται στο μυαλό, στη δική μου "γλώσσα", πράγμα που αποφεύγω να κάνω.

Μου λείπει η ανευθυνότητα της δημιουργίας.  Οι λέξεις που τρέχουν στο πληκτρολόγιο ή στα τετράδια χωρίς καμία λογοκρισία και χωρίς κανένα άλλο στόχο πέρα από το απλά να δημιουργήσουν αισθήσεις και να αγγίξουν νευρώνες, θύμησες, συναισθήματα. Να δημιουργήσουν εντυπώσεις που μπορεί να μην είναι καν αληθινές. Αλλά αυτό δεν έχει καμία μα καμία σημασία.

Όπως σου έλεγα νωρίτερα, για να ολοκληρώσω τη στιγμή της ανευθυνότητας και να επιστρέψω στην καθημερινότητα που με πνίγει με ευθύνες, θέλω πολύ να γράψω εκείνο το βιβλίο.  Εκείνη την "ποιητική συλλογή" σε όποια μορφή.  Έχω το εξώφυλλο, την ιδέα, τη διάθεση.  Έχω ανάγκη από μούσες ( μουσάτους ή όχι ). 

Κι όπως βλέπεις δεν κρατήθηκα και φώναξα αυτό που χρειάζομαι.  Τώρα απλά περιμένω από το σύμπαν να το στείλει.

Εσύ έχεις απλά ξεκλειδώσει την ροή των λέξεων.

Σ' ευχαριστώ!

Ωριμότητα

Στα 44 μου άρχισα επιτέλους να ωριμάζω.

Καλή Χρονιά!

Καλή και όμορφη χρονιά να έχουμε!

Το 2016 είναι ένα έτος στο οποίο οι περισσότεροι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, έχουμε  φορτώσει πολλές προσδοκίες.

Ένας από τους στόχους της χρονιάς είναι να γράφω περισσότερο στο blog.
Γενικά να γράφω περισσότερο και να μιλώ λιγότερο.

Ο Άγιος Βασίλης μου έχει φέρει κι ένα ημερολόγιο για να μπορώ να οργανώνω το χρόνο μου.
Με την οργάνωση έχω περίεργη σχέση.  Παθιασμένη κατά διαστήματα και σχέση μίσους κατά άλλους καιρούς.

Αν ρωτάς αν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό στη ζωή μου τη χρονιά που πέρασε θα σου έλεγα πως ναι!

Πρώτα από όλα άρχισα γυμναστική! Πιλάτες!
Τη λατρεύω! Ξυπνώ το πρωί και περιμένω την ώρα να πάω στο μάθημα. Μόνο 2 φορές τη βδομάδα από 1 ώρα. 
Αν με διαβάζεις θα έχεις δει ότι κατα διαστήματα δοκίμασα γυμναστική στο σπίτι ή περπάτημα.
Όταν ήμουν νέα ( γκούχου ) πήγαινα γυμναστήριο και πάλι περνούσα καλά.  Μετά δεν έβγαινα με τον χρόνο και τις υποχρεώσεις.
Ένας από τους λόγους που μου αρέσει το πιλάτες είναι ότι είμαι ξάπλα βρε παιδί μου!
Μα ξέρεις τι απόλαυση είναι να αρχίζει η γυμναστική με ένα καλό τεμπέλιασμα στο χαλάκι στο πάτωμα;
Ξεκίνησα τον Σεπτέμβριο. Και τώρα, μετά από 3 μήνες νιώθω ήδη πολύ πιο δυνατό το σώμα μου.  Ειδικά την πλάτη και τα πόδια μου.  Μειώθηκαν πόνοι που είχα στην μέση και τα γόνατα.
Και ... ξέρεις τι ωραίο πράγμα είναι να μπορείς να σηκωθείς το πρωί και να σταθείς στα πόδια σου!  Χωρίς να τρικλύζεις;
( Μη γελάς! Σε βλέπω! )

Και τώρα που λέμε πρωί, κάτι άλλο που άλλαξε στην ρουτίνα μου είναι το πρωινό ξύπνημα.
5:30 η ώρα κτυπά το ξυπνητήρι! Μέχρι τις 5:40 σηκώνομαι!
Πάνε οι παλιοί καλοί καιροί που χρειαζόμουν 4 ξυπνητήρια και μπόλικο χουζούρεμα.
Αχ καημένη Βασίλισσα Χουζουρίας, τι σου έμελλε να πάθεις;

Μια από τις πιο όμορφες στιγμές της μέρας είναι το χάραμα.
Το σκοτάδι, η απόλυτη  ησυχία, η μέρα που ξεκινά αργά κι όμορφα. Με τις δικές της μυρωδιές και τους δικούς της ήχους και ρυθμούς που σιγά σιγά γίνεται αυγή.
Το φεγγάρι και ο αυγερινός λάμπουν όσο σε καμιά άλλη στιγμή της μέρας.

Κι έχω την χαρά να τα απολαμβάνω όλο και περισσότερο.

Για να πω και το ήμαρτον μου, ακόμα, μόνο από ανάγκη ξυπνώ τόσο πρωί.

Ελπίζω σε μια μέρα που θα ξυπνώ από τις 5:30 από επιλογή κι ευχαρίστηση!

( Μπππρρρρρ sounds scary! )