Καλημέρα

Ξύπνησα γλυκά, νιώθοντας τη ζεστασιά της κουβέρτας.
Τελικά το φθινόπωρο έχει άλλη γλύκα.  Μπορεί η άνοιξη να θεωρείται πιο δημοφιλής εποχή αλλά αυτή την τρυφερότητα μόνο τώρα μπορεί κανείς να την απολαύσει.
Οδηγούσα κι έτυχε να ακούω παιδικά τραγούδια στο ραδιόφωνο.
Κι αυτό μου έδωσε ενέργεια.

Το κάθε πρωί μου δίνει ενέργεια. Μου αρέσουν οι νέες αρχές, εξ ορισμού.
Και τώρα, πάνω από το ζεστό φλιτζάνι καφέ και τη λίστα με τις δουλειές της μέρας,
βλέπω, ακούω τους κλέφτες.
Απλώνουν το χέρι, τον τόνο της φωνής τους, τις λέξεις, τον εγωισμό, τη μιζέρια, την ύπαρξή τους.
Πάνω από τον καφέ μου, πάνω από το είναι μου, τη χαρά που μπορεί να κουβαλά η κάθε μέρα.

Ζούμε σε εποχές που είναι τόσο ενοχικές οι μικρές στιγμές χαράς κι απόλαυσης.
Το ονειρεύομαι και ζω όσο καλύτερα μπορώ είναι αμαρτία.

Κι αν βρίσκεις τρόπους να ξεφεύγεις, σε κυνηγάνε.

Μέχρι να βρεις τη δύναμη να σταματήσεις.
Να κοιτάξεις στα μάτια την κατάσταση.
Και να θυμηθείς ποιος είσαι και τι θες.

Άκουγα αυτό το τραγούδι σήμερα!

Μα... δεν είναι απλά όμορφο;;;;;



Τα παιδιά ζωγραφίζουν
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος

Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση.
Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει.

Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει.
Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι.

Ένα σύννεφο είν’ η καρδιά μου
κι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία.
Σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει
με μικρή πολιτεία.