Παύση

Το Σάββατο ήταν μια μέρα που ουσιαστικά δεν είχα τίποτα να κάνω.
Ξύπνησα αργά, χαλαρά, τεμπέλιασα.
Συγύριζα λίγο, καθόμουν λίγο, μαγείρεψα για μένα, διάβασα ένα βιβλίο. Ήταν μια μέρα, χωρίς ουσιαστικό νόημα, πέρα από το απλά να υπάρχω.
Δεν μίλησα σχεδόν σε κανένα, πέρα από την κοπέλα στο βιβλιοπωλείο, όπου έπρεπε να πάω για να πάρω ένα δωράκι.

Η αλήθεια, από τον Γενάρη, παραμιλώ πως περιμένω το καλοκαίρι.
Ταλαιπωρήθηκα με πολλά μικρά φέτος.  Είναι και που μεγαλώνω και μικραίνουν οι αντοχές ( μακάρι να ήταν ανάποδα ).
Έτσι, ανυπομονούσα να ηρεμήσω, να χαλαρώσω! Απλά!

Και καμιά φορά όταν αυτό που περιμένουμε, έρθει, νιώθουμε περίεργα. Κι άβολα. Επειδή, αλλιώς το βιώσαμε στο μυαλό μας, αλλιώς το βιώνουμε στην πραγματικότητα.

Αν θα περιέγραφα με μια εικόνα το αίσθημα θα ήταν σαν να αιωρούμαι.  Σαν να έκανα πράγματα αλλά δεν ήμουν εδώ.  Χαμένη στα πλαίσια του χωροχρόνου.

Έχω ανάγκη για να ζήσω ήρεμες μέρες, χωρίς να έχουν στόχο, ούτε πρόγραμμα.

Δεν σου κρύβω ότι νιώθω μια ανασφάλεια.  Σαν να κατεβαίνω από ένα αυτοκίνητο για να ξαποστάσω και σκέφτομαι ότι ίσως να μην το βρω μετά.  Καμιά φορά η παύση γίνεται συνήθεια.  Και ψευδαίσθηση ασφάλειας.

Ελπίζω η πέτρα που θέλει να κυλά να μην χορταριάσει :-)