Il mio gatto

If you cannot beat them, join them.

Και συγκεκριμένα him.

Ήρθε στην αυλή μου πριν μερικούς μήνες.  Μιας και οι γείτονες μου είναι ζωόφιλοι ( εννοώ όοοολα τα γύρω σπίτια ) και μιας και είχα αποφασίσει ότι no more pets in my house ( Γιε μου, μπορείς να πάρεις το ινγκουάνα που θες μόλις μετακομίσεις σπίτι σου ), είπα τουλάχιστον να βάλω ένα δοχείο στην αυλή και να ρίχνω τα αποφάγια.  Είχαν τύχει φορές που το πρωί είχα 5 σκύλους στην αυλή μου.

Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι πότε, εμφανίστηκε ένας ψωρόκαττος. Με όλη τη σημασία της λέξης.  Λεπτός, με τρίχωμα άσπρο και μπεζ, και πόδια γδαρμένα.  Και δεν τον έφτανε που έτρωγε μαζί με τους άλλους, άρχισε να μπαινοβγαίνει στην κουζίνα, στο υπνοδωμάτιο, το σαλόνι μου.  Έτυχε φορές που μας ξεγέλασε και έμεινε σπίτι και πέρασε το βράδυ στον καναπέ ( Δεαξ, ευτυχώς που υπάρχουν και τα ριχτάρια και πήγαν για πλύσιμο ). Για να μην αναφέρω την άλλη φορά που πέρασε πάνω από το κεφάλι μου ενώ κοιμόμουν.

Είχα γράψει παλαιότερα για … τα βάσανά μου… με αυτόν και τη γάτα της ξαδέλφης-γειτόνισσας.  Την Μία.  Φόβος και τρόμος γάτων/σκύλων/νεράιδων κτλ.

Προσπάθησα με διάφορους τρόπους να τον διώξω.  Μα αυτός εκεί!  Με πείσμα.  Έδειχνε ότι καταλάβαινε την αντιπάθειά μου αλλά η επιμονή του ήταν σταθερή.

Με τον καιρό το μόνο που κατάλαβε είναι ότι δεν τον θέλουμε να μπαίνει σπίτι.  Εντάξει, μας κάνει τη χάρη αλλά μπαινοβγαίνει λίγο στην κουζίνα.

Και την βγάζει στο πεζούλι της κουζίνας, χωρίς καν να δοκιμάσει να μπει από το ανοιχτό παράθυρο.

Έχει παχύνει, έχει ωραίοι τρίχωμα τώρα και έγινε συνήθεια η ύπαρξή του.

Τελευταία, σκέφτηκα ότι πρέπει να του δώσω κι όνομα, γιατί το «Έξω κόρηηηηηη» που του φώναζα ( μιας κι έτσι φωνάζω και στην Μία ) δεν είναι το πρέπον για ολόκληρο Γάτο!

Η αλήθεια είναι ότι θαύμασα το πείσμα του.  Η θέληση και η επιμονή είναι αρετές που χαίρομαι σε… όλων των ειδών τα ζώα.

Τις τελευταίες μέρες κάνω κάποιες αλλαγές στον κήπο, οπόταν σήκωσα το δοχείο όπου έτρωγαν τα ζώα της γειτονιάς.  Και του έβαλα ένα δικό του σε μια γωνιά.

Οπόταν ο κύριος «πρώην ψωρόκαττος» απέκτησε όνομα, γωνιά, πιάτο για φαγητό, ιδιοκτήτες.

Αυτό που μου κάνει απίστευτη εντύπωση είναι ότι έχει αλλάξει η συμπεριφορά του!

Δεν αφήνει άλλο γάτο να αγγίξει μέσα στο Πιάτο Του!  Τους τρίζει τα δόντια. Και έμαθαν και οι άλλοι να σέβονται τον χώρο του.

Δεν μπαίνει τόσο συχνά στην κουζίνα γιατί ξέρει ότι θα του βάλω φαγητό.

Μόλις βγω στην αυλή περπατά δίπλα μου.  Σχολνάω και μόλις παρκάρω το αυτοκίνητο είναι έξω από την πόρτα του οδηγού και με περιμένει.

Κάθομαι στον κήπο κι έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου.  Τις πρώτες μέρες που πήγα να τον χαϊδέψω με κοιτούσε περίεργα. Μάλλον σκέφτηκε : τι έχει στο μυαλό της η τρελονεράιδα;

Άσε που τον ψάχνω!

Κι ένα απόγευμα που του έβαλα φαγητό και του πήρε 5 λεπτά να εμφανιστεί, αγχώθηκα πως τον έχασα.

Η αλλαγή συμπεριφοράς με προβληματίζει.  Είναι άραγε εξέλιξη;  Ή μήπως είναι στέρηση της ελευθερίας;  Τα κεκτημένα είναι φυλακές, διάβασα κάπου. 

Πόσο εύκολα μας βγαίνει να προστατεύουμε αυτά που έχουμε, όταν τα έχουμε και πόσο εύκολα βγάζουμε τα νύχια στους άλλους που έχουν περάσει τον περιφραγμένο χώρο μας;  Τελικά το να έχεις κάποια άτομα δικά σου είναι τόσο σημαντικό που αξίζει θυσίες;

Αυτός, λοιπόν, είναι ο μπελάς μου, ο Zero!