Αντίδωρο

Ήντα ευλογία ένει,
να ρέσσω που το στενόν σου,
τούτην την νύχταν που φυσά ο αέρας
τζιαι παώνει μου τα κόκκαλά μου,
να μπαίνω που το ξωπόρτι του αρκοντικού σου
τζιαι να με χώνεις μες την αγκάλην σου.

Την ευτζιήν μου να έσιεις.