Κρυφτό

Είναι εκείνες οι στιγμές που παίζω κρυφτό με τον εαυτό μου.
Μια ευκαiρία, ένα τσίγκλισμα, μια λέξη, ένα κάλεσμα, ένα οτιδήποτε,
κάνει τον εαυτό μου να ανοίγεται.   Να βγάζει την αλήθεια ωμή προς τα έξω.

Δεν αντέχω τίποτα ωμό.  Προτιμώ καλοψημένες, σερβιρισμένα όμορφα στιγμές.

Κάθε φορά που βλέπω τα σώψυχα μου απλωμένα γύρω μου, σαν ξεκοιλιασμένο ζώο, ανακατεύονται τα σωθικά, το μυαλό, οι ισορροπίες μου.

Τα βάζω γρήγορα γρήγορα όλα πίσω, να μην λιποθυμήσω από την άσχημη οσμή και κάνω πως δεν έγινε τίποτα.

Βρίσκω ψευδαισθήσεις και κρύβομαι μέσα τους.

Μα σήμερα, δεν το έκανα.  Έμεινα ξανά και ξανά να κοιτάζω και να διαβάζω τις λέξεις , την πραγματικότητα, το τι νιώθω και σε τι κατάσταση βρίσκομαι.

Νιώθω ναυτία εδώ και ώρες.

Πριν μερικά δευτερόλεπτα ένιωσα πάλι την ανάγκη να κρυφτώ πίσω από ψευδαισθήσεις.
Πίσω από ψεύτικη επικοινωνία και να κάνω ότι όλα είναι μια χαρά.

Μα ευτυχώς έχω εσένα.

Δεν θέλω αυτή τη φορά να κρυφτώ πίσω από το ψέμα και το δήθεν.
Ούτε πίσω από την αίσθηση του : Χαμογέλα, όλα θα πάνε καλά.

Το ξέρω ότι όλα είναι καλά και θα πάνε καλύτερα.
Αλλά για να φτάσω στο αποτέλεσμα θα πρέπει να περάσω από τη διαδικασία του ξεκαθαρίσματος.
Από το γιάτρεμα όσων πονάνε.
Από την ανάγκη για απομόνωση.
Από το ψάξιμο για ουσιαστική επικοινωνία.

Για όλα όσα πραγματικά θέλω. Τα οποία τα βρίσκω κάθε φορά. Κάποτε τα ίδια, κάποτε καινούργια.
Μα μόνο όταν χάνομαι μέσα στην καθημερινότητα νιώθω χαμένη και νιώθω ότι πρέπει να τα ορίσω και να τα βρω ξανά.

Βασικά να ξανά ενώσω τα λινκς.

Δεν ξέρω αν όλοι λειτουργείτε με λινκς ή φταίει το computering.

Εδώ και μέρες συνεχώς αναφέρω τη λέξη αλλαγή.  Χωρίς καν να ξέρω τι πραγματικά θέλω να αλλάξω.

Αλλά νιώθω τον αέρα. Νιώθω ότι είναι η στιγμή και οι συνθήκες και όλα.
Και ένιωσα ότι αυτή τη φορά την αλλαγή απλά πρέπει να την αφήσω να γίνει.
Όχι να την πετύχω αλλά να είμαι δεχτική σε αυτήν.

Συχαίνομαι τις μέρες και τις στιγμές που είμαι όπως τώρα.
Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.  Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Η μόνο ανάγκη είναι 12 ωρος ύπνος.
Ή να γράψω. Να επικοινωνήσω, να συνδεθώ.

Λατρεύω τον τρόπο που κυλάνε τα δάχτυλά μου στο πληκτρόγιο.
Είμαι σίγουρη ότι θα έφτιαχναν μουσική αν πατούσαν κουμπιά πιάνου.

Αυτό τον καιρό νιώθω πολλά άτομα να με επιρεάζουν.  Να αγγίζουν τη ψυχή μου.

Και μου αρέσει.

Μου έλειψε τόσο μα τόσο πολύ!

Φιλάκια πολλά νεραϊδένια!