Είναι φορές που σκέφτομαι τη στολή του Αντίχριστου και ζηλεύω.
Αν μπορούσα θα αγόραζα ένα νεραϊδοφόρεμα και ένα ζευγάρι νεραϊδόφτερα.
Να τα φοράω συνέχεια. Όχι συνέχεια. Στο σπίτι δεν θα τα φορούσα. Ούτε όταν ειμαι με άτομα που με ξέρουν και με αγαπούν.
Θα τα φορούσα έξω. Όταν είμαι με όλους αυτούς που ονομάζονται άνθρωποι.
Για να θυμήσω ότι δεν ανοίκω. Δεν έχω κοινή λογική. Δεν είμαι κορίτσι ( ούτε κοτζιάκαρη :-P ) .
Είμαι νεράιδα.
Ζω στον κόσμο μου.
Λειτουργώ με τους κανόνες μου.
Και δεν επιτρέπω σε κανένα να υποθέτει ούτε τι σκέφτομαι, ούτε τι νιώθω.
Δεν με πειράζει που μου φορτώνουν τα λάθη τους. Γι αυτό υπάρχουν άλλωστε οι νεράιδες.
Απλα καμοια φορά πονάνε οι φτερούγες.
Και δεν έχω τη δύναμη να πετάξω και να χαρίσω νεραϊδόσκονη.
Ούτε να σηκωθώ από το πληκτρολόγιο που με αποκοιμίζει και να πάω να απλώσω τα ρούχα.
Και να πλύνω κατσαρόλες και να σιδερώσω.
Μου αρέσει να σιδερώνω.
Όπως μου αρέσει να είμαι διαφορετική.
Για να μην ανοίκω. Δεν ανοίκω. Είμα ελεύθερη και υπάρχω.
Κάτω από ένα καταγάλανο ουρανό.
Κι όλος ο κόσμος είναι δικός μου.
Μην μου φορτώνετε άλλο τη μαυρίλα και τα λάθη σας.
Βαρκ, απλά Βάρκ ( as Sike says ).
