Αγκαλιά

Αγία εβδομάδα.
Η αλήθεια είναι ότι είναι από τις χρονιές που δεν ένιωσα ότι έρχεται το Πάσχα.
Είχα βάλει τα προσωπικά μου Θέλω πάνω από τη συνήθεια να γιορτάζουμε κάθε χρόνο.
Είτε το νιώθουμε είτε όχι.
Συνήθως λέω ότι οι γιορτές είναι καλό συνήθειο.
Γιατί μας θυμίζουν όλα εκείνα που είναι σημαντικά κι εμείς τα ξεχνάμε, αφηνόμαστε στο χρόνο που κυλάει κι όλο κυλάει κι εμείς τρέχουμε να τον προλάβουμε.

Σήμερα η μέρα το έφερε έτσι που κοίταξα μέσα μου.

Είδα ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι να χρειάζεται κάτι.
Δεν ήξερα τι ήταν.
Σκέφτηκα ότι ίσως χρειάζεται ένα ζευγάρι παπούτσια κι έτρεξα να της το αγοράσω.
Μα δεν με άφησε.

Κοίταξα τη ζωή μου στα μάτια.
Το μόνο που χρειάζομαι είναι η αγάπη μου.
Να αγαπώ τον εαυτό μου.
Να τον προσέχω.
Με κάθε τρόπο.
Κάθε μέρα.

Δεν πρόσεξα πολύ τον εαυτό μου όλα αυτά τα 39 χρόνια.
Τον καταπίεσα, τον τσαλαπάτησα, δήθεν για να μπορέσω να επιβιώσω.

Όλα αυτά τα Δήθεν που γίνονται "Ζωή". "Δήθεν Ζωή".

Θέλω να Ζήσω!
Απλά να υπάρξω και να ζήσω.

Η ζωή έρχεται μετά την Σταύρωση.
Μετά τον Επιτάφιο.
Η ΖΩΗ έρχεται με την Ανάσταση.

Ελπίζω αυτό τον χρόνο, το φετινό πάσχα να εμπεδώσω το νόημα.
Να νιώσω την Ανάσταση και να ζήσω τη ζωή που μου δώθηκε... τόσο απλά... όπως θα έδινα σε κάποιον ένα βαζάκι με μέλι.

Καλή Ανάσταση.

Θες λίγο μέλι;

Θες λίγο μέλι;

Θες λίγο μέλι; Είναι πολύ γλυκό και νόστιμο.
Σε σένα μιλάω. Μην με κοιτάζει τόσο παράξενα.
Ωραία. Ευτυχώς που σταμάτησες να περπατάς και μου δίνεις λίγη σημασία.
Μη με κοιτάζεις σαν να είμαι ένα αξιολύπητο πλάσμα. Έχω δυνατά χέρια και μπορώ να σηκώσω το δοχείο με το μέλι.
Ξέρεις, δεν μπορώ να το αφήσω αν δεν βρω κάποιον που να θέλει το μέλι μου. Και μαζί κι εμένα.
Δεν το έφτιαξα μόνη μου, όχι. Ούτε τρύγησα κάποιο μελίσσι.
Το φέρνω από πολύ μακριά. Από πολύ ψηλά Ο παππούλης μου το έδωσε, δεν θυμάμαι όμως πότε. Έχει πολλά χρόνια. Ίσως 10, ίσως χίλια. Δεν ξέρω καλά τα μαθηματικά.
Γιατί με κοιτάζεις πάλι έτσι παράξενα;
Τα μάτια σου γέμισαν με απορία.
Α… Θα αναρωτιέσαι φαντάζομαι πως με λένε.
Δεν έχω όνομα ακόμα. Μπορείς να μου χαρίσεις εσύ όμως αν θέλεις.
Θες λίγο μέλι;
Διστάζεις να απαντήσεις.
Με το δίκιο σου!
Έλα κάθισε εδώ στο βράχο και θα σου πω.

Έρχομαι από πολύ ψηλά. Από τη γη που ζούνε οι αγέννητοι άγγελοι. Δεν είναι ακριβώς γη σαν τη δική σας. Είναι μαλακιά και βουλιάζουμε μέσα της.
Δεν τελειώνει. Όσο μακριά και αν περπατήσουμε, πάντα υπάρχει κάτω από τα πόδια μας. Έχουμε πάντα μαζί μας ένα βάζο με μέλι. Αυτό το βάζο κάποτε μεγαλώνει και αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρκετό για να χαρίσουμε σε δυο ανθρώπους. Ναι, συνήθως τουλάχιστον δυο. Σε αυτούς που θέλουν λίγο μέλι.
Ερχόμαστε κάτω στη Γη σας και αρχίζουμε να ψάχνουμε. Πολλές φορές είμαστε τυχεροί και βρίσκουμε μια γυναίκα και έναν άντρα που μας θέλει.
Ρωτάμε : Θες λίγο μέλι;
Και αυτοί απαντάνε: Ναι! Θέλουμε πολύ να έχουμε λίγο μέλι.
Τότε, δίνουμε το βάζο με το μέλι κι αυτοί μας δίνουν για αντίδωρο, ένα σώμα.
Και γινόμαστε και εμείς άνθρωποι! Γινόμαστε παιδιά.

Κάποιοι βέβαια δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Μόλις πάρουν το μέλι, ψάχνουν στις τσέπες τους να βρουν λεφτά να μας πληρώσουν. Μα που να μας βρούνε; Και μετά, όταν γεννηθούμε και γίνουμε παιδιά, νομίζουν ότι αυτοί μας έφτιαξαν, ότι είμαστε δημιούργημά τους.
Κάποιοι από αυτούς κρατάνε το μέλι και το απολαμβάνουν με αγάπη. Κι έτσι, παρόλο που νιώθουν ότι είμαστε κτήμα τους, μας συμπεριφέρονται αρκετά καλά.
Κάποιοι άλλοι που πήραν το μέλι επειδή μας λυπήθηκαν ή επειδή ήθελαν να το αγοράσουν το αφήνουν εκεί στο πάνω ράφι της αποθήκης χωρίς καν να το αγγίξουν.
Είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που λαχταρούν το μέλι μας. Μόλις το πάρουν στα χέρια τους, αρχίζουν να το δοκιμάζουν και δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά τους. Τα πρόσωπά τους λάμπουν. Τα μαλλιά τους γίνονται λαμπερά. Τα μάτια τους, τα πιο γλυκά του κόσμου.
Το ξέρεις, όμως, ότι υπάρχουν και εκείνοι που μπορούν να δουν; Μπορούν να αναγνωρίσουν το αγγελάκι στο πρόσωπό του βρέφους που κρατάν στα χέρια τους σε λίγους μήνες. Και είναι πολύ συγκινημένοι. Ξέρουν ότι κρατάν στα χέρια τους ένα βρέφος που είναι δικό τους, χωρίς να είναι κτήμα τους. Είναι μικρό και ανυπεράσπιστο και θα το βοηθήσουν και θα το μεγαλώσουν χωρίς να παραπονεθούν. Γιατί να παραπονεθούν για μια ευλογία που τους χαρίστηκε τόσο απλά, όπως θα τους χάριζε κάποιος ένα βάζο μέλι; Μια ευλογία που θα τους κάνει να δέχονται, να κατανοούν, να σέβονται. Να δουν πέρα από τον εγωισμό και το προσωπικό τους συμφέρον.

Εκείνα τα λόγια....

... που δεν πρέπει να ειπωθούν.
Κι όμως τριγυρνάνε από χτες το απόγευμα στο κεφάλι μου.
Μου έχουν απορροφήσει την ελάχιστη ενέργεια που διαθέτω αυτό τον καιρό.

Παράπονο.
Αναμνήσεις.
Πόνος.

Μια φωνή μέσα μου θέλει να ξεσπάσει.
Να πετάξει στα μούτρα των ανθρώπων τον πόνο.
Το πόσο λίγο με καταλαβαίνουν.

Δεν πρέπει να το κάνω όμως.
Για ένα και μοναδικό λόγο.
Είναι αυτοκαταστροφικό.

Δεν είναι αγάπη.

Η αγάπη υπομένει κι επιμένει.

Έτσι, σήμερα το πρωί το σύμπαν με βοήθησε με μια ιδέα.

Θα πάρω τη φίλη μου από το χέρι και θα την μάθω να με βλέπει.
ΘΑ την μάθω να δει αυτά που θέλω να δει.
Περίμενα πολλά χρόνια.

Δεν θα το καταφέρει αν περιμένω κι άλλα τόσα.
Επειδή... she doesn't speak French!

Μπορεί να είναι γίνει ένα ενδιαφέρον παιγνίδι!

Τρομπέτα

Γιοφύριν

Επέρασα το γιοφύριν. Ούτε εκοίταξα πίσω.
Εφωνάζαν μου κάτι λεύκες γυμνές από φύλλα να γυρίσω να τις δω
αλλά εν εσταμάτησα λεπτόν. Επέρασα το. Έστριψα δεξιά.

Είμαι καινούργια.

Ήβρα το καινούργιο λουλούδι μου.





Επερπάτησα πιο κάτω τζιαι είδα μες το νερόν έναν βάτραχον.
Εκατέβηκα να τον φιλήσω-φωτογραφήσω.
Αλλά εβούρησεν τζιαι έφυεν.
Είπεν μου να μεν το ξανακάμω.
Τζιαι είπα : "Ok, sir!"

Μια μέρα μιας Μαίρης