Ο Ασημένιος Βασιλιάς

Έστειλε τον υπήκοο του και με πήρε από το σπίτι.
Ήταν πολύ βιαστικός. Δεν πρόλαβα καν να αλλάξω τα ρούχα μου.
Φορούσα ένα μωβ μακρύ φόρεμα και ροζ παντοφλάκια.

- Πώς να παρουσιαστώ έτσι μπροστά του;
- Έλα, μην χρονοτριβείς. Είπε να πάμε τώρα.

Μπήκαμε στο παλάτι. Υπήρχει πολύ ασήμι παντού. Περάσαμε από την ασημένια πόρτα.
Προχωρήσαμε στη μεγάλη σάλα.

Τον είδα από μακρυά.
Καθόταν στον ασημένιο θρόνο του και με περίμενε. Μόλις μας είδε, έκανε νόημα κι έφυγαν όλοι.
Μείναμε οι δυο μας. Εγώ κι εκείνος.

- Έλα πλησίασε.
- Άρχοντά μου, υποκλήθηκα μπροστά του.

Κατέβηκε από το θρόνο και κάθησε στα σκαλάκια στη δεξιά γωνιά της αίθουσας.

- Μίλα μου, είπε με τη ζεστή φωνή του.
- Τι να πω; χαμήλωσα τα μάτια κι άλλο τόσο τη φωνή.
- Άνοιξε μου την καρδιά σου. Ξέρω τι περνάς.
- Εγώ... δεν....

Με τύλιξε με τα χέρια του στην αγκαλιά του. Το μάγουλο μου άγγιζε το ασημένιο μενταγιόν.

" Watch over and guide me."

Το άγγιξα. Το χάιδεψα. Με κοίταζε.

Το κράτησα σφικτά στο χέρι μου. Τόσο σφικτά που πονούσα. Άρχισα να κλαίω.
Με κρατούσε, με νανούριζε, φιλούσε τα μαλλιά μου, χάιδευε τα χέρια μου.
Δεν έλεγε τίποτα. Δεν χρειαζόταν.

Τα χρυσά δάκρυα μούσκεψαν τα ασημένια ρούχα του.

- Το χρυσάφι σμίγει με το ασήμι.
Μόνο μέσα από τον πόνο της καρδιάς.
Να το θυμάσαι. Μην φοβηθείς. Κλάψε πολύ
Κλάψε στην αγκαλιά σου.

Έκλαιγα έκλαιγα, η αίθουσα γέμισε δάκρυα.

- Θα σε μάθω να κολυμπας μου ειπε.

Με κράτησε πολυ , τόσο που αποκοιμήθηκα... ακόμα κοιμάμαι....