Για ώρα προσπαθούσα να σπατουλάρω τον τοίχο με στόκκο. Κρατούσα με όση μαεστρία διαθέτω ( μην φανταστείτε τίποτα ψηλά επίπεδα και χάσω τον τίτλο της άτσαλης ) το στοκαδόρο και με επιμονή και πείσμα προσπαθούσα να γεμίσω τα σημάδια που άφησε η λαίμαργη υγρασία.
Το υλικό είναι τόσο μαλακό που μου ξέφευγε. Σκέφτηκα ότι ίσως την επόμενη μέρα το επεξεργαστώ.
Τα χέρια μου ήδη είχαν λερωθεί. Τότε, πρόσεξα μια μικρή χαραματιά στον τοίχο και είπα να κάνω οικονομία. Ακούμπησα τα δάκτυλα στον τοίχο κι ένιωσα το, μέχρι εκείνη τη στιγμή ενοχλητικό, υλικό να φεύγει από μένα και να εισχωρεί στην χαραμάδα. Κίνησα κυκλικά τα δάκτυλα και ο τοίχος έγινε λείος.
Τα μάτια μου έπαιξαν και εντόπισα όλες τις χαραματιές. Μου φάνηκαν σαν ραγισμένες καρδιές που χρειάζονταν αγάπη και τρυφερότητα για να αναρρώσουν.
Τα χέρια μου ήταν πια τα εργαλεία. Τα βούτηξα στο στόκκο κι έγιναν άσπρα. Σαν να τα είχα βουτήξει σε βαζάκι με αιθέρια έλαια. Άρχισα να χαϊδεύω τις ρωγμές. Δέχτηκαν το άγγιγμά μου για γιατρικό.
Χάθηκαν τα σημάδια. Επουλώθηκαν. Δεν κινδυνεύουν από ψευδαισθήσεις, προς το παρόν.
Ο τοίχος, έτοιμος να δεχτεί τα νέα του χρώματα. Έντονα και τολμηρά.
Λένε συχνά ότι τα σπίτια έχουν ψυχή..... μα έχουν κι επιδερμίδα....
3 σχόλια:
Για κάποιο λόγο η περιγραφή σου ήταν πολλά τοιχοερωτική, ζεστή, γνώριμη. Το σπίτι σ' αγαπά.
Κι εγώ το λατρεύω....
Τα απλά και καθημερινά γίνονται απόλαυση με την αγάπη και τον ερωτισμό μας.
Μου είχε λείψει τόσο πολύ ο τρόπος που γράφεις!
Οι λέξεις να γίνονται ένα, να στήνουν χορό, που γίνεται ολοένα και πιο τρελός μέχρι εκείνες να εκτοξευθούν στον ουρανό!
Δημοσίευση σχολίου