Ανοιξιάτικη Βροχή

Η μέρα σήμερα ξεκίνησε δύσκολα. Μικροαναποδιές και το μάτι μου δεν άνοιγε.
Καθυστέρησα να φτάσω και στο γραφείο κι ας έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα είμαι συνεπής. Είπα δεν πειράζει.
Διάβασα κάπου για βουτιές σε λίμνες αυτολύπησης. Τέτοιο ήταν το πρωινό μου.
Η μέρα πέρασε χωρίς τίποτα ιδιαίτερο.
Μετά τη δουλειά είχα ένα ραντεβού. Πεινούσα κιόλας αλλά δεν προλάβαινα να φάω κάτι.
Πάρκαρα σε μικρή απόσταση από την πολυκατοικία, παρόλο που ψιλόβρεχε.
Διάλεξα τις σκάλες μπας και φτιάξει το κέφι μου με την κίνηση.
Η συζήτηση πήγε καλά. Κάποια στιγμή όμως αφαιρέθηκα.
Το μυαλό μου πέταξε μακρυά... σε ένα δάσος. Φαντάστηκα ένα καταρράκτη να πέφτει ορμητικός. Έβλεπα δέντρα, λουλούδια.
Ο θόρυβος από το στυλό που μου έπεσε από το χέρι, με επανέφερε στο δωμάτιο.
Μα είχα την αίσθηση ότι άκουγα ακόμα τον ήχο του νερού.
Η συνάντηση τέλειωσε και κατέβηκα με το ασανσέρ.
Μόλις άνοιξα την πόρτα έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Έβρεχε! Δυνατά! Σαν καταρράκτης!
Δεν δίστασα στιγμή. Περπάτησα έξω στο δρόμο. Αργά. Απόλαυσα κάθε σταγόνα.
Σαν έφτασα σπίτι, η κοντομάνικη πράσινη μπλούζα ήταν μούσκεμα.
Όλη ήμουν μούσκεμα!
Ως την ψυχή μου!
Αναζωογονήθηκα!
Σαν διψασμένο δεντρί!