Επέστρεψα στα γήπεδα σήμερα.
Συγκεκριμένα στο γήπεδο τοξοβολίας.
Είχα αρχίσει πριν 2 χρόνια.
Πέρσι δεν μου βγήκε πολύ καλά. Είχα γενική κατάπτωση :-)
πέρα των κρυολογημάτων, τενοντίτιδων, κούρασης.
Έτσι, πέρσι τον Νοέμβριο πάτησα pause.
Και σήμερα ξανά το start.
Ήμουν αγχωμένη αυτές τις μέρες. Είναι κάπως άβολο να επιστρέφω. Σαν να είχα την ανάγκη να δικαιολογηθώ για κάτι που δεν έκανα όπως πρέπει ( σαν να και κάνω και τίποτα όπως πρέπει ).
Το οδήγημα ως εκεί ήταν απόλαυση. Ήταν η επιστροφή στην Ιθάκη. Εκεί που ανοίκει κανείς.
Δεν νιώθω αθλήτρια. Γνωρίζοντας κι αρκετους αθλητές, τόσο της τοξοβολίας όσο κι άλλων αθλημάτων και παρατηρώντας τη ζωή τους, σίγουρα δεν θα μπορούσα να δώσω αυτό τον χαρακτηρισμό στον εαυτό μου.
Σίγουρα, όμως, είμαι τοξεύτρα. Είναι κομμάτι της ψυχής μου και της έκφρασης μου. Και της ψυχοσύνθεσης μου και της προσωπικότητας μου.
Αν κάτι δεν μου κάθεται πολύ καλά είναι ο ανταγωνισμός που υποβόσκει στα αθλήματα ( ψώνιο γαρ, που να μπορώ να μπω σε αυτή την ψυχοσύνθεση ) . Το δούλεψα αρκετά στο μυαλό μου και δεν χρειάζεται να το νιώσω. Κάνοντας μάλιστα και μια κουβέντα σήμερα στο γήπεδο, διαπίστωσα ότι δεν είναι απαραίτητο.
Φτάνοντας στο γήπεδο, βρήκα τον προπονητή μου, τους συναθλητές μου ( ο αγαπημένος μου πήγε φέτος γυμνάσιο. Φοβερά κοινωνικός κι ατακαδόρος. Πέρσι που τρέχαμε μες το γήπεδο για να πάρουμε τα βέλη και είπα οκ το παρακάναμε δεν κάνει να τρέχουμε και κουράστηκα κιόλας, μου λέει : Κατάλαβα, είσαι σαν ένα παιδί σε σώμα γριάς !!!! )
Συνειδητοποίησα πόσο έχω συνδεθεί με τα άτομα του γηπέδου! Βρήκα πραγματική χαρά στα μάτια τους! Και σίγουρα κι εγώ ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που τους ξαναείδα.
Το γήπεδο για μένα είναι σαν τα Ηλύσια Πεδία. Καμιά φορά φαντάζομαι τους αθλητές με λευκά φτερά κι ακούω μελωδίες αγγέλων.
Το άθλημα επιτρέπει την ηρεμία. Συντονισμός σώματος, πνεύματος και ψυχής. Βελτιώνει ο καθένας τον εαυτό του, γιατί όλα παίζονται στη λεπτομέρεια. Οι προπονητές μας ακούραστοι συμβουλεύουν.
Έχω θαυμάσει πολλές αξίες αυτόν τον 1 1/2 χρόνο που πήγαινα. Καλοσύνη, ηρεμία, ομαδικότητα, προθυμία για βοήθεια, πολλά χαμόγελα, καθαρά μάτια. Δύναμη ψυχής και σώματος.
Ξέρω ότι ο κύριος λόγος που αγχώνομαι είναι ότι ο όρος ελεύθερος χρόνος δεν θα καθορίζει τη ζωή μου. Γιατί ακόμα και τον καιρό που είχα πάρα πολλές υποχρεώσεις και πραγματικά γεμάτες, δύσκολες και εξουθενωτικές μέρες σε όλα τα επίπεδα, ένιωθα ότι όλος ο χρόνος είναι ελεύθερος γιατί δεν είχα σταθερό πρόγραμμα.
Όλα είναι στο μυαλό. Καιρός να γίνει αυτό το κλικ. Και να φύγει το βέλος για να φτάσει το στόχο του.
Συγκεκριμένα στο γήπεδο τοξοβολίας.
Είχα αρχίσει πριν 2 χρόνια.
Πέρσι δεν μου βγήκε πολύ καλά. Είχα γενική κατάπτωση :-)
πέρα των κρυολογημάτων, τενοντίτιδων, κούρασης.
Έτσι, πέρσι τον Νοέμβριο πάτησα pause.
Και σήμερα ξανά το start.
Ήμουν αγχωμένη αυτές τις μέρες. Είναι κάπως άβολο να επιστρέφω. Σαν να είχα την ανάγκη να δικαιολογηθώ για κάτι που δεν έκανα όπως πρέπει ( σαν να και κάνω και τίποτα όπως πρέπει ).
Το οδήγημα ως εκεί ήταν απόλαυση. Ήταν η επιστροφή στην Ιθάκη. Εκεί που ανοίκει κανείς.
Δεν νιώθω αθλήτρια. Γνωρίζοντας κι αρκετους αθλητές, τόσο της τοξοβολίας όσο κι άλλων αθλημάτων και παρατηρώντας τη ζωή τους, σίγουρα δεν θα μπορούσα να δώσω αυτό τον χαρακτηρισμό στον εαυτό μου.
Σίγουρα, όμως, είμαι τοξεύτρα. Είναι κομμάτι της ψυχής μου και της έκφρασης μου. Και της ψυχοσύνθεσης μου και της προσωπικότητας μου.
Αν κάτι δεν μου κάθεται πολύ καλά είναι ο ανταγωνισμός που υποβόσκει στα αθλήματα ( ψώνιο γαρ, που να μπορώ να μπω σε αυτή την ψυχοσύνθεση ) . Το δούλεψα αρκετά στο μυαλό μου και δεν χρειάζεται να το νιώσω. Κάνοντας μάλιστα και μια κουβέντα σήμερα στο γήπεδο, διαπίστωσα ότι δεν είναι απαραίτητο.
Φτάνοντας στο γήπεδο, βρήκα τον προπονητή μου, τους συναθλητές μου ( ο αγαπημένος μου πήγε φέτος γυμνάσιο. Φοβερά κοινωνικός κι ατακαδόρος. Πέρσι που τρέχαμε μες το γήπεδο για να πάρουμε τα βέλη και είπα οκ το παρακάναμε δεν κάνει να τρέχουμε και κουράστηκα κιόλας, μου λέει : Κατάλαβα, είσαι σαν ένα παιδί σε σώμα γριάς !!!! )
Συνειδητοποίησα πόσο έχω συνδεθεί με τα άτομα του γηπέδου! Βρήκα πραγματική χαρά στα μάτια τους! Και σίγουρα κι εγώ ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που τους ξαναείδα.
Το γήπεδο για μένα είναι σαν τα Ηλύσια Πεδία. Καμιά φορά φαντάζομαι τους αθλητές με λευκά φτερά κι ακούω μελωδίες αγγέλων.
Το άθλημα επιτρέπει την ηρεμία. Συντονισμός σώματος, πνεύματος και ψυχής. Βελτιώνει ο καθένας τον εαυτό του, γιατί όλα παίζονται στη λεπτομέρεια. Οι προπονητές μας ακούραστοι συμβουλεύουν.
Έχω θαυμάσει πολλές αξίες αυτόν τον 1 1/2 χρόνο που πήγαινα. Καλοσύνη, ηρεμία, ομαδικότητα, προθυμία για βοήθεια, πολλά χαμόγελα, καθαρά μάτια. Δύναμη ψυχής και σώματος.
Ξέρω ότι ο κύριος λόγος που αγχώνομαι είναι ότι ο όρος ελεύθερος χρόνος δεν θα καθορίζει τη ζωή μου. Γιατί ακόμα και τον καιρό που είχα πάρα πολλές υποχρεώσεις και πραγματικά γεμάτες, δύσκολες και εξουθενωτικές μέρες σε όλα τα επίπεδα, ένιωθα ότι όλος ο χρόνος είναι ελεύθερος γιατί δεν είχα σταθερό πρόγραμμα.
Όλα είναι στο μυαλό. Καιρός να γίνει αυτό το κλικ. Και να φύγει το βέλος για να φτάσει το στόχο του.
