Ομάδα.

Είχαμε συναντηθεί πριν ενάμιση χρόνο σε μια ομάδα.  Σκοπό είχε την συζήτηση και την ανάπτυξη των μελών της, καθαρά σε εσωτερικό, ψυχολογικό επίπεδο.  Τον συντονιστή τον είχα δει ακόμα μια φορά σε μια παρόμοιου τύπου εκδήλωση.  Μαζευτήκαμε 4-5 άτομα, αν θυμάμαι καλά. Δέσαμε με την πρώτη. Ήταν φανερό ότι κάποια χαρακτηριστικά μας βοήθησαν σε αυτό.  Για παράδειγμα, ένα άτομο που παίρνει πρωτοβουλίες, εγώ που δίνω χώρο στους άλλους κτλ.
Ορίσαμε δεύτερη συνάντηση.  Μείναμε οι 3 μας. Και κρατήσαμε τις συναντήσεις.  Έγιναν ίσως 5-6, δεν θυμάμαι ακριβώς.
Βάλαμε τον εαυτό μας κάτω και μιλήσαμε ξεκάθαρα.  Ακούσαμε και είπαμε.  Συζητήσαμε, διαφωνήσαμε, γελάσαμε, σκεφτήκαμε, νιώσαμε. Ξεδιπλώσαμε το είναι μας.

Συναντηθήκαμε ψες και πάλι οι τρεις.  Σαν μέλη μιας άλλης νέας ομάδας.  Είμαστε και οι τρεις αλλαγμένοι.  Όλες εκείνες οι συζητήσεις δεν έμειναν στα λόγια.  Προχωρήσαμε σε πράξεις.  Τολμήσαμε να αφήσουμε πίσω όσα μας ενοχλούσαν και να βάλουμε νέα στοιχεία στη ζωή μας.
Το γέλιο μας ήταν καθαρό, γαλήνιο, τρανταχτό.
Τα μάτια έλαμπαν.

Από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που ένιωσα "Ομάδα".  Μοναδικό συναίσθημα!
Απέραντη χαρά μιας και .... "αποφοιτήσαμε" με άριστα από την πρώτη ομάδα. 
Και αυτό το συναίσθημα δεν είναι κάτι που χάνεται.  Επιτρέψαμε στον εαυτό μας να αλληλεπιδράσει και δημιουργήσαμε αποτέλεσμα.  Κι αυτό το αποτέλεσμα έχει στα κύτταρα του αυτό το συναίσθημα. 
Που θα υπάρχει έστω κι αν τυχόν δεν ξανασυναντηθούμε ποτέ πια.  (λέμε τώρα).

Διάβαζα προχτές, σε ένα βιβλίο του Σκοτ Πεκ ( ψυχοθεραπευτή ) ότι αγάπη σημαίνει απλά να προσπαθείς για την πνευματική ανάπτυξη του εαυτού σου και των άλλων.  Ό,τι άλλο, είναι απλά κάτι άλλο.


 

Η λυγερή

Η λυγερή

Μέσα στα μάθκια, είδα την, φωτίστηκεν ο νους μου.

Εν άντζελος! Eν σίουρο! Εν που τους ουρανούς μου!

Έμεινα σαν τον παλαβό, το άγιο φως να χάσκω,

έλιωνα, όπως το τζιερί, ρε φίλε μου, Παράσκο!

 

Τζιαι σαν μου χαμογέλασεν, έμοιαζεν με τον ήλιον.

Άνοιξεν η καρτούλλα μου, λαλώ σου, φύλλον, φύλλον.

Με τ’ απαλό σιερούιν της, φτερόν της πεταλούδας,

έντζησεν  πας τον ώμον μου, τζιαι εξυπνήσαν ούλλα!

 

Που τζείν’ την ώραν εν θωρώ, με πίσω μου, μ’ ομπρός μου.

Το πάθος τζιαι ο έρωτας, εγίνασιν οχτρός μου.

Εν σιουρκάζουμαι, εν πνάζω, αμάνταν εν’ βρίσκω

για τζείνα τα σιηλούθκια της, εγιώνι, πελλανίσκω.

 

Μερόνυχτα, παρακαλώ, για ‘ναν φιλίν δικόν της,

τζιαι σαν τον κάττον τριγυρνώ, μέσα εις το χωρκόν της.

Δως μου τζιαι ‘μέν’ του δύσμοιρου, έναν φιλούιν τόσο,

Τζι’ έσιεις τον λόον μου εγιώ, εν να τ’ ανταποδώσω!

 

Μα τούτ’ εν πολλοπάητη, με την φωθκιάν μου παίζει,

χαμογελά μου νακκουρίν, τζιαι πάει στο λαβέζι.

Να φύω νεύκει μου κρυφά : «Φωνάζει η μανά μου»,

μα πριν την πόρτα κλείσει την, γλυκά, μιτσοκαμμά μου.

 

Για λλόου της παραμιλώ, με τρώω πιον, με πίνω.

Που το πολλίν το τέρτι μου, μισός πιον εν να μείνω.

Φοούμαι το μαράζιν μου, τούτον μεν με σκουλλήσει,

τζιαι χάσω τον αέραν μου, αν δεν μ’ ακολουθήσει.

 

Άξιππα, μπαίν’ η μάνα μου, δοξάζω το Θεό μου!

Τζι’ είδεν με, μες τα σκοτεινά, να πέφτω μανιχό μου.

«Σήκου πάνω! Τάραξε!  Μα πού εν οι αδρωπιές σου;

Πε της, εν να την παντρευτείς! Άτε! Με τες ευτζιές μου!»

 

Έτσι, επήα τζιαι έκαμα,  τζι’ άφηκα το γινάτι.

Σε θκυο μήνες επήρα την, που να μου ‘φκει το μάτι!

Που τότε ‘ν διά παμόν, έφαν με που το μουρμουρκόν.

Τζιαι εμένα, πιον με έκαμεν, που μάστρον , μισταρκόν!

(C) Νεράιδα

Το πιο πάνω ποίημα που το μοιράζομαι για να γελάσετε,
όπως γέλασα εγώ όταν το έγραφα!

Διακρίθηκε με έπαινο στον 2ο Πανελλήνιο διαγωνισμό συγγραφής που διοργανώθηκε από τους Πνευματικούς  Ορίζοντες - Εφαλτήριο Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού Λεμεσού στην κατηγορία Κυπριακή Ποίηση!