Πρωτοχρονιάτικη οπτασία.

Η χρονιά τελειώνει.  Λίγες στιγμές έχουν μείνει κι αυτές κρατάν η μια την άλλη και χορεύουν γύρω απ’ το στολισμένο δέντρο. Κι εγώ, δίπλα στο τζάκι ζεσταίνω τα παγωμένα χέρια μου. Οι φλόγες λικνίζονται κι ανάμεσα στο παιγνίδισμά τους διακρίνω τα μάτια σου, το πρόσωπό σου.  Ατέλειωτη φλόγα το βλέμμα σου, που φουντώνει το πάθος στην καρδιά μου.  Απλώνω το χέρι να σ’ ακουμπήσω μα η φωτιά δυναμώνει. Σε προστατεύει. 

Κλείνω τα μάτια και η ζεστή αύρα τυλίγεται γύρω μου.   Αναπολώ τη μορφή σου κι εύχομαι για μια αγκαλιά.  Μια τεράστια αγκαλιά που μόνο εσύ μπορείς να δώσεις.

Τούτη την Άγια Νύχτα, ο χρόνος τελειώνει … οι ευχές γίνονται πραγματικότητα…   Ας έρθεις κοντά μου, να γεμίσεις τη μοναξιά, να γλυκάνεις τα όνειρά μου.

Η φωτιά καταλαγιάζει. Τα ξύλα έχουν γίνει πια πυρωμένα κάρβουνα, πόθος βουβός που πολεμά να φτάσει στην απόλυτη μορφή του, λίγο πριν γίνει άχαρη στάχτη.

Οι στιγμές σταματάνε το χορό και φεύγουν.  Το τζάκι δεν καίει πια.  Μαζεύω ότι απέμεινε από τα ξύλα και τις ελπίδες μου.

Ο χρόνος αλλάζει! Τα πυροτεχνήματα φωτίζουν τον ουρανό και τη ψυχή μου.

Ένα δάκρυ κυλά για όσα πέρασαν. Μα ένα αχνό χαμόγελο σε προσμένει.

Τυλίγομαι την κουβέρτα και αποκοιμάμαι δίπλα στο τζάκι.   Σε βλέπω στον ύπνο μου.  Κατεβαίνεις μια μεγάλη σκάλα και φωνάζεις το όνομά μου.  Δεν ανοίγω τα μάτια. Ξέρω πως είναι όνειρο. Όμορφο όμως. Μαγικό.  Ιδανικό. Σαν σύννεφο. Με σηκώνει και με μεταφέρει κοντά σου. 

Θα πρέπει να έχω πιει αρκετό κρασί απόψε.  Η φωνή σου ακούγεται όλο και πιο δυνατά.  Μόνο όταν νιώθω ένα χέρι να με σκουντά στον ώμο, τολμάω να ανοίξω τα μάτια.

Είσαι εμπρός μου! Εσύ! Μου χαμογελάς! Τρίβω τα μάτια. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν μπορεί! Αγγίζω τα κόκκινα ρούχα σου, χαϊδεύω τα μεταξένια άσπρα μαλλιά.  Απαλές μελωδίες αντηχούν στα αυτιά μου.  Το δωμάτιο μυρίζει γιασεμιά. Με παίρνεις στην αγκαλιά σου χωρίς να πούμε λέξη.  Με νανουρίζεις τρυφερά όλο το βράδυ.  Είσαι εδώ! Εδώ! Τώρα! Μεθυσμένη από ευτυχία μουρμουράω λόγια, λέξεις, αρώματα, στιγμές…. 

  

Τα όνειρα, οι οπτασίες, οι επιθυμίες… κάποτε γίνονται πραγματικότητα…

Αυτή τη χρονιά .. Ας πραγματοποιηθεί και η δική σου ευχή!

Καλή Χρονιά!

υ.γ. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην μαγειρική "Χριστουγεννιάτικο όνειρο" του σεφ Γεώργιου Γεωργίου.

2015 Στιγμές

Αυτές τις μέρες, όπως και οι περισσότεροι, "πέφτω στην παγίδα" να θέλω να κάνω απολογισμό της χρονιάς που πέρασε.
Θέλω να σου εκμυστηρευτώ ότι λατρεύω το τέλος.
Ιχθύες γαρ, γεννημένη Φεβρουάριο που κάποτε ήταν το τέλος του έτους, κάθε τέλος μου δίνει ενέργεια.
Ξέρεις, άδεια πιατέλα από κουραμπιέδες, άδειο μπουκάλι κρασί, χωρισμοί, τσακωμοί και τέτοια, οτιδήποτε σηματοδοτεί ένα τέλος, φεύγει την ένταση από πάνω μου.
Λογικό δεν είναι;  Όσο υπάρχει περιθώριο κι ελπίδα και δρόμος μπροστά υπάρχει προσπάθεια, σκέψη, κούραση, προβληματισμός.
Όταν τελειώσει κάτι, πάει, το πουλί πέτασε!
Το 2015 ήταν μια χρονιά που ζούσα/ζω το τώρα.
Λένε πως είναι λυτρωτικό και σοφότερο να ζεις τη στιγμή.
Να σου πω την αλήθεια, το κακό με αυτό τον τρόπο είναι που χάνεις τον μπούσουλα.
Είμαι που είμαι ξεχασιάρα και "που σου νέφκω που πάεις", αυτή τη δεδομένη στιγμή μου είναι δύσκολο να βάλω σε μια σειρά όσα έζησα το 2015.
Ήταν πολλά! Αυτό είναι σίγουρο!
Και όμορφα, και πολύ όμορφα και δύσκολα και υποθέτω και κάποια άσχημα ( που δεν τα θυμάμαι τώρα έτσι κι αλλιώς).

Το καλό είναι ότι τα κατάφερα να ζω στο παρόν. Έστω κι αν η σκέψη πολλές φορές ξεφεύγει.
Ζω το σήμερα, κάνω αυτό που πρέπει τώρα, προγραμματίζω για τις επόμενες ώρες κι αυτό είναι.

Δεν ήταν ιδιαίτερα δημιουργική χρονιά.  Ήταν περισσότερο μια χρονιά με πολλή δουλειά και υποχρεώσεις και γεμάτες ώρες.  Με πράγματα που έπρεπε να γίνουν.  Πράγματα κι ανάγκες που προέκυπταν και πράγματα ξεχασμένα.

Αυτό που απόλαυσα ήταν που ξεσήκωσα ( επιτέλους ) το σπίτι.
Καθάρισμα από γωνιάς που λένε.
Του χρειαζόταν.  Κι ακόμα έχει μείνει το ... νουρίν.... Αυτό το νουρί πάντα με παιδεύει.
Φαντάσου το ερμάρι μου, 8 διπλές πόρτες, μέσα σε 1 ώρα να αδειάσει τελείως.
Μη ρωτάς που πήγαν τα πράγματα ( προσωρινά ).

Οπόταν, λέω για το 2016 να λειτουργήσω κάπως διαφορετικά.
Έχω πλέον την πολυτέλεια του χρόνου να οργανωθώ.
Να βάλω σε σειρά τα πράγματα που θέλω να κάνω.
Να βάλω στόχους και να ξεκινήσω κάποια "έργα".

Κι αν κάτι χρωματίζει τη διάθεσή μου είναι :

Ανευθυνότητα και Ανωριμότητα!

Έτσι το θέλω το 2016!

Δικό μου, τρελό κι ελεύθερο!
Να το ζήσω σαν ... παιδί!

Καλή μας χρονιά!

Μια ιστορία θα σας πω... Pop up festival