Φύσηξε ο άνεμος και μου φερε αρώματα από την ανατολή.
Κανέλα της αγάπης.
Λεμόνι της χαράς.
Ρίγανη της ψυχής.
Δωράκι της καρδιάς. Από αγαπημένα χέρια φτάσαν στα δικά μου.
Γέμισε το σώμα από την μυρωδιά.
Τα παίρνω στα δικά μου χέρια.
Τα κρατάω. Παίρνω τη μυρωδιά και φτιάχνω μαγικά, σόφια, γιατροσόφια.
Ανακατεύω δυο φιλιά, δυο κύμματα απ' τη χαρά που τόσο σε λαχταρά,
Δυο χάδια στα μαλλιά σου, δυο δάκρυα δικά σου.
Σαν τούνελ μοιάζει η κανέλα, χωράνε μέσα της τα μυστικά μας.
Κρυφό ανείπωτο στην καρδιά των λεμονιών είναι η αγκαλιά μας.
Φτιάχνω φίλτρα μαγικά, ταξίδια να κάνουν μακρινά.
Κάτω απ' τα άστρα και το φεγγάρι τριγυρνάω
προσευχές και ποίηματα παραμιλάω.
Στέλνω τις μυρωδιές ψηλά ως το φεγγάρι
Θα στις φέρει εκεί μακρυά σαν ένα χάδι.
Μια ανεπαίσθητη αίσθηση της αγκαλιάς μου
σαν φτιάχνεις κάστρα με χούφτες άμμου.
Ανατολίτικες μουσικές κι αρώματα
μαγικά χαλιά και χρώματα
γητεύουν αιώνια τον πασά μου
μέχρι να ξαναρθεί κοντά μου.
υ.γ. Ένα κείμενο γραμμένο πριν 4 χρόνια...
και μιας και είχα και φέτος... δωράκια από την Ανατολή... το μοιράζομαι και πάλι.
Είναι όμορφο να νιώθω ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν μπορώ να νιώσω την ίδια αγάπη.
Και είναι τρομακτικό να καταλαβαίνω ότι έχω την ίδια ξεροκεφαλιά.
