Τι τρως;

Και μου έρχεται το email που ανάμεσα στα υπόλοιπα γράφει και τα πιο κάτω. Κι εγώ σκέφτομαι : Σίγουρα ο τύπος εν ταύρος!

Μέχρι τώρα, όταν έκανες μια ενδιαφέρουσα ερωτική γνωριμία, τι έψαχνες να μάθεις για να δεις αν ταιριάζεις με το συγκεκριμένο άτομο; Την πορεία της ζωής του, τις προτιμήσεις του, το ζώδιό του; Αυτό που θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει πρώτα από όλα είναι τι είδους φαγητά τρώει, ισχυρίζεται ο νευρολόγος, ψυχολόγος και συγγραφέας Alan R. Hirsch, διευθυντής του Ιδρύματος Έρευνας και Θεραπείας της Όσφρησης και της Γεύσης. Σύμφωνα με τις πολύχρονες έρευνές του, οι προτιμήσεις μας στο φαγητό αντανακλούν την προσωπικότητά μας, τις συναισθηματικές μας ανάγκες και την ερωτική μας συμπεριφορά. Άρα σκόπιμο είναι να αρχίσεις να παρατηρείς προσεκτικά ποιες τροφές αρέσουν σε αυτόν/ή που σε ελκύει ερωτικά, για να καταλάβεις πιο εύκολα αν ταιριάζουν οι ερωτικές σας προσδοκίες. Καλού – κακού ρίξε μια ματιά και στις δικές σου διατροφικές συνήθειες, για να ανακαλύψεις τον δικό σου αληθινό εαυτό.

Εσύ τι τρως;

Ο μπρούντζινος ιππότης

Είχε σταθεί έξω από το μπαλκόνι της.
Αναμετρούσε το ανάστημά του με τον ψηλό πύργο.
Έψαχνε να βρει το αδύνατο σημείο.
Την κερκόπορτα.
Το ξεκλείδωτο παραθύρι.
Ακόνιζε το μυαλό και το σπαθί μου.
Μα εκείνη ακουμπούσε στα κάγκελα του μπαλκονιού
χαιρόταν την ανεμελιά της
έφτιαχνε τις μπούκλες της
και γελούσε περιπαιχτικά με τον ιππότη
που προσπαθούσε το ακατόρθωτο.

Εκείνος κάθισε σε μια πέτρα απέναντι από το μπαλκόνι της.
Και δεν έφευγε.
Την παρατηρούσε.
Μάθαινε κάθε λεπτομέρεια.
Παραμόνευε για ένα της λάθος.

Κι εκείνη γελούσε κοροϊδευτικά.
Άλλοτε τον λυπόταν όταν τον έλουζε η βροχή.
και κάποτε θαύμαζε την αντοχή και το κουράγιο του.
Μα ούτε μια τόσο δα στιγμούλα δεν λύγισε.
Δεν του έδωσε την παραμικρή ελπίδα να μπει στο κάστρο της.

Μέχρι εκείνο τον Ιούλη.
Που τον είδε να ξαπλώνει στο λιβάδι.
Τα κατάξανθα μαλλιά του έγιναν ένα με το στάχυ.
Το χαμόγελό του ίδιο με τα σύννεφα.
Οι παπαρούνες ζήλευαν τα χείλη του.
Κι ο ουρανός τη ματιά του.

Κατέβηκε τρεχάτη από τα σκαλιά
και βγήκε έξω.
Έγινε ένας δεύτερος ήλιος
σαν του χάριζε το χάδι της.

Γι αυτό μ' αρέσει το fb

Έχει μια απάντηση για τα πάντα!

Hate

Buongiorno

buona settimana

well,

εσκέφτουμουν από εψές να γράψω μιαν ανάρτηση.

Το να φέρνω συναισθήματα στην επιφάνεια και να τα εκθέτω χωρίς καμιά προστασία

εν διαδικασία που με βοηθά να έρθω πιο κοντά στη λύτρωση.

Επειδή το να ρισκάρω να εκθέσω σκέψεις ή συναισθήματα σημαίνει ότι πια εν με κόφτει, εν θέλω να τα προστατέψω.

Well,

I feel hate!

Εδώ και αρκετό καιρό.

Νιώθω ότι τρώει με.

Εν που τα συναισθήματα που εν θέλω να νιώθω γιατί βρίσκω το low level feeling.

Εν το αφήνω να εκφραστεί γιατί νιώθω απέραντο μίσος για έναν άνθρωπον που κάποτε ερωτεύτηκα τον τζιαι μετά αποφάσισα ότι εν θέλω να τον ξαναδώ.  Επειδή εν του αξίζει! Just like that.

Το καλό με τες καταστάσεις που τελειώνουν γλήορα είναι ότι διούν μου έντονη ενέργεια για να προχωρήσω πάρακάτω.  Όμως, αναγκαστικά μένουν συναισθήματα που θάβονται μέσα μου.

Νιώθω την ανάγκη κάθαρσης.

Και νιώθω την έντονα αυτές τις μέρες.

Η μόνη προσπάθεια να βιώσω το μίσος μου είναι να κλείνω τα μάτια και να παίρνω το σπαθί της beatrix και η φαντασία μου να πλάθει σενάρια για ταινία όπως οι 300 ( που εννοείται ότι εν το είδα :-P )

Πιο παλιά για να χειριστώ καταστάσεις που "εν μου αρέσκαν" είχα έναν μηχανισμό.

"Επερίπαιζα" τον εαυτόν μου, ότι αυτό που έζησα δεν έγινε ποτέ.

Οπόταν, έκαμνα rewind and skip unwanted scenes.

Just like that.

Όμως, αποφάσισα mishimou να μεγαλώσω τζιαι να δέχομαι τες ηλίθιες επιλογές μου.

Νομίζω ότι το πιο μεγάλο κόλλημα στην αποδοχή της κατάστασης, της έκφρασης των συναισθημάτων και της προσπάθειας για βελτίωση του τρόπου ζωής μου είναι απλά το ότι νιώθω ηλίθια.

Οκ, περιμένω ότι κάποιοι θα πουν, όλοι κάνουμε λάθη ή έτσι είναι οι καταστάσεις, ή προσπαθούμε και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ή έζησες κάτι αποδέξου το ή πήγαινε πάρακάτω τζιαι κανεί κτλ...

Απλά δεν νιώθω να έκανα λάθος.

Μπήκα συνειδητά σε μια κατάσταση, όπου ήθελα να ζήσω κάποια πράγματα για να νιώσω ολοκληρωμένο άτομο.  Η ανάγκη ήταν πολύ έντονη. Δεν μετανιώνω.  

Απλά αυτό δεν είναι ελαφρυντικό.

Ξέρεις, αυτό που με οδήγησε στο να γράφω είναι ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ την σκληρότητα του κόσμου όπως τον βιώνω.

Δεν μπορώ να πάρω σαν δεδομένο την παλιανθρωπιά, την αχαριστία, τον εγωισμό, την εκμετάλλευση.

Πιστεύω στην αγάπη.  Πιστεύω και είμαι σίγουρη ότι η αγάπη τελικά νικά.  Αυτή φέρνει την ευτυχία σε όποια κατάσταση.  

It's a fact!

Και παρόλο που πρέπει κάποιος ίσως να ψάξει για να δει αυτό το γεγονός ή να το ψυχαναλύσει αρκετά δεν σημαίνει ότι δεν είναι αλήθεια.

Δεν σημαίνει ότι η ελάχιστη γνώση μας για το τι πραγματικά μέσα μας και γύρω μας, περιορίζει το μεγαλείο της ύπαρξης.

Αυτά! ( που λέει και η κόρη μου )

Παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου

 Μήνυμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ) για την Παγκόσμια Μέρα Παιδικού Νεανικού Βιβλίου (2 Απριλίου)

Την ευθύνη για την ετοιμασία του μηνύματος και της αφίσας για τη  φετινή μέρα του βιβλίου είχε η Ιρλανδία. Το μήνυμα έγραψε η πολυβραβευμένη Ιρλανδή συγγραφέας Siobhán Parkinson, που κατοικεί στο Δουβλίνο. ΄Εχει  γράψει περισσότερα από 25 βιβλία, αρκετά από τα οποία έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Υπηρέτησε την ΙΒΒΥ ως συνυπεύθυνη της έκδοσης του περιοδικού Bookbird,ενώ τώρα  ασχολείται με την έκδοση παιδικών βιβλίων, καθώς και με τη διδασκαλία δημιουργικής γραφής. Συνεργάζεται με πολλά σχολεία και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ενασχόληση με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.Την αφίσα  φιλοτέχνησε η Niamh Sharkey, πολυβραβευμένη Ιρλανδή εικονογράφος, συγγραφέας και δημιουργός κινουμένων σχεδίων που έχουν προβληθεί στην τηλεόραση. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Κατοικεί στο Δουβλίνο με την οικογένειά της. Το μήνυμα έχει μεταφράσει για την Ελλάδα και την Κύπρο η γνωστή συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας και Επίτιμη Πρόεδρους του Κύκλου Ελληνικού Βιβλίου Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου.  Η αφίσα με το μήνυμα τυπώθηκε στα ελληνικά με χορηγό τις εκδόσεις Ψυχογιός.

 Το φετινό μήνυμα: Γράμμα στα παιδιά του κόσμου –Siobhán  Parkinson (Ιρλανδία)

 Συχνά οι αναγνώστες ρωτούν τους συγγραφείς πώς γίνεται και γράφουν τις ιστορίες τους – από πού έρχονται οι ιδέες; Από τη φαντασία μου, απαντάει ο συγγραφέας. Α, μάλιστα, μπορεί να πουν οι αναγνώστες. Αλλά πού είναι η φαντασία σας, κι από τι είναι φτιαγμένη, κι έχουν όλοι φαντασία; Α, λέει τότε ο συγγραφέας, η φαντασία είναι μέσα στο κεφάλι μου βέβαια και είναι φτιαγμένη από εικόνες και λέξεις, αναμνήσεις και ίχνη από άλλες ιστορίες και λέξεις, κομμάτια από πράγματα και μελωδίες και σκέψεις και πρόσωπα και τέρατα και σχήματα και λέξεις, κινήσεις και λέξεις, κύματα και αραβουργήματα και τοπία και λέξεις, αρώματα και αισθήματα και χρώματα και ρίμες και μικρούς ήχους και ξαφνικούς θορύβους και γεύσεις κι εκρήξεις ενέργειας και γρίφους και αύρες και λέξεις. Και στροβιλίζονται όλα εκεί μέσα και τραγουδούν κι αλλάζουν διαρκώς σαν τα βλέπεις από καλειδοσκόπιο κι αιωρούνται και κάθονται και σκέφτονται και τσιγκλούν το κεφάλι. Βέβαια, φαντασία έχει ο καθένας, διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να ονειρευόμαστε. Η φαντασία του καθενός, ωστόσο, δεν έχει μέσα της το ίδιο υλικό. Στους μάγειρες ίσως περιέχει γεύσεις κυρίως και στους ζωγράφους χρώματα και σχήματα κυρίως.

 Όμως, η φαντασία των συγγραφέων είναι γεμάτη κυρίως από λέξεις. Με λέξεις λειτουργεί επίσης και η φαντασία εκείνων που διαβάζουν ή ακούνε ιστορίες. Η φαντασία του συγγραφέα πλάθει και ανακατεύει και φτιάχνει ιδέες και ήχους και φωνές και χαρακτήρες και γεγονότα μέσα στην ιστορία∙ και η ιστορία είναι φτιαγμένη από λέξεις και μόνο, στρατιές από κουλουριαστά σημαδάκια που γεμίζουν τις σελίδες. Έρχεται τότε ο αναγνώστης και τα σημαδάκια ζωντανεύουν. Μένουν στη σελίδα, εξακολουθούν να μοιάζουν με στρατιές, αλλά τρεχοβολούν και στη φαντασία του αναγνώστη και ο αναγνώστης τώρα σχηματίζει και συνδέει έτσι τις λέξεις, ώστε η ιστορία να εκτυλίσσεται μέσα στο δικό του ή στο δικό της το κεφάλι, όπως έκανε κάποτε στο κεφάλι του συγγραφέα. Αυτός είναι ο λόγος που ο αναγνώστης είναι εξίσου σημαντικός για την ιστορία με το συγγραφέα. Υπάρχει μόνο ένας συγγραφέας για κάθε ιστορία, υπάρχουν όμως εκατοντάδες ή χιλιάδες ή μπορεί και εκατομμύρια αναγνώστες, που διαβάζουν στη γλώσσα του συγγραφέα, ή σε άλλες γλώσσες στις οποίες μπορεί να έχει μεταφραστεί.

Χωρίς τον συγγραφέα η ιστορία δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ. Αλλά χωρίς τις χιλιάδες των αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, η ιστορία δεν θα είχε ζήσει όλες τις ζωές που θα μπορούσε να ζήσει. Κάθε αναγνώστης μιας ιστορίας έχει κάτι κοινό με κάθε άλλον αναγνώστη της. Ξεχωριστά ο καθένας, αλλά και μαζί κατά κάποιον τρόπο, ξαναδημιουργούν την ιστορία του συγγραφέα στη δική τους φαντασία - μια πράξη που είναι ταυτόχρονα ιδιωτική και δημόσια, προσωπική και κοινή, ατομική και διεθνής. Κι αυτό ίσως είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Συνεχίστε να διαβάζετε...