Proverbi italiani

Chi fa da sé, fa per tre.
English translation: He who works by himself does the work of three (people).
Idiomatic meaning: Do it yourself if you want it done right.

Chi ha moglie ha doglie.
English translation: A wife means pains.

Chi pecora si fa, il lupo se la mangia.
English translation: Those who make themselves sheep will be eaten by the wolf.

Chi s'aiuta, Dio l'aiuta.
English translation: God helps those who help themselves.

Chi trova un amico trova un tesoro.
English translation: He who finds a friend, finds a treasure.

Fidarsi è bene, non fidarsi è meglio.
English translation: To trust is good, not to trust is better.

Il bugiardo vuole buona memoria.
English translation: The liar needs a good memory.

Il meglio è nemico del bel bene.
English translation: The perfect is the enemy of the good.

In bocca al lupo.
English translation: Into the mouth of a wolf.
Idiomatic meaning: Break a leg!

La buona moglie fa il buon marito.
English translation: A good wife makes a good husband.

La prima è matrimonio, la seconda compania, la terza un'eresia.
English translation: The first woman you marry is your wife, the second a companion, the third 
is nonsense.

Le bugie hanno le gambe corte.
English translation: Lies have short legs.

Le ore del mattino hanno l'oro in bocca.
English translation: The morning hours are the most precious of the day.

Tra il dire e il fare c'è di mezzo il mare.
English translation: Easier said than done.


Se non è vero, è ben trovato.
English translation: Even if it's not true, it makes a good story.

http://italian.about.com/library/proverbio/blproverbiov.htm

Ρουτίνα

Ρουτίνα.

Μια λέξη με την οποία έχω ιδιαίτερη σχέση.  Άλλοτε μου αρέσει κι άλλοτε ψάχνω κάτι νέο.  Έχω την ανάγκη αλλαγής αλλά και την ανάγκη σταθερότητας σε κάποια πράγματα.

Τους τελευταίους δύο μήνες οι μέρες μου ακολουθούν αυτό το μοτίβο.

-          Ξυπνώ στις 6:10

-          6:35 φεύγω από το σπίτι.

-          Όταν σχολάσω και γευματίσω αρχίζω καθάρισμα στο σπίτι.

-          Αν χρειαστεί να βγω , αν είναι απαραίτητο το κάνω. Αν όχι, με καμία δύναμη.

-          8:30 στο μπάνιο.

-          9:15 στον καναπέ μπροστά στην tv και μπροστά στο laptop ή το κέντημα ή κάτι πρακτικό που μπορώ να κάνω ή λίγο σιδέρωμα αντί καναπέ.

-          11:15 στο κρεβάτι μου με ένα βιβλίο.

-          12 το πολύ νανάκια!

Σ/Κ :

-          είτε δουλειές στο σπίτι, είτε εκδρομή.

-          Και το βράδυ είτε έξοδο είτε σιδέρωμα ( μην με ρωτήσεις ποιο είναι το πιο διασκεδαστικό )

Ψες διαβάζοντας, έκανα μια παύση κι ένιωσα ηρεμία.

Κάποιες σκέψεις, αναμνήσεις, πέρασαν από το μυαλό μου και διαπίστωσα πόσο αδιάφορες ήταν.

Σκέφτηκα ότι πολλά πράγματα που μου βασάνιζαν το μυαλό και τα συναισθήματα.

Δεν υπάρχουν πια.

Είναι μια ξεχασμένη ανάμνηση που επανέρχεται απλά από συνήθεια. ( I have to relink my memories )

Είχα ανακαλύψει πριν κάτι χρόνια πόση ευδαιμονία μου χαρίζει η τάξη και η συνήθεια.  Μάλλον με κάνει να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο ή ότι τα πράγματα γίνονται σωστά ( καταραμένη Αφροδίτη στον Αιγόκερω ).

Και στα αυτιά μου έρχεται ο ρυθμός κι ο στίχος :

Ευτυχώς ή δυστυχώς ο άνθρωπος ξεχνάει

κι απ’ τη φύση δυνατός πάντα μπροστά κοιτάει

Il mio gatto

If you cannot beat them, join them.

Και συγκεκριμένα him.

Ήρθε στην αυλή μου πριν μερικούς μήνες.  Μιας και οι γείτονες μου είναι ζωόφιλοι ( εννοώ όοοολα τα γύρω σπίτια ) και μιας και είχα αποφασίσει ότι no more pets in my house ( Γιε μου, μπορείς να πάρεις το ινγκουάνα που θες μόλις μετακομίσεις σπίτι σου ), είπα τουλάχιστον να βάλω ένα δοχείο στην αυλή και να ρίχνω τα αποφάγια.  Είχαν τύχει φορές που το πρωί είχα 5 σκύλους στην αυλή μου.

Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι πότε, εμφανίστηκε ένας ψωρόκαττος. Με όλη τη σημασία της λέξης.  Λεπτός, με τρίχωμα άσπρο και μπεζ, και πόδια γδαρμένα.  Και δεν τον έφτανε που έτρωγε μαζί με τους άλλους, άρχισε να μπαινοβγαίνει στην κουζίνα, στο υπνοδωμάτιο, το σαλόνι μου.  Έτυχε φορές που μας ξεγέλασε και έμεινε σπίτι και πέρασε το βράδυ στον καναπέ ( Δεαξ, ευτυχώς που υπάρχουν και τα ριχτάρια και πήγαν για πλύσιμο ). Για να μην αναφέρω την άλλη φορά που πέρασε πάνω από το κεφάλι μου ενώ κοιμόμουν.

Είχα γράψει παλαιότερα για … τα βάσανά μου… με αυτόν και τη γάτα της ξαδέλφης-γειτόνισσας.  Την Μία.  Φόβος και τρόμος γάτων/σκύλων/νεράιδων κτλ.

Προσπάθησα με διάφορους τρόπους να τον διώξω.  Μα αυτός εκεί!  Με πείσμα.  Έδειχνε ότι καταλάβαινε την αντιπάθειά μου αλλά η επιμονή του ήταν σταθερή.

Με τον καιρό το μόνο που κατάλαβε είναι ότι δεν τον θέλουμε να μπαίνει σπίτι.  Εντάξει, μας κάνει τη χάρη αλλά μπαινοβγαίνει λίγο στην κουζίνα.

Και την βγάζει στο πεζούλι της κουζίνας, χωρίς καν να δοκιμάσει να μπει από το ανοιχτό παράθυρο.

Έχει παχύνει, έχει ωραίοι τρίχωμα τώρα και έγινε συνήθεια η ύπαρξή του.

Τελευταία, σκέφτηκα ότι πρέπει να του δώσω κι όνομα, γιατί το «Έξω κόρηηηηηη» που του φώναζα ( μιας κι έτσι φωνάζω και στην Μία ) δεν είναι το πρέπον για ολόκληρο Γάτο!

Η αλήθεια είναι ότι θαύμασα το πείσμα του.  Η θέληση και η επιμονή είναι αρετές που χαίρομαι σε… όλων των ειδών τα ζώα.

Τις τελευταίες μέρες κάνω κάποιες αλλαγές στον κήπο, οπόταν σήκωσα το δοχείο όπου έτρωγαν τα ζώα της γειτονιάς.  Και του έβαλα ένα δικό του σε μια γωνιά.

Οπόταν ο κύριος «πρώην ψωρόκαττος» απέκτησε όνομα, γωνιά, πιάτο για φαγητό, ιδιοκτήτες.

Αυτό που μου κάνει απίστευτη εντύπωση είναι ότι έχει αλλάξει η συμπεριφορά του!

Δεν αφήνει άλλο γάτο να αγγίξει μέσα στο Πιάτο Του!  Τους τρίζει τα δόντια. Και έμαθαν και οι άλλοι να σέβονται τον χώρο του.

Δεν μπαίνει τόσο συχνά στην κουζίνα γιατί ξέρει ότι θα του βάλω φαγητό.

Μόλις βγω στην αυλή περπατά δίπλα μου.  Σχολνάω και μόλις παρκάρω το αυτοκίνητο είναι έξω από την πόρτα του οδηγού και με περιμένει.

Κάθομαι στον κήπο κι έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου.  Τις πρώτες μέρες που πήγα να τον χαϊδέψω με κοιτούσε περίεργα. Μάλλον σκέφτηκε : τι έχει στο μυαλό της η τρελονεράιδα;

Άσε που τον ψάχνω!

Κι ένα απόγευμα που του έβαλα φαγητό και του πήρε 5 λεπτά να εμφανιστεί, αγχώθηκα πως τον έχασα.

Η αλλαγή συμπεριφοράς με προβληματίζει.  Είναι άραγε εξέλιξη;  Ή μήπως είναι στέρηση της ελευθερίας;  Τα κεκτημένα είναι φυλακές, διάβασα κάπου. 

Πόσο εύκολα μας βγαίνει να προστατεύουμε αυτά που έχουμε, όταν τα έχουμε και πόσο εύκολα βγάζουμε τα νύχια στους άλλους που έχουν περάσει τον περιφραγμένο χώρο μας;  Τελικά το να έχεις κάποια άτομα δικά σου είναι τόσο σημαντικό που αξίζει θυσίες;

Αυτός, λοιπόν, είναι ο μπελάς μου, ο Zero!

Με τον καιρό...

Με τον καιρό μαθαίνει κανείς τη λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι και να αλυσοδένει μια ψυχή.

Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει: στηρίζομαι και ότι συντροφικότητα δε σημαίνει: ασφάλεια..κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει….

Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις. Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες του με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.
Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο για να κάνεις σχέδια… και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση.

Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς πως αν είναι υπερβολική, ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει. Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο και διακοσμεί την δική του ψυχή αντί να περιμένει κάποιον άλλο να του φέρει λουλούδια.

Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί πραγματικά ν’ αντέξει, πως είναι πραγματικά δυνατός, πως πραγματικά αξίζει και μαθαίνει και μαθαίνει…με κάθε του μέρα μαθαίνει.

Με τον καιρό μαθαίνεις ότι το να είσαι με κάποιον επειδή σου προσφέρει ένα καλό μέλλον σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα θελήσεις να γυρίσεις στο παρελθόν σου.

Με τον καιρό καταλαβαίνεις πως μόνο αυτός που είναι ικανός να σε αγαπάει με όλα σου τα ελαττώματα, δίχως να προσπαθεί να σε αλλάξει, μπορεί να σου προσφέρει όλη την ευτυχία που επιθυμείς.

Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν βρίσκεσαι στο πλευρό κάποιου μόνο και μόνο για να συντροφεύεις την μοναξιά σου, στο τέλος θα φτάσεις να μη θέλεις ούτε να τον βλέπεις.

Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι και ότι, εκείνος που δεν αγωνίζεται γι’αυτούς, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί πλαισιωμένος μόνο από ψεύτικες φιλίες.

Με τον καιρό μαθαίνεις πως τα λόγια που λέχθηκαν σε μια στιγμή θυμού μπορούν να συνεχίσουν να πληγώνουν αυτόν στον οποίο τα απεύθυνες για μια ολόκληρη ζωή.

Με τον καιρό μαθαίνεις να συγχωρείς αυτόν που το έπραξε, αλλά η συγχώρεση αφορά μόνο μεγάλες ψυχές.

Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν πλήγωσες σκληρά ένα φίλο, το πιθανότερο είναι ότι η φιλία ποτέ πια δε θα ξαναγίνει όπως πριν.

Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι, ακόμα κι αν είσαι ευτυχισμένος με τους φίλους σου, κάποια μέρα θα κλάψεις για εκείνους που άφησες να φύγουν.

Με τον καιρό θα καταλάβεις ότι κάθε εμπειρία που βίωσες με κάθε άνθρωπο είναι ανεπανάληπτη.

«Κανείς μαθαίνει, μαθαίνει και μαθαίνει, κάθε μέρα που περνάει, μαθαίνει».

Ελπίζω πως όπως και σε μένα, αυτά τα λόγια να μπορέσουν να μαλακώσουν λίγο το δρόμο σου.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Αντί ομπρέ...

... μου βγήκε ο Κεραυνός Στροβόλου.

 

Sweet November

Καλό μήνα!

Ο Νοέμβρης με βρίσκει σε μια νέα αρχή.

Μονίμως έχω την ανάγκη να βάζω τέλος και να ξεκινώ πάλι.

Το νιώθω ανανεωτικό.

Πήρα τα bullet points από την Ίνα σήμερα.  Τελευταία διαπιστώνω ότι είμαστε σε παρόμοιο στάδιο.  Καμιά φορά τη διαβάζω και με καλύπτει έτσι δεν γράφω τα δικά μου.

Σήμερα από το πρωί ήθελα να γράψω.  Θα μπορούσα να αφεθώ και να βγει ένα κείμενο με συνοχή που εγώ θα ήξερα τα πάντα γι αυτό κι εσείς δεν θα καταλαβαίνατε τίποτα πάλι.

Το ξέρω ότι το κάνω συχνά.  Μάλλον προκαλώντας την αδιαφορία σας, κρυμμένη πίσω από τις λέξεις μου.

Πάμε λοιπόν…

• Το τέλος σηματοδοτείτε με απώλεια.  Με θυσία. Με τίμημα.  Στόχος εδώ και κάτι χρόνια είναι να βάλω τάξη στο χώρο μου και κατ’ επέκταση στο μέσα μου.  Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, το σύμπαν βοηθά με αναπάντεχους τρόπους. Δυο φοίνικες που είχα στην αυλή αρρώστησαν με σκαθάρια τα οποία τις διέλυσαν κυριολεκτικά.  Κι ένα κυπαρίσσι μεγάλωσε επικίνδυνα.  Χτες ήταν η μέρα της θυσίας.  Έτσι το ένιωσα.  Όπως έκαναν παλιά που έσφαζαν κόκορα στα θεμέλια ενός νέου σπιτιού.
• Και η αρχή χαράζεται με χρώμα.  Καλύτερα χρώματα. Κι ακόμα καλύτερα ombre. ( Κατά μία φίλη μου : ombre ombre όπως άμπρα άμπρα κατάμπρα).  Όχι στα μαλλιά μου αυτή τη φορά.  Σε τοίχο!  ( κατά το : Πελλός εποτζιημήθηκεν… ).
• Δύο πολύ αγαπημένοι bloggers βοήθησαν να καταλάβω ότι κάποιες σκέψεις που με βασανίζουν είναι μόνο ψευδαισθήσεις.
• Είχα κάνει παύση από το περπάτημα ( προφανώς ).  Δεν το σταμάτησα! Όχι όχι! Έκανα παύση.  Όπως υπάρχουν οι παύσεις στη μουσική, στο χορό κι αυτό είναι που δίνει τη χάρη.  Έτσι και στη ζωή! Γιατί όχι; ( σιγά που δεν θα έβρισκα δικαιολογία ).
• Και μιας και είμαι μάνα στις δικαιολογίες, είπα να το παίξω έξυπνα.  Έκανα όλα όσα θα ήταν δικαιολογίες που θα με σταματούσαν από το να προσέχω τη διατροφή μου και την άθλησή μου.  Οπόταν έχω μία επιλογή, τις εξής δύο:  Είτε θα κάνω αυτό που πρέπει, είτε θα παραδεχτώ ανερυθρίαστα το πόσο αναίσθητη είμαι!
• Άρχισα να κάνω και σχέδια! Ναι, αφού αφήσαμε τις ψευδαισθήσεις κατά μέρος, ε, κάτι πρέπει να κάνει η φαντασία μου.  Μαζεύω κάποια κείμενά μου.  Και αποφάσισα ότι μέχρι την άνοιξη θα κάνω ένα πίνακα για να τον χαρίσω. Δεν αποφάσισα ακόμα τι, σίγουρα όχι κάτι μεγάλο. 
• Μου βγαίνει, σήμερα, να είμαι πιο αληθινή.  Όχι τόσο με την έννοια του αληθινού/ψεύτικου.  Όσο με την έννοια του : εκφράζω αυτά που νιώθω και εκφράζομαι πιο .. πρακτικά.  Το «Πρακτικά» πέρα από την αφροδίτη μου στον Αιγόκερω, μου αρέσει γιατί δίνει στις περιγραφές πολύ συγκεκριμένη μετάφραση.  

Dolce Novembre a tutti!