Buongiorno!

Io scrivo questo testo perché voglio usare la lingua italiana.  Sono fortunata per due ragioni. 

Primo, TT non parla italiano cosi non ho paura che lui corregge i miei errori.

Secondo, alcuni miei amici cari parlano italiano.

L'italiano è una lingua meravigliosa.  È facile da capire ma difficile da imparare.

L'unico modo per imparare è quello di amare.

Sono contenta di ascoltare canzoni italiani e guardare filmi italiani.

La cucina italiana è la migliore del mondo!

Vorrei viaggiare in Italia la prossima estate.

Buongiorno a tutti!

Ανα-ΚΥΚΛΟΣ-η

Κάποιοι λένε ότι ο χρόνος δεν είναι ευθεία γραμμή.

Κάποιοι λένε ότι η ζωή κάνει κύκλους.

Λένε πως οι στιγμές που ζούμε έντονα μένουν αθάνατες στο χρόνο.

Αυτό μπορούσα να το δω με τη φαντασία μου, σαν θεωρία περισσότερο.

Τώρα νιώθω να το βιώνω πιο έντονα.

Άτομα με τα οποία ζήσαμε αληθινές στιγμές που είχαν μέσα τους καθάρια, ατόφια αγάπη, επιστρέφουν.

Έστω κι αν η επιλογή, αμοιβαία ή όχι,  ήταν η απομάκρυνση, χωρίς το ενδεχόμενο ή κάτι τέλος πάντων που να δίνει υπόσχεση ή ελπίδα επιστροφής.

Έστω κι αν ο χρόνος απόστασης ήταν μόνο μερικοί μήνες ή 8 ή 15 χρόνια.

Να ‘μαστε πάλι εδώ!

Και τίποτα μα τίποτα δεν άλλαξε εκείνο το καθαρό, ατόφιο κομμάτι της καρδιάς μας.

Το μεγαλείο της αγάπης!

Welcome back babes.

Τελικά...

... το σύμπαν, η κυρία Χ., τα άστρα, το υποσυνείδητο μου και προπάντων η χημεία

αποφάσισαν ότι η αλλαγή που χρειάζομαι δεν είναι να γίνω πιο σοφτ, με καστανά και ροζ ( αλλού για αλλού ) αλλά πάμε σε ένταση, επίθεση, κόκκινο και κατάμαυρο.

Beatriiiiiiiiiiiiiix ρίξε ένα σπαθί κατά δω!

                                                                      ΠΡΙΝ

                                                                         ΜΕΤΑ

 

 

Κρυφτό

Είναι εκείνες οι στιγμές που παίζω κρυφτό με τον εαυτό μου.
Μια ευκαiρία, ένα τσίγκλισμα, μια λέξη, ένα κάλεσμα, ένα οτιδήποτε,
κάνει τον εαυτό μου να ανοίγεται.   Να βγάζει την αλήθεια ωμή προς τα έξω.

Δεν αντέχω τίποτα ωμό.  Προτιμώ καλοψημένες, σερβιρισμένα όμορφα στιγμές.

Κάθε φορά που βλέπω τα σώψυχα μου απλωμένα γύρω μου, σαν ξεκοιλιασμένο ζώο, ανακατεύονται τα σωθικά, το μυαλό, οι ισορροπίες μου.

Τα βάζω γρήγορα γρήγορα όλα πίσω, να μην λιποθυμήσω από την άσχημη οσμή και κάνω πως δεν έγινε τίποτα.

Βρίσκω ψευδαισθήσεις και κρύβομαι μέσα τους.

Μα σήμερα, δεν το έκανα.  Έμεινα ξανά και ξανά να κοιτάζω και να διαβάζω τις λέξεις , την πραγματικότητα, το τι νιώθω και σε τι κατάσταση βρίσκομαι.

Νιώθω ναυτία εδώ και ώρες.

Πριν μερικά δευτερόλεπτα ένιωσα πάλι την ανάγκη να κρυφτώ πίσω από ψευδαισθήσεις.
Πίσω από ψεύτικη επικοινωνία και να κάνω ότι όλα είναι μια χαρά.

Μα ευτυχώς έχω εσένα.

Δεν θέλω αυτή τη φορά να κρυφτώ πίσω από το ψέμα και το δήθεν.
Ούτε πίσω από την αίσθηση του : Χαμογέλα, όλα θα πάνε καλά.

Το ξέρω ότι όλα είναι καλά και θα πάνε καλύτερα.
Αλλά για να φτάσω στο αποτέλεσμα θα πρέπει να περάσω από τη διαδικασία του ξεκαθαρίσματος.
Από το γιάτρεμα όσων πονάνε.
Από την ανάγκη για απομόνωση.
Από το ψάξιμο για ουσιαστική επικοινωνία.

Για όλα όσα πραγματικά θέλω. Τα οποία τα βρίσκω κάθε φορά. Κάποτε τα ίδια, κάποτε καινούργια.
Μα μόνο όταν χάνομαι μέσα στην καθημερινότητα νιώθω χαμένη και νιώθω ότι πρέπει να τα ορίσω και να τα βρω ξανά.

Βασικά να ξανά ενώσω τα λινκς.

Δεν ξέρω αν όλοι λειτουργείτε με λινκς ή φταίει το computering.

Εδώ και μέρες συνεχώς αναφέρω τη λέξη αλλαγή.  Χωρίς καν να ξέρω τι πραγματικά θέλω να αλλάξω.

Αλλά νιώθω τον αέρα. Νιώθω ότι είναι η στιγμή και οι συνθήκες και όλα.
Και ένιωσα ότι αυτή τη φορά την αλλαγή απλά πρέπει να την αφήσω να γίνει.
Όχι να την πετύχω αλλά να είμαι δεχτική σε αυτήν.

Συχαίνομαι τις μέρες και τις στιγμές που είμαι όπως τώρα.
Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.  Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Η μόνο ανάγκη είναι 12 ωρος ύπνος.
Ή να γράψω. Να επικοινωνήσω, να συνδεθώ.

Λατρεύω τον τρόπο που κυλάνε τα δάχτυλά μου στο πληκτρόγιο.
Είμαι σίγουρη ότι θα έφτιαχναν μουσική αν πατούσαν κουμπιά πιάνου.

Αυτό τον καιρό νιώθω πολλά άτομα να με επιρεάζουν.  Να αγγίζουν τη ψυχή μου.

Και μου αρέσει.

Μου έλειψε τόσο μα τόσο πολύ!

Φιλάκια πολλά νεραϊδένια!
 

Είναι εκείνες οι φορές που δεν είσαι κορίτσι...

Είναι εκείνες οι στιγμές που ξυπνάς και δεν είσαι κορίτσι.

Ανοίγεις τα μάτια και βλέπεις μόνο φως και λάμψη.

Νιώθεις ένα γαργάλισμα στην πλάτη και χαμογελάς γλυκά.

Και τότε ξεφυτρώνουν τα φτερά σου.

Τα αυτιά σου γίνονται λίγο μυτερά , τα πόδια σου λιγνά

Και τα χέρια σου αναζητούν το μαγικό ραβδάκι.

Μόλις το παίρνεις στα χέρια σου λάμπεις ολόκληρη.

Στριφογυρνάς στον αέρα και ρίχνεσαι έξω από το ανοιχτό παραθύρι.

Να μια πεταλούδα που έχει τσαλακώσει τα φτερά της.

Την πλησιάζεις, την γλυκό-κοιτάς και την αγγίζεις με το ραβδάκι σου.  Και αυτή μεμιάς φτερουγίζει γύρω σου και σου στολίζει τις φτερούγες με χρυσόσκονη απ’ τα φτερά της.

Πας λίγο πιο πέρα και προσέχεις ότι ένα κόκκινο μπουμπούκι ντρέπεται ν’ ανοίξει τα πέταλά του. Του σκας ένα φιλάκι και λίγη χρυσόσκονη και αυτό ανοίγει τα ματάκια του δειλά, σε κοιτά και  σου στολίζει τα μάγουλα με το χρώμα από ένα μυρωμένο ροδοπέταλο.

Συνεχίζεις χοροπηδώντας τη βόλτα σου μέχρι που βλέπεις ένα λαβωμένο χελιδόνι που έχει χάσει το δρόμο του.  Φτερουγίζεις κοντά του και του καθαρίζεις την πληγή.  Το παίρνεις αγκαλιά και το οδηγείς σωστά.  Και αυτό σου χαρίζει ένα μαύρο φτερό που κάνει κατάμαυρα τα μεταξένια σου μαλλιά.

Πιο πέρα μια μέλισσα μικρή ζουζουνίζει με οργή γιατί το μέλι της δεν γίνεται πια γλυκό και όλοι γελάνε γι’ αυτό.  Μα ένα άγγιγμα μαγικό είναι αρκετό.  Μια στάλα απ’ τη γύρη της γλυκαίνει τη ματιά σου και τα δάκτυλα σου.

Θέλεις να ψάξεις κι άλλο. Να δώσεις κι άλλη χαρά.  Μα ο ήλιος κουράστηκε.  Τα βουνά πέρα μακριά τον έχουν πάρει αγκαλιά, τον χαϊδεύουν και τον σκεπάζουν με ένα κόκκινο πέπλο.  Και εσύ γυρνάς στη φωλιά σου.

Ο άγγελος σου σε παίρνει αγκαλιά και σε νανουρίζει, χαρίζοντας σου δυο φιλιά.

Η αυγή σε συναντά πάλι.  Είσαι κορίτσι αυτή τη φορά.  Δεν μπορείς να πετάξεις.  Δεν μπορείς να κάνεις μαγικά.  Μα μπορείς να ψάχνεις.  Για κλειστά μπουμπούκια, κλειδωμένες καρδιές και λαβωμένες φτερούγες. 

Κι οι άλλοι σε βλέπουνε να ψάχνεις και γελάνε.  Σου λένε να προσγειωθείς.  Να μην πιστεύεις σε μαγικά πια.

Μα το μπουμπούκι σου χαμογελά.  Το ίδιο και η πεταλούδα.

Η μελισσούλα σου κλείνει το μάτι και το χελιδόνι χορεύει τριγύρω σου.  Και εσύ χαμογελάς κρυφά.  Και περιμένεις με λαχτάρα την επόμενη φορά που θα ξυπνήσεις και δεν θα είσαι κορίτσι. Που θα ανοίξεις τα μάτια και θα βλέπεις μόνο φως και λάμψη. Και θα νιώσεις ένα γαργάλισμα στην πλάτη και θα χαμογελάσεις ξανά γλυκά…..

Όλα καλά!

Όλα καλά!

ουφ! Βαθειά αναπνοή.

Ήθελα να γράψω πως νιώθει κανείς άμα περάσει ένα πρόβλημα υγείας , πάνε όλα καλά και μετά πρέπει απλά να κάνει εξετάσεις ρουτίνας.  Εύκολη διαδικασία αλλά υποβόσκει ένα άγχος.  Αλλά δεν έχω το κέφι τώρα.  Όλα καλά με τον υπέρηχο οπόταν δεν θέλω να μιλώ γι αυτό.

Ήθελα να γράψω για τα μπλογκς. Για το ότι είναι δικαίωμα μας να γράφουμε, να εκφραζόμαστε, να εκτεθόμαστε, να βγάζουμε τα σώψυχά μας αλλά βαριέμαι.

Θα ήθελα να γράψω ότι αύριο έχω ραντεβού με την κομμώτρια για να διαλέψω χρώμα για τα μαλλιά αλλά θα το αφήσω να δείτε το αποτέλεσμα.

Φιλάκια!

Cats - My story - Updated

 

Σέβομαι τα ζώα...

 

Αν και δεν έχω πλέον δικά μου η αυλή γέμισε ζώα...

 

επειδή τα ταϊζω...

 

Μέχρι που χτες η γάτα της γειτόνισσας πάλε εμυρίστικε φαϊ και εμπήκε που το παράθυρο

 

Τζιαι επήαν τα μακαρούνια του φούρνου.

Ενευρίασα τόσο πολλά που είπα : Κανεί πιον σιόρ!

 

Έπιασα τη σκούπα, έκλεισα πόρτες και παράθυρα και την εβούρουν μες το σπίτι.

( Όντως δεν νιώθουν καθόλου καλά άμα δεν έχουν διέξοδο,

και όταν τα βρίσκουν δύσκολα αρχίζουν τα ναζιάρικα νιαουρίσματα

πφ γυναίκες )

 

 

Είμαι σίγουρη ότι ήθελεν να μου την γυρίσει πουπάνω.

Και είμαι επιφυλακτική για καμιά εκδικητική δαγκωματιά.

 

Οπόταν μπήκαμε σε "I hate cats" mode.

Σήμερα τόλμησε να ανεβεί στο πεζούλι και να με κοιτά χωρίς να μπει μέσα.

 

Cats - My story

Καλημέρα!

Καλημέρα!

Κατάφερα και ξύπνησα λίγο νωρίς σήμερα.  Όχι πολύ, μη φανταστείς. 

Τελευταία σχολική μέρα σήμερα για φέτος. Τελευταίες εξετάσεις του νεραϊδόπαιδου 2.

Δεν συνηθίζω να τους αποκαλώ με αριθμούς J Αν και στο μπλογκ τους έμειναν το 1 και το 2.

Άσε και με τα ονόματα είναι φορές που θέλω να φωνάξω τον ένα, φωνάζω τον άλλο.  Έτσι επινόησα ένα όνομα ενώνοντας τα 2 ονόματά τους και το φωνάζω αυτό. Δεν βοηθά και πάντα.  Έχουν μεγαλώσει κι έχουν γίνει πολύ οι ίδιοι.  Μικρότεροι είχαν διαφορετικό σωματότυπο.  Και τώρα έχουν, εννοείτε.  Απλά πλέον έχουν το ίδιο ύψος, το ίδιο στυλ.

Χτες ήμουν στο δωμάτιο του μικρού, συγύριζα κάποια ρούχα στο ερμάρι του, του μιλούσα. Καθώς μιλούσα φεύγει έρχεται ο μεγάλος, εγώ είδηση δεν πήρα, συνεχίζω να μιλώ γυρνάω, τον κοιτάω όπως ξάπλωνε μπρούμυτα στο κρεβάτι. Μένω για μερικά δευτερόλεπτα σκεφτική. Και μετά γελά και με κοροϊδεύει.

Τους τελευταίους μήνες, υποθέτω είναι φυσιολογικό, ίσως φταίει που ενηλικιώθηκε και ο μεγάλος, με πιάνω συχνά, πολύ συχνά σε φάση αυτοκριτικής.

Δεν στεναχωριέμαι που μεγαλώνουν, δεν είναι ότι θα έχω στρατιώτη σύντομα, δεν είναι η αλλαγή των ρόλων και η αποστασιοποίηση.

Είναι ο χρόνος. Ο χρόνος της παιδική/εφηβικής ηλικίας που τέλειωσε/τελειώνει.  Είναι ο πίνακας που τέλειωσε, στέγνωσαν οι μπογιές και τον βάζουμε στον τοίχο και λέμε : Για να δούμε τι κάναμε. 

Πιστεύω πολύ στην ελευθερία. Γενικότερα.  Και έχω πει συχνά σε σχόλια ότι ο γονιός είναι μόνο μια παράμετρος στη ζωή ενός παιδιού.  Σημαντική μεν αλλά την πραγματική αξία την δίνει το ίδιο το παιδί.  Θα πάρει αυτά που θεωρεί χρήσιμα. Έτσι, προσπάθησα, συνειδητά, να μεγαλώσουν σε ένα χώρο που να έχουν άπειρο χώρο έκφρασης της προσωπικότητάς τους. 

Τα πάντα έχουν το κόστος τους. Γι αυτό έρχεται η αυτοκριτική ( που την ανακάλυψα κι αυτήν στα 40 τόσα μου ).  Όχι τόσο για το αν έκανα καλές επιλογές ( αυτές θα έκανα έτσι κι αλλιώς, όποια και να ήταν τα δεδομένα ). 

Ίσως να ναι απλά το συναίσθημα που έχουν τα χελιδόνια όταν τα μικρά τους ανοίγουν τα φτερά και πετάνε μόνα τους.

Crystal ball

Let the change exist

in a mystical way.

Until the day I find my true desires

and walk towards the Sun.