Το blog το έχω φτιάξει για ένα ουσιαστικό λόγο : εκτόνωση.
Ένας χώρος ελεύθερος που να μπορώ να ανοίγω τη σκέψη και τα συναισθήματά μου.
Και ένας ακόμα λόγος : Επικοινωνία.
Διψώ για επικοινωνία.
Να με έχεις να μιλώ και να γράφω συνέχεια , και να με ακούς όμως, ε; ή να με διαβάζεις και με έχεις κάνει ευτυχισμένη.
Έζησα πολλές στιγμές ευτυχίας τις περασμένες μέρες.
Γιορτή των γραμμάτων σήμερα…
Είχα την χαρά και την τιμή να βρίσκομαι σε σχολεία, ανάμεσα σε παιδιά και δασκάλους.
Διψασμένα ματάκια να ακούνε κάθε μου λέξη.
Ενθουσιασμό.
Χαρά.
Εκφραστικότητα.
Απορίες.
Ήρωες των παραμυθιών.
Παιδάκια ντυμένα γουρουνάκια, κουκουβάγιες κι ανεμώνες.
Δάσκαλοι που δεν είχα δει ποτέ ξανά.
Δάσκαλοι γνωστοί κι αγαπημένοι.
Που με δέχτηκαν με αγάπη.
Στιγμές μαγείας… έξω από το δικό μου συνηθισμένο.
Εκεί που νιώθω ότι ανήκω.
Κι όταν τέλειωνε η μέρα εξάντληση. Κοιμόμουν από τις 9:30.
Και σκεφτόμουν, όχι όχι, αυτός ο χώρος δεν είναι δικός μου, δεν πειράζει που δεν είμαι εκπαιδευτικός. Δεν το έχω κιόλας το θέμα εκπαίδευση. Θα παίζαμε όλη μέρα στην τάξη με τα παιδιά. Εδώ 2 παιδιά δικά μου κι αρνιέμαι να τα πειθαρχήσω.
Άσε που ο μεγάλος έκλεισε και τα 18.
Και νιώθω ότι έφυγε ένα βάρος ακόμα… «Το πρέπει να επιβληθώ».
Κι έρχομαι πίσω σήμερα ( ακόμα δεν τέλειωσαν οι όμορφες μέρες όμως )
Και νιώθω σαν πουλί που θα μπει σε κλουβί.
Κοιτάω στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου.
Τα μάτια μου λάμπουν.
Νιώθω όμορφη.
Έχει πολύ καιρό να νιώσω έτσι.
Και φτάνω στο κλουβί.
Κι αναπάντεχα χτυπήματα, λόγια πικρά κτυπούν τα φτερά μου.
Έτσι.
Χωρίς λόγο.
Από εγωισμό.
Επειδή κάποιοι είναι άδειοι, κενοί. ( το λιγότερο που μπορώ να πω )
Επειδή είναι προσκολλημένοι στις ανασφάλειες τους και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να καταστρέφουν ότι καλό υπάρχει σαν συναίσθημα γύρω τους, απλά για να νιώθουν υπεροχή.
Τα μάτια μου δεν λάμπουν τώρα.. γέμισαν δάκρυα και τρέχουν οι σκιές και τα μακιγιάζ.
Πασαλειμμένο πρόσωπο ενός κλόουν που παριστάνει ότι ανήκει σε ένα μέρος νεκρό.
Κι όμως δεν είμαι λυπημένη.
Όλα έχουν το κόστος τους. Τίποτα δεν μας χαρίζεται σε αυτή τη ζωή.
Κι αν γράφω, κι αν προτιμώ να γράφω για παιδιά, αυτός είναι ο λόγος.
Η συνειδητοποίηση ότι όλα είναι κύκλος και ισοζύγιο.
Ότι όλα έχουν τα αντίθετα. Για να έρχεται η ηρεμία και η ισορροπία.
Για να παίρνουμε έμπνευση από όλα!
Ότι χρώμα κι αν είναι!
Ίσως κι ο λόγος σήμερα ήταν για να γράψω ένα ποστ.
Για να με ακούσεις.
Να είσαι εκεί έξω, κάπου, ανύποπτα και να δίνεις λίγα λεπτά από τη ζωή σου για να με ακούσεις.
Χωρίς να με ξέρεις. Χωρίς να υπάρχει λόγος. Θα με ξεχάσεις όταν θα κάνεις κλικ στο επόμενο blog. Μα αυτή η στιγμή είναι δική μας. Επικοινωνία. Μαγική.
Σ’ ευχαριστώ.
Σε είχα ανάγκη.
