Άμορφη ομορφιά

Άμορφη ομορφιά της ύπαρξής μας
Χωρίς κανόνες κι έννοιες που καταλαβαίνει το μυαλό.
Άυλο χτυποκάρδι ενός χορού
που μόνο η καρδιά νιώθει το ρυθμό.
Ψάχνω τη γυναικεία μου μορφή που έχω χάσει
μες των ματιών σου τη γλύκα.
Γυρνώ σαν φάντασμα στις αναμνήσεις
ενός κρότου που προκαλεί ανατριχίλα.

Νεράιδα.

Εμπνευσμένο από το ποίημα του φίλου patiniou.

Γράφω...

Ξεκίνησα να γράφω εδώ και 10+ χρόνια.

Πήρα το μαγικό κλειδί που μου χάρισε η νεράιδα της έμπνευσης,
ξεκλείδωσα την καρδιά,το μυαλό κι τις αισθήσεις κι άρχισα να δημιουργώ!

Παραμύθια!

Μέσα από τα συναισθήματα, τη φαντασία και την πραγματικότητα του κόσμου γύρω μας.

"Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα"

Γράφει ο Σεφέρης στον "Τελευταίο Σταθμό".

Από το πρώτο παραμύθι που έγραψα ονειρεύτηκα να έχω ένα βιβλίο δικό μου!
Ήταν κάτι φανταστικό! Κάλυπτε την ανάγκη μου για εκείνο το "κάτι"που έλειπε
από τη ζωή μου. Το κάτι ουσιαστικό που κάνει ένα
άνθρωπο να βρει τον προσωπικό προορισμό του στη ζωή.

Ένα βιβλίο με παραμύθια, εκτός από του ότι θα γέμιζε τη ψυχή μου,θα έφτανε και στα παιδιά!
Ήθελα να δώσω! Χαρά, ενθουσιασμό, και μηνύματα αγάπης.  Λέξεις,  εικόνες.
Αυτές που θα ήθελα εγώ να είχα μεγαλώνοντας... αυτά που βλέπω    γύρω μου...
Αυτά που μου δίνουν κουράγιο να ξυπνώ το πρωί χαμογελώντας και να σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι η ζωή!
 Όπως κι αν είναι! Πάντα       υπάρχει ο τρόπος να δούμε την ομορφιά της αγάπης!
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια συγγραφής, έζησα μαγικές στιγμές.
Ενθουσιασμού, συγκίνησης, περηφάνιας, τιμής, αγάπης, αγκαλιάς,   ευλογίας...
Ω! Είναι τόσες πολλές οι στιγμές ευλογίας...

Σαν την αποψινή... ένα τηλεφώνημα απρόσμενο.. από άγνωστο αριθμό.

- Ναι καλησπέρα. Είμαι η μητέρα ενός κοριτσιού που διαβάζει αυτές τις μέρες το βιβλίο σας
"Ήλιος ο Παραμυθάς".  Συγνώμη που ενοχλώ... έψαχνα στοιχεία για το βιογραφικό σας και επειδή
δεν μένουμε σπίτι αυτές τις μέρες... ξέρετε μας έχουν διαρρήξει το σπίτι.
Η μικρή είναι πολύ αναστατωμένη και κάθε βράδυ διαβάζουμε το βιβλίο σας, που το πήρε από τη
βιβλιοθήκη του σχολείου.  Το διαβάζουμε και κοιμάται και δεν το αποχωρίζεται.
Ήθελα να σας ευχαριστήσω.  Συγνώμη που ενοχλώ...

Συζητήσαμε λίγο.

Ο Ήλιος πρόσφερε τη ζεστασιά του.  Όχι εγώ... Ο Ήλιος... Όσο παράξενο κι αν ακούγεται.
Με προσέχει! Όλα αυτά τα χρόνια με προσέχει. Μου χαρίζει όμορφες στιγμές και είμαι τόσο
μα τόσο χαρούμενη όταν οι στιγμές χαράς   μοιράζονται.  Όταν παιδικά χαμόγελα ζωγραφίζονται
σε προσωπάκια και οι ηλιαχτίδες σκορπούν για λίγο τη στεναχώρια, το φόβο , τον  πόνο.

Πάντα μα πάντα βγαίνει ο ήλιος... μετά από κάθε βροχή...

Περπάτημα - Πρακτικότητα

Τράπεζα +
Φούρνος +
Σπίτι για ξεφόρτωμα +
Φαρμακείο +
Κρεοπωλείο +
Σπίτι για ξεφόρτωμα = 40 λεπτά
+
Γύρο του "τετραγώνου" = 60 λεπτά

1 ώρα απολαυστικό περπάτημα.

Κι εκεί που το σώμα κινείται, το μυαλό διαπιστώνει πόσο απλή είναι η ζωή,
πετάγεται το υποσυνείδητο :

"Οι πιο βαθιές ενοχές κρύβονται πίσω από το προσωπείο της αναβλητικότητας".

Περπάτημα - Συντροφιά

Κυριακάτικο πρωινό περπάτημα.  Όχι ακριβώς πρωινό, 10 πήγε η ώρα να ξεκινήσω αλλά είπαμε έχουμε κι ένα όνομα ( Μιςς Χουζουρίας ) να υποστηρίξουμε.
Ξεκίνησα ψάχνοντας όρους και ορισμούς για τη σημερινή μέρα.  Τι θα μου έδινε κίνητρο να συνεχίσω να περπατώ.
Και τότε γύρισα και σε είδα δίπλα μου.

Κουνούσες την ουρά με κοίταξες και έτρεχες χαρούμενα δίπλα μου.  

Χάρηκα πολύ που ήρθες.  Δεν σε κάλεσα, ίσως δεν το χρειαζόσουν, αλλά το ένστικτό σου 

σε ακολούθησε δίπλα μου, να δώσεις νόημα σε εκείνη την άδεια στιγμή μου.

Δεν ζήτησες τίποτα. Ακόμα κι όταν σου φώναζα να σηκώσεις τα μάτια για μια πόζα, για να σε κάνω διάσημο, εσύ παρέμεινες σκυμμένος να μυρίζεσαι το φρέσκο χόρτο. Σου κακοφάνηκε μάλιστα και κρύφτηκες μακρυά, δίνοντας μου την εντύπωση ότι με εγκατέλειψες αλλά μετά με ξεπέρασες τρέχοντας γρήγορα, σαν να με κορόιδευες. 

Ήταν όμορφη η πλάση σήμερα.  Τα σπαρτά άρχισαν να φυτρώνουν και είναι όμορφη η εικόνα της νέας ζωής που βγαίνει μέσα από τη γη.  Διάλεξα τον αγροτικό δρόμο σήμερα, σκεπτόμενη ότι δρόσισε και μειώθηκαν οι πιθανότητες για την εμφάνιση καμιάς kinder-οχιάς-έκπληξης.  Ξέχασα όμως το κυνήγι.  Με το πρώτο μακρινό μπαμ που άκουσα έκανα μεταβολή μην καταλήξω σαν άτυχη τσίκλα.

Γύρισα και σκεφτόμουν το πόσο απρόσκλητα, διακριτικά και όμορφα μπήκες στη ζωή μου.  Τα κίνητρα για ζωή που μου δίνεις, απλά επειδή υπάρχεις.  Βλέπω σε σένα τον εαυτό μου κάποιες φορές.  Να θες να ζήσεις έντονα.  Με σωστά και λάθη. Να νιώθω τυχερή στις ατυχίες μου κι να εύχομαι για τη δική σου τύχη.

Να κουρνιάζω σαν σκυλάκι δίπλα στα πόδια σου και να προσεύχομαι.  Να θέλω όλα να γίνουν όπως πρέπει και να γεμίσεις γέλιο και ενέργεια.  

Και να περπατάμε μαζί... ο καθένας το δικό του δρόμο... και κάποιες φορές σε ένα κοινό για λίγο... κι όμως να είσαι πάντα εδώ.

Ήλιος... Reloaded...

Ήλιος ο Παραμυθάς

β΄ έκδοση

Εκδόσεις Ηλία Επιφανίου

Επιτέλους!

Στα χέρια μου!

Το πρώτο συναίσθημα είναι πάντα μια λυτρωτική ανάσα.

Χρονοβόρα η διαδικασία έκδοσης ενός βιβλίου.

Ακόμα και η επανέκδοση πήρε πάνω από 1 χρόνο.

Ο εικονογράφος Σπύρος Γούσης με το ταλέντο του

έδωσε μια ανανεωμένη εικόνα στο βιβλίο.

                  

Καλοτάξιδος να είσαι Ήλιε Μου!

Περπάτημα - Στήριξη

Για να αρχίσεις κάτι νέο, να ανέβεις ψηλά, να ορθώσεις το ανάστημά σου, χρειάζεται στήριγμα.
Είτε αυτό είναι κάποιο άτομο, είτε μια μεγάλη ιδέα, ένας στόχος, ένα κίνητρο.  Είτε αυτό είναι κάτι άψυχο, νεκρό, πρώην μεγαλεπήβολο, κρύο, σκληρό, ιδεατό, φανταστικό, εμμονή.
Φτάνει που είναι εκεί !  Στο δρόμο σου! Δίπλα σου! Την ώρα που το χρειάζεσαι.
Υπάρχει! Έχει να δώσει.
Μην το αρνηθείς.  Μη γυρίσεις την πλάτη σε αυτό που βρέθηκε δίπλα σου και είναι ικανό να σε βοηθήσει. Τώρα! Σήμερα!  Ίσως αύριο να μην είναι εκεί.  Και ίσως αύριο να μην είναι το κατάλληλο για να σου δώσει στήριξη.
Πάρε το! Κρατήσου πάνω του.  Μην ντραπείς.  Μη νιώσεις ότι το εκμεταλλεύεσαι.
Δώσε αξία σε αυτή τη συνεύρεση.  Όσο τυχαία ή δήθεν τυχαία κι αν είναι.
Κάνε αυτό το τυχαίο να έχει νόημα.  Εμφύσησε στη στιγμή και ζωντάνεψε την.
Γίνε αντάξιος της στιγμής.  Γίνε αντάξιος της ζωής και Ζήσε!  Απλά! Χωρίς Εγωισμό!
Αγκάλιασε ότι υπάρχει γύρω σου και μεγάλωσε. Μεγαλούργησε.
Κι αν αύριο δεν υπάρχει δίπλα σου ο σταθερός ψηλός στύλος, μη λυγίσεις.
Άνοιξε τα μάτια σου.  Εξεταστικά.  Κοίταξε γύρω, μέσα, βαθιά.  Και θα με βρεις.
Να σε περιμένω εδώ.  Ταπεινά.  Να απλώσεις το χέρι και να πιαστείς πάνω στο κορμί μου.
Να το αγκαλιάσεις, να πατήσεις στη ψυχή μου και να ανέβεις ψηλά.
Να γίνεις λίγο καλύτερος από χτες.
Δεν θα πονέσω.  Δεν θα υποταχτώ.  Θα γίνει η ύπαρξή μου ένα με τη δική σου.
Θα είσαι ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία επειδή βοήθησα.
Κι όταν θα φύγεις και ξέρω πως θα φύγεις, θα ψάξω, να βρω καινούργια στηρίγματα.
Ελεύθερα. Γύρω μου.  Να δω μέσα στην ύπαρξη.  Να τρυγήσω τις στιγμές.  Και να βρω το νόημα.

Αυτό που βλέπω κάθε φορά στα μάτια σου!

Ιατρική αμέλεια στα νοσοκομεία Κύπρου

Αναδημοσιεύω το ποστ του φίλου μου Νίκου στο facebook.

Ιατρική αμέλεια στα νοσοκομεία Κύπρου.

Θα ήθελα να αναφέρω περιστατικά ιατρικής αμέλειας στα νοσοκομεία μας. Είμαι από Λευκωσία και στις 29 Σεπτεμβρίου 2012 έσπασα το πόδι μου στον Πρωταρά. Πήγα στις Πρώτες Βοήθειες στο Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Εκεί, όπως ήταν φυσικό από την σοβαρότητα της κατάστασης, μου είπαν ότι θα έπρεπε να κάνω επέμβαση στο πόδι μου και να μου τοποθετήσουν εξωτερική οστεοσύνθεση. Όταν τους ζήτησα να με μεταφέρουν ή αν μπορώ να μεταφερθώ στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, μου απάντησαν ότι δεν μπορούν να το κάνουν εφόσον υπάρχει χειρούργος και μπορεί να εγχειρήσει σε αυτή την πόλη.

Μερικές μέρες μετά την εγχείρηση, μου είπαν ότι θα πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι και να μάθω να χρησιμοποιώ τις πατερίτσες. Τους εξήγησα ότι λόγω δισκοπάθειας, το αριστερό μου πόδι είναι πολύ πιο αδύνατο από το σπασμένο δεξί και ότι θα ήθελα βοήθεια να πάω στην τουαλέτα. Αυτοί το αμέλησαν και μου είπαν ότι θα τα καταφέρω μια χαρά. Πήγα στην τουαλέτα και όταν πήγα να σηκωθώ (μόνος μου), έχασα την ισορροπία μου και ενστικτωδώς, το δεξί μου πόδι πάτησε με δύναμη το πάτωμα. Όταν το μάθανε, προσπάθησαν να μου πουν ότι είναι δικό μου το φταίξιμο. Μετά από 2-3 μέρες, με έβαλαν να κάνω ξανά ακτινογραφίες και μου είπαν ότι θα πρέπει να ξανακάνω εγχείρηση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στον θάλαμο υπήρχαν 2 άτομα που είχαν εγχειριστεί πριν από πολλούς μήνες και απ’ ότι έχω μάθει μετά μπαινοβγαίνουν στο νοσοκομείο επειδή τα πόδια τους (τα οποία έχουν εγχειριστεί) πήραν μόλυνση.
Έκατσα μια βδομάδα σπίτι χωρίς να βγω τίποτα έξω. Είχαμε κανονίσει τα προγραμματισμένα ραντεβού με τα εξωτερικά ιατρεία να πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο Λευκωσίας αντί στο Αμμοχώστου μιας και είμαι από Λευκωσία. Στις 17 Οκτωβρίου πήγα στα εξωτερικά ιατρεία στο Νοσοκομείο Λευκωσίας. Όταν με εξέτασε ο γιατρός και μετά που είχε δει τις ακτινογραφίες που είχα βγάλει εκείνη την ώρα, μου είχε πει ότι πρέπει να κάνω εισαγωγή. Δεν μου είχε πει γιατί θα γινόταν εισαγωγή ούτε και μετά που τον ρωτήσαμε.

Την επόμενη μέρα μου είχαν πει ότι θα έβγαζαν την εξωτερική οστεοσύνθεση και θα έκαναν άλλη επέμβαση για να βάλουν εσωτερική οστεοσύνθεση. Πήραν καλλιέργεια και αίμα για αναλύσεις για να ελέγξουν τυχών μόλυνση. Κανονίστηκε η εγχείρηση την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου. Την Παρασκευή αναβλήθηκε η εγχείρηση επειδή δεν είχε φύγει η μόλυνση. Μεταφέρθηκα σε δωμάτιο μόνος λόγω της μόλυνσης. 2 μέρες μετά μου είπαν ότι ο ιός ονομάζεται ψευδομονάδα, ένας ιός που συνήθως βρίσκεται στα νοσοκομεία και μολύνεται κάποιος από τα χειρουργεία.

Κατά την διαμονή μου εδώ (την στιγμή που το γράφω αυτό είμαι στο νοσοκομείο), άκουσα για ένα ασθενή στο απέναντι δωμάτιο. Ήταν ένας ηλικιωμένος άντρας που είχε διάφορα προβλήματα υγείας εκτός από το κάταγμα του. Η κατάσταση του χειροτέρευε με την ημέρα. Άκουσα την αδερφή νοσοκόμα να λέει του εφημερεύοντος ιατρού ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έπρεπε να πάει στο παθολογικό, που θα τύγχανε καλύτερης μεταχείρισης από το ορθοπεδικό, αλλά οι υπεύθυνοι του ορθοπεδικού δεν τον αποδέχονταν. Ο ιατρός απάντησε ότι τους καταλαβαίνει, λόγω έλλειψης κρεβατιών. Το άτομο αυτό πέθανε την επομένη τα ξημερώματα.

Η απορία μου για αυτά τα 2 περιστατικά που ανάφερα (την μόλυνση στο πόδι μου και τον θάνατο του ηλικιωμένου) είναι η εξής : Δεν είναι ιατρική αμέλεια αυτές οι πράξεις? Δεν πρέπει να απονεμηθούν ευθύνες?

Ούφφου πιον...

... μαζί μου.

Οκ. Όλοι αναβάλλουμε πράματα που θέλουμε να κάμουμε.  Εν φυσικό.

Αλλά επαράκαμάτο!

Έχω 2-3 υποχρεώσεις/πράματα/whatever που πρέπει να γινούν.

Τις 2 αναβάλω τες εδώ και μια βδομάδα.

Τις άλλες 2 έχει που το καλοκαίριν αλόπως.

Τζιαι σήμερα είμαι αθκιασερή, εκατέβασα τα χειμερινα,  εφύλαξα τα καλοκαιρινά.

Είπα ήταν να κάτσω η ώρα 10 να τα κάμω τζιαι αθθυμήθηκα ότι ήθελα να κάμω μπάνιον.

Τζιαι τωρά αντί να κάτσω να κάμω τίποτε, γράφω δαμέ.

Εννά μου φάει παραπάνω ώραν να τα γράψω που να τα έκαμνα.

Αλλά εν μου γελώ! χα! ενόμισες κυρία νεράιδα εννά μας περιπαίξεις πάλε;;;

Έτα! δαμέ γραμμένα, να δούμεν αν παίξεις πελλόν πάλε.

οπόταν έχουμε και λέμε :

Έχεις ως τες 12 να :

1. Πιάσεις ένα τηλέφωνο.
2. Να στείλεις ένα email με τα στοιχεία που θα μαζέψεις
3. Να ψάξεις στα συρτάρια να έβρεις τα έντυπα να τα φωτοτυπίσεις.
4. Τζιαι να κάτσεις να συμπληρώσεις τζίνες τες γέρημες τες φόρμες τζιαι ΕΣΠΑΣΕΣ ΜΕ!!!!