My brand new heart...

... after a heartless year ... that seemed endless...

Μια φορά κι ένα καιρό ... στη Χαλκηδόνα...

Μια φορά κι εναν καιρό σ'ενα χωριό έξω απο την Θεσσαλονίκη οι κάτοικοι αποφάσισαν ν'αποκαταστήσουν την αθωότητα των παραμυθιών.. Σας προτείνουμε λοιπόν ενα 3μερο μακριά απο τα παραμύθια των πολιτικών και να ζήσετε μαζί μας τα παραμύθια των παιδιών... Αν πιστεύετε κι εσεις ότι τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια αλλά δεν είναι και ψέμμα, σας περιμένουμε στον 2ο ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ στις 18-19-20 Μαιου στον ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΧΑΛΚΗΔΟΝΑΣ. Ωρα εναρξης : Παρασκευή 9πμ Ωρα Λήξης : Κυριακή 9μμ 60 ώρες ασταμάτητα παραμύθια για μικρούς και για μεγάλους Παραμυθια απο ολο τον κόσμο.... παραμυθια απο διάφορους πολιτισμούς.... παραμυθια για μικρους απο το πρωι μεχρι το απογευμα και παραμυθια για μεγαλους το βραδυ μεχρι το ξημερωμα... Και ζησαν αυτοι καλά και εμείς επειδή ξέρουμε...καλύτερα... Για δηλώσεις συμμετοχής καθώς και περαιτέρω πληροφορίες επικοινωνήστε μαζί μας στα τηλέφωνα: 23910 23970 ( Τηλ Μορφωτικού και πολιτιστικού συλλόγου Χαλκηδόνας) http://www.facebook.com/events/349187555131314/ υ.γ. Μακάρι να μπορούσα να πάω. υ.γ.1. Μακάρι να κάναμε κι εμείς κάτι τέτοιο.

Τα πρώτα μου τριαντάφυλλα

Τα μάζεψα με αγάπη. Τα έκανα ένα μικρό μπουκετάκι. Κτύπησα το κουδούνι, με περίμενε ήδη. Και της τα χάρισα. Χαμογέλασε! Φωτίστηκε το πρόσωπό της! Πόσο το χάρηκα. Γλυκειά μου, όμορφη, παραμυθού!

Μου λείπει...

1. ο Ήλιος
2. Η θάλασσα
3. Το παγωτό
4. Να ακούω πιάνο
5. Να ξυπνώ το πρωί και να διαβάζω
6. Η τάξη
7. Το χάος του νου
8. Τα μάτια σου
9. Τα νεραιδογοργονοπεταλουδισματα
10. Η ανεμελιά
11. Η μικρή
12. Να παίξω τρεχτό
13. Να κεντήσω
14. Τα μαλλιά σου που τα έκοψες πριν τα χαϊδέψω
15. Τα όνειρα
16. Η φυγή
17. Η καθοδήγησή σου
18. Το ψάξιμο ανάμεσα στις λέξεις
19. Η κρυψώνα μου
20. Ο πύργος

Χριστός Ανέστη

Καλημέρα :-)

Εύχομαι η Ανάσταση του Χριστού να μείνει στην καρδιά μας μέχρι το επόμενο πάσχα.



Ο Δάσκαλος είπε:

– Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν πως τα προβλήματα λύνονται με ...προσπάθειες. Αυτοί οι άνθρωποι απλά απασχολούν τον εαυτό τους και τους άλλους με μάταιες κινήσεις.
Τα προβλήματα λύνονται μόνο με την κατανόηση. Εκεί που υπάρχει κατανόηση δεν υπάρχει πρόβλημα.

Anthony de Mello

Περπάτημα - Μέρα 36η

Περπατώ προς τη δύση.
Ο ήλιος χάνεται αργά πίσω από τα βουνά.
Ακόμα λάμπει και χρυσίζει τα σπαρτά.
Άρχισε το θέρος και η μυρωδιά είναι έντονη.
Κοιτάω τον ήλιο και τον παρακαλώ...
να πάρει μαζί του όλο το βάρος του χειμώνα.
Να το πάρει και να χαθεί μαζί του για πάντα.
Το κορμί μου δεν αντέχει άλλο την κούραση,
το άγχος, τις έννοιες, την πάλη με τον εαυτό μου,
τις ενοχές και τα λάθη μου.
Τους φόβους και τις φοβίες μου.

Δεν τα θέλω πια.
Φτάνει.
Θέλω φως και λάμψη... από εκείνη , την καλή την μαγευτική...

Προσπαθώ να φωτογραφίσω τον ουρανό μα το φως είναι άπιαστο.

φτάνω στο σημείο, στο όριο που περπατώ,
και γυρνάω πίσω.

νιώθω τη σκοτεινιά της νύχτας που έρχεται,
το φεγγάρι που φανερώθηκε και προσπαθεί να στρογγυλέψει.
Την Παρασκευή έχει πανσέληνο.

Περπατώ περπατώ μες το δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ...
περπατώ περπατώ μες το δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ...

Δεν είναι εδώ.
κοιτάω δεξιά κι αριστερά και δεν υπάρχει κανείς.
Κι ετοιμάζομαι να περάσω πάνω από τη γέφυρα.
Και θέλω όλα να φύγουν, να φύγουν όλα, θέλω φως, θέλω το φως.

Γεμίζω τη χούφτα μου με 7 ανοιχτές κίτρινες μαργαρίτες...
τις κρατάω
και τις πετάω πίσω μου
κι αρχίζω και τρέχω
και γελάω και τρέχω
γελάω δυνατά
και μπαίνω σε ένα χωράφι που μόλις έχουν θερίσει
και μυρίζει
η μυρωδιά από το σανό φτάνει στο στομάχι μου
τρέχω γρήγορα
είμαι δώδεκα χρονών και τρέχω
νιώθω το χώμα να βουλιάζει
τις πέτρες να ενοχλούν τα παπούτσια μου
μα τρέχω τρέχω γρήγορα
και με κυνηγάς
το ξέρω ότι ήθελες να παίξουμε κρυφτό
τρέχω και σου ξεφεύγω
και γελώ γελώ και λάμπω.

Κατεβαίνω στο δρόμο και περπατώ.
Μεγάλωσα πάλι.
Και περπατώ νιώθοντας βαριά, αντρίκια τα βήματά μου.
περπατώ καμαρωτή

και τα νιώθω... τότε τα νιώθω.. το φως περνάει από μέσα μου
και δυο καινούργιες φτερούγες φυτρώνουν στην πλάτη μου
μωβ, κίτρινο, γαλανό

μεγαλώνουν, ανεμίζουν στην πλάτη μου,
περπατώ καμαρωτή σαν να φοράω καινούργιο μεταξένιο φουστάνι.

βγαίνω από τον παραμυθόκοσμο των λιβαδιών και περπατώ περήφανα στο πεζοδρόμιο.
τα αυτοκίνητα τρέχουν,
οι άντρες παίζουν στοιχήματα,
κάποιοι δουλεύουν ακόμα
οι νοικοκυρές μαγειρεύουν και μου ανοίγουν την όρεξη
κι εγώ περπατώ με τις νέες μου φτερούγες

σε ένα κόσμο που δεν πιστεύει πια σε νεράιδες.

Έχω πάρει όμως τα σημάδια σήμερα, τα μηνύματα για την άνοιξη
τους στόχους μου, αν σε βολεύει καλύτερα η λέξη...
κι αρχίζω...

Περπάτημα - Μέρα 35η

Χτες είχα πολύ λίγη ώρα ελεύθερη, 45 λεπτά πριν το μάθημα χορού.
Πήγα στο πάρκο Ακρόπολης για μισάωρο περπάτημα.
Πάντα με ηρεμεί ο συγκεκριμένος χώρος.
Περπατούσα, χαλαρά και κοίταζα τον κόσμο.
Οικογένειες με παιδιά που έπαιζαν στον παιγνιδότοπο.
Άτομα που κάθονταν στα τραπέζια της καφετέριας κι έπιναν τον καφέ τους.
Ήταν όμορφη ζεστή η μέρα.
Θυμήθηκα και τις πρόβες από το flash dance mob ( πότε θα ξανακάμουμε; )
Όλοι ήταν ήρεμοι, χαλαροί σε τούτο το χώρο.
Ζευγαράκια που φλέρταραν,
παιδιά που έτρεχαν,
γυναίκες που έκαναν περπάτημα και κουβέντιαζαν,
δυο παππούδες που περπατούσαν χαλαρά κι αναπολούσαν,
ένας νεαρός που κοιμήθηκε στο γρασίδι,
μια παρέα φοιτητών που διάβαζαν σταυροπόδι χάμω,
ένα παιδάκι που έβγαζε τη μαμά φωτογραφία, δίπλα στο συντριβάνι,
μια κοπέλα που μου φάνηκε γνωστή μα όταν έφυγα θυμήθηκα από που την ήξερα.

Άνθρωποι που ηρεμούσαν με τον ίδιο τρόπο και μετέδιδαν αυτό το αίσθημα και στους υπόλοιπους.
Αναρωτήθηκα αν και η δική μου παρουσία έπαιξε ρόλο στην ηρεμία κάποιου άλλου ανθρώπου, πέρα από τον πακιστανό που με φλέρταρε με τα μάτια.

Περπάτημα - Μέρα 34η

Ότι ξεκινάμε με αγάπη και με αποφασιστικότητα δεν σταματά.

Έστω κι αν φαίνεται ότι το ξεχάσαμε...

Ότι το όνειρο έχει αποκοιμηθεί...

Τη μαγική πρώτη μέρα της Άνοιξης... Ή μια άλλη μαγική μέρα, ξυπνάει...

Και παίρνει το δρόμο του...

Αγναντεύει τον κάμπο



Κουνιέται στον άνεμο σαν στάχυ



Μυρίζει σαν μαργαρίτα



Κι αγαπάει παθιασμένα

Έκπληξη