ΟΜΙΛΙΑ STEVE JOBS ΣΤΟ STANFORD UNIVERCITY

Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι μαζί σας στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν
πήρα ποτέ πανεπιστημιακό πτυχίο. Για να πούμε την αλήθεια, τούτη δω η
μέρα είναι ότι κοντινότερο σε αποφοίτηση έχω ζήσει. Έτσι είναι, αλλά δεν
υπάρχει πρόβλημα. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τρεις ιστορίες.


Η πρώτη ιστορία μιλάει για διαδρομές

Εγκατέλειψα το κολέγιο του Ριντ στο πρώτο μου εξάμηνο, αλλά τριγυρνούσα στους χώρους του άλλο ενάμισι χρόνο, πριν τα παρατήσω για τα καλά.

Λοιπόν, γιατί τα παράτησα;

Όλα ξεκίνησαν πριν καν γεννηθώ...

Η πραγματική μου μητέρα ήταν μια νεαρή, ανύπαντρη απόφοιτος κολεγίου, που αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία.

Η μεγαλύτερη επιθυμία της ήταν να με υιοθετήσει ένα ζευγάρι
πανεπιστημιακής μόρφωσης και κανόνισε τα πάντα ώστε μόλις γεννηθώ να με
υιοθετήσει ένας δικηγόρος και η σύζυγός του.

Το πρόβλημα ήταν πως μόλις ξεπρόβαλα, εκείνοι αποφάσισαν πως προτιμούσαν ένα κορίτσι.

Έτσι οι γονείς μου, που ήταν καταγεγραμμένοι σε ένα είδος «λίστας
αναμονής» δέχτηκαν ένα τηλεφώνημα μες στο βράδυ, που τους ανακοίνωσε: «ξαφνικά βρέθηκε ένα αγοράκι• το θέλετε;»

«Φυσικά», απάντησαν.

Αλλά η βιολογική μου μητέρα ανακάλυψε πως η θετή μου μητέρα μου δεν είχε πάει ποτέ στο κολέγιο κι ο θετός μου πατέρας μου δεν είχε καν αποφοιτήσει από το λύκειο.

Κι αρνήθηκε να υπογράψει τα χαρτιά της υιοθεσίας.

Υποχώρησε μόνο μετά από κάμποσους μήνες, όταν οι γονείς μου της υποσχέθηκαν πως κάποια μέρα θα πήγαινα στο κολέγιο.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, έτσι κι έγινε.

Αλλά επέλεξα αφελώς ένα κολέγιο πανάκριβο, σχεδόν σαν το Στάνφορντ, πράγμα που σήμαινε πως σχεδόν όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζόμενων γονιών μου θα πήγαιναν στα δίδακτρα.

Μέσα σε έξι μήνες δεν έβλεπα καμιά χρησιμότητα σ, αυτό.

Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και το κολέγιο δεν μου έδινε κανένα μπούσουλα για να το βρω.

Επιπλέον, ξόδευα τις οικονομίες μιας ζωής των γονιών μου.

Αποφάσισα λοιπόν να τα παρατήσω, ελπίζοντας πως όλα θα πήγαιναν κατ, ευχήν.

Εκείνη την εποχή ήμουν στ, αλήθεια φοβισμένος, αλλά τώρα ξέρω πως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ μου.

Από τη στιγμή που εγκατέλειψα τις σπουδές μου έπαψα να γράφομαι σε
ένα σωρό προαπαιτούμενα μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν και
παρακολουθούσα ως ελεύθερος ακροατής μόνο εκείνα που μου άρεσαν.

Δεν ήταν βέβαια όλα τόσο υπέροχα: δεν δικαιούμουν δωμάτιο στην εστία κι έτσι κοιμόμουν «στρωματσάδα» σε δωμάτια φίλων μου• για να φάω μάζευα άδεια μπουκάλια κόκα κόλα για
5 σεντς το ένα και για να έχω τουλάχιστο ένα αξιοπρεπές γεύμα τη
βδομάδα χρειαζόταν να περπατάω κάθε Κυριακή βράδυ 7 χιλιόμετρα , μέχρι το
ναό των «χάρε κρίσνα».

Αλλά περνούσα καλά.

Κι ένα σωρό από όσα γνώρισα ακολουθώντας τη διαίσθησή μου και προσπαθώντας να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, αποδείχτηκαν ανεκτίμητα στο μέλλον.

Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα:

Εκείνη την εποχή το «Ριντ» είχε ίσως ένα από τα καλύτερα μαθήματα καλλιγραφίας στη χώρα.

Παντού στο κάμπους έβλεπες θαυμάσια καλλίγραφα πόστερ, πινακίδες και σχέδια.

Καθώς είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, αποφάσισαν να πάω να παρακολουθήσω καλλιγραφία, για να δω πώς κατάφερναν αυτά τα θαύματα.

Έμαθα έτσι για τις γραμματοσειρές «σέριφ» και «σανς σέριφ», για τις αποστάσεις μεταξύ γραμμάτων -ανάλογα με τα γράμματα- ό,τι κάνει υπέροχη την τυπογραφία.


Ήταν ένα θαυμάσιο μάθημα, γεμάτο ιστορία, καλλιτεχνία και καλαισθησία, που πραγματικά με συνεπήρε.

Ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως όλα τούτα θα μου χρησίμευαν κάποια μέρα στη ζωή μου.

Δέκα χρόνια αργότερα όμως, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή «Μάκιντος» ξαναθυμήθηκα εκείνο το μάθημα.

Και χρησιμοποιήσαμε στο Μακ όλα όσα είχα μάθει.

Εκείνος ήταν ο πρώτος υπολογιστής που διέθετε καλλιγραφία.

Αν δεν είχα παρακολουθήσει εκείνο το συγκεκριμένο μάθημα, οι Μάκιντος δεν θα είχαν ποτέ πολλές γραμματοσειρές ή μεγέθη γραμμάτων.

Κι αφού το μόνο που έκαναν τα «ουίντοους» ήταν να αντιγράψουν τα Μακ, μάλλον αυτά δεν θα υπήρχαν σε κανένα υπολογιστή.

Κι αν δεν τα είχα παρατήσει, δεν θα είχα παρακολουθήσει ποτέ μου εκείνο το μάθημα καλλιγραφίας κι οι υπολογιστές δεν θα πρόσφεραν τις δυνατότητες καλλιγραφίας που προσφέρουν σήμερα.

Φυσικά ήταν αδύνατο να τα προβλέψω όλα αυτά όταν ήμουν στο κολέγιο.

Δέκα χρόνια αργότερα όμως, ήταν όλα πολύ-πολύ ξεκάθαρα.

Θέλω να πω, ποτέ δεν γίνεται να προβλέψεις την πορεία σου.

Για να την εκτιμήσεις, θα πρέπει να την κοιτάξεις προς τα πίσω.

Χρειάζεται λοιπόν να εμπιστευτείτε πως όλα τα βήματά σας, πως με κάποιο τρόπο σας οδηγούν στο μέλλον σας.

Πρέπει να εμπιστευθείτε κάτι -ή κάποιον: το ένστικτό σας, τη μοίρα, το κάρμα, τη ζωή, δεν έχει σημασία.

Αυτή η άποψη ποτέ δεν με απογοήτευσε και καθόρισε τη ζωή μου.




Η δεύτερη ιστορία μου μιλάει για αγάπη και απώλειες

Ήμουν τυχερός: βρήκα τι μου άρεσε νωρίς στη ζωή μου.

Ο Ουοζ (Wozniak) κι εγώ ξεκινήσαμε την «άπλ» στο γκαράζ των γονιών μου, όταν ήμουν είκοσι χρονών.

Δουλέψαμε σκληρά και δέκα χρόνια αργότερα η «απλ» δεν ήταν πια οι δυο
μας κι ένα γκαράζ, αλλά μια εταιρία αξίας άνω των 2 δις δολαρίων, με
πάνω από 4,000 εργαζόμενους.

Ένα χρόνο νωρίτερα, με το που έκλεινα τα 30, είχαμε ρίξει στην αγορά την πιο ωραία μας δημιουργία -τον «Μάκιντος».

Και μετά απολύθηκα.

Πώς μπορεί κάποιος να απολυθεί από μια εταιρία που ίδρυσε;

Να, καθώς μεγάλωνε η «απλ» σκέφτηκα να προσλάβω κάποιον ταλαντούχο μάνατζερ για να διοικούμε μαζί την εταιρία και πράγματι, για κανά χρόνο όλα πήγαιναν πρίμα.

Μετά όμως, οι απόψεις μας για το μέλλον άρχισαν να διαφοροποιούνται και στο τέλος τσακωθήκαμε.

Όταν έγινε αυτό, το διοικητικό συμβούλιο πήγε με το μέρος του.

Έτσι λοιπόν, στα 30 μου, βρέθηκα έξω από την εταιρία, και μάλιστα με πολύ δημόσιο τρόπο.

Ο σκοπός ολόκληρης σχεδόν της ενήλικης ζωής μου είχε πια χαθεί, κι αυτό ήταν τόσο επώδυνο.

Για αρκετούς μήνες δεν είχα ιδέα τι να κάνω.

Αισθανόμουν πως είχα απογοητεύσει τους συνεργάτες μου, πως η σκυτάλη μού είχε γλιστρήσει από τα χέρια, μόλις μου την παρέδωσαν.

Συναντήθηκα με τον Ντέιβιντ Πάκαρντ (David Packard) και τον Μπομπ Νόις (Bob Noyce) προσπαθώντας να απολογηθώ για το πώς τα ,χα καταστρέψει όλα με τέτοιο τρόπο.

Ήμουν μια πασίγνωστη αποτυχία και μου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψω την κοιλάδα.

Σιγά σιγά όμως, μια αίσθηση γεννήθηκε μέσα μου: εξακολουθούσα να αγαπάω τη δουλειά μου.

Ότι κι αν είχε συμβεί στην «απλ», αυτό δεν είχε πειραχτεί, ούτε κατ, ελάχιστο.

Με είχαν απορρίψει, ήμουν όμως ακόμα ερωτευμένος.

Έτσι αποφάσισα να ξαναρχίσω από την αρχή.

Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά η απόλυσή μου από την «απλ» ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου είχε συμβεί.

Η βαρύτητα της επιτυχίας αντικαταστάθηκε από την ελαφρότητα να είμαι ξανά αρχάριος, αβέβαιος για τα πάντα.

Απελευθερώθηκα και μπήκα σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.

Την επόμενη πενταετία ξεκίνησα μια εταιρία που τη λέγαν «νεξτ», μια άλλη που τη λέγαν «πίξαρ» κι ερωτεύτηκα μια υπέροχη γυναίκα που έγινε σύζυγός μου.

Με την «πίξαρ» -που είναι σήμερα μια από τις πιο πετυχημένες εταιρίες κινηματογραφικής παραγωγής του κόσμου- δημιουργήσαμε την πρώτη ταινία ψηφιακής κίνησης στην ιστορία του κινηματογράφου, το «τόι στόρι».

Τα γεγονότα πήραν απροσδόκητη τροπή όταν η «απλ» αγόρασε την «νεξτ»
και ξαναβρέθηκα στην «απλ», ενώ η τεχνολογία που είχαμε αναπτύξει στη
«νεξτ» βρέθηκε στην καρδιά της σημερινής αναγέννησης της «απλ».

Και με τη Λορέν (Laurene) δημιουργήσαμε μια θαυμάσια οικογένεια.

Είμαι βέβαιος πως τίποτα από αυτά δεν θα είχε γίνει αν δεν είχα απολυθεί από την «απλ».

Η γεύση του φάρμακου ήταν απαίσια, πιστεύω όμως πως το χρειαζόμουν.

Υπάρχουν φορές που η ζωή σε χτυπάει κατακέφαλα.

Μην χάνετε την πίστη σας.

Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ήταν πως αγαπούσα αυτό που έκανα.

Πρέπει να βρεις τι και ποιος σου αρέσει.

Αυτό είναι αλήθεια στη δουλειά και στον έρωτα.

Ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σας θα αφιερωθεί στην εργασία σας και ο μόνος τρόπος για να είστε ικανοποιημένοι είναι να θεωρείτε πως κάνετε υπέροχη δουλειά.

Κι ο μόνος τρόπος να κάνετε υπέροχη δουλειά είναι να αγαπάτε ότι κάνετε.

Αν δεν το έχετε βρει ακόμα, συνεχίστε να ψάχνετε.

Μην βολεύεστε.

Όπως συμβαίνει και στον αισθηματικό τομέα, όταν έρθει, θα το καταλάβετε.

Κι όπως σε κάθε σπουδαία σχέση, θα γίνεται καλύτερο όσο περνάει ο χρόνος.

Συνεχίστε λοιπόν να ψάχνετε, μέχρι να το βρείτε.

Μην τα παρατάτε.


Η τρίτη ιστορία μου αφορά το θάνατο.

Όταν ήμουν 17, διάβασα κάτι σαν «να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία».

Αυτό μου έκανε εντύπωση κι από τότε, για 33 ολόκληρα χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου: «αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα;».


Όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω.

Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν η καλύτερη βοήθεια για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου.

Όλα τα υπόλοιπα -οι εξωτερικές προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της γελοιοποίησης ή της αποτυχίας- όλα εξαερώνονται μόλις βρεθούν απέναντι στο θάνατο: το μόνο που απομένει είναι το πραγματικά σημαντικό.

Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε.

Είστε ήδη γυμνοί.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσετε ότι σας λέει η καρδιά σας.

Εδώ κι ένα χρόνο, μου διαγνώσανε καρκίνο.

Πέρασα από εξέταση στις 7:30 το πρωί κι ένας όγκος φάνηκε ξεκάθαρος στο πάγκρεας.

Δεν είχα ιδέα τι είναι το πάγκρεας.

Οι γιατροί με ενημέρωσαν πως ήταν μία μη ιάσιμη μορφή καρκίνου και πως δεν θα ζούσα παραπάνω από τρεις με έξι μήνες.

Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να πάω σπίτι και «να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές» μου, πράγμα που είναι ένας ευφημισμός των γιατρών για το προετοιμάσου να πεθάνεις.

Σημαίνει: προσπάθησε να πεις σε λίγους μήνες όλα όσα ήθελες να πεις στα παιδιά σου σε δέκα χρόνια.

Σημαίνει πως πρέπει να βεβαιωθείς πως όλα είναι εντάξει για να έχει η οικογένειά σου όσο το δυνατό λιγότερους μπελάδες.

Σημαίνει: κάνε τους αποχαιρετισμούς σου.

Έζησα με αυτή τη διάγνωση όλη τη μέρα.

Αργά το απόγευμα μου έκαναν μια βιοψία, που γίνεται με ένα
σωλήνα που περνάει από το λαιμό σου στο στομάχι και στα έντερα κι από
εκεί μια βελόνα παίρνει λίγα κύτταρα από το πάγκρεας.

Ήμουν ναρκωμένος, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου
διηγήθηκε αργότερα πως όταν οι γιατροί πήραν τα κύτταρα και τα έβαλαν
στο μικροσκόπιο άρχισαν να αλαλάζουν, γιατί όπως αποδείχτηκε είχα μια
πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που ήταν ιάσιμη με εγχείρηση.

Έκανα την εγχείρηση και τώρα είμαι μια χαρά.

Δεν έχω ποτέ φτάσει πιο κοντά στο θάνατο, κι ελπίζω να μην φτάσω ποτέ μου κοντύτερα για μερικές δεκαετίες ακόμα.

Έχοντας όμως βιώσει αυτήν την εμπειρία, μπορώ να σας πω κάτι, με λίγο περισσότερη βεβαιότητα από εκείνους για τους οποίους ο θάνατος είναι μια αφηρημένη μόνο έννοια: κανείς δεν θέλει να πεθάνει.

Ακόμα κι όσοι περιμένουν να πάνε στο παράδεισο, θέλουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πεθάνουν.

Κι όμως, ο θάνατος είναι η μόνη κοινή μας μοίρα.

Κανείς δεν του ξέφυγε.

Κι έτσι πρέπει να είναι• ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής.

Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή.

Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο.

Το νέο τώρα είστε εσείς, αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα γίνετε οι γέροι που προορίζονται να φύγουν.

Συγγνώμη για τον τόνο μου, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε λοιπόν ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων.

Μην αιχμαλωτιστείτε από το δόγμα που λέει να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι.

Μην αφήνετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή.

Και -το σημαντικότερο- να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας.
Αυτά με κάποιο τρόπο ξέρουν ήδη τι θέλετε στα, αλήθεια να γίνετε.

Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.

Όταν ήμουν νέος, υπήρχε μια φανταστική έκδοση που λεγόταν «ο κατάλογος όλης της Γης» που υπήρξε μία από της «Βίβλους» της γενιάς μου.

Την εξέδιδε και της έδωσε ζωή ένας τύπος που τον λέγαν Στιούαρτ Μπραντ (Stewart Brand) και που ζούσε όχι μακριά από εδώ, στο Μένλο Παρκ.

Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του ,60, πριν τους προσωπικούς υπολογιστές και τα επιτραπέζια εκδοτικά συστήματα, κι όλα έπρεπε να γίνουν με γραφομηχανές, ψαλίδια και μηχανές πολαρόιντ.

Ήταν ένα είδος έντυπου «γκουγκλ», 35 χρόνια πριν βγει το γκουγκλ στο διαδίκτυο: ήταν ιδεαλιστικό, πλημμυρισμένο από γνώσεις και κόλπα.

Ο Στιούαρτ κι οι συνεργάτες του έβγαλαν αρκετά τεύχη
του «κατάλογου όλης της Γης» κι όταν φάνηκε πως ξεπερνιόταν, έβγαλαν
ένα τελευταίο τεύχος.

Είχαμε φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του ,70 κι ήμουν στην ηλικία σας.

Στο οπισθόφυλλο του τελευταίου τεύχους υπήρχε μια φωτογραφία ενός
αγροτικού δρόμου την αυγή, του είδους που κάποτε θα βρεθείτε να κάνετε
οτοστόπ, αν είστε αρκετά περιπετειώδεις.

Από κάτω έγραφε: «μείνετε αχόρταγοι• μείνετε τρελαμένοι».

Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμά του: μείνετε αχόρταγοι• μείνετε τρελαμένοι.

Αυτό ευχόμουν πάντα για τον εαυτό μου.

Αυτό εύχομαι και για σας σήμερα.

Μείνετε αχόρταγοι

μείνετε τρελαμένοι.

Καλή βδομάδα!

Μετά από το τριήμερο, γέμισαν οι μπαταρίες, άλλαξε η ενέργεια, τόσο πολύ που είτε δεν έπαιξε το ξυπνητήρι σήμερα είτε δεν το άκουσα καν.

Ευτυχώς ο Γιος 2 ( α ρε Μάνα :-) ) ξύπνησε, ανοίγει την πόρτα και μου φωνάζει: Ξύπνα είναι 6:45.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα περισυλλογής:

- Μα.... είναι Δευτέρα;;;

Ετοιμαστήκαμε στο πι και φι ( είδες άμα θέλει το πλάσμα ; )

Και ξεκίνησα κεφάτη για να έρθω δουλειά. Γέμισα και το αυτοκίνητο με βενζίνη ( το πολύ να με φτάσει μέχρι την Τετάρτη :-) . Μου τα χάλασε λίγο η κίνηση στο δρόμο, αλλά δεν βαριέσαι, δεν καθυστέρησα στη δουλειά οπόταν όλα καλά.

Τους τελευταίους μήνες, ακριβώς μετά την έκκρηξη στο Μαρί ( όχι δεν φταίει και για τα χάλια μου ο Χριστόφιας, αλλά σημαδιακή μέρα. 12 Ιουλίου πέρνω αποφάσεις μαχαίρι ) νιώθω παρατημένη. Παρατημένη από προσπάθειες, από τα θέλω μου, από όλα.

Αφήνω τη ζωή να έρθει και να με πάρει όπου θέλει. Καλό σαν εμπειρία αλλά όχι ότι μου αρέσει ιδιαίτερα.

Ε, κανεί! Η μέρα του Όχι ήρθε και πέρασε!

Καιρός να αρχίσω τα Όχι. Μου έλειψε η "ξεροκεφαλιά" και η αγριάδα μου.

Άντε να παίρνουμε τα πάνω μας για να μην τα πάρωωωωω

Κι ας είναι καλά ο Γιώργος Ρούσος και ο Μέμνων Σωτηρέλλης μου έφτιαξαν το κέφι σήμερα.

She's got the look!




Καλημέρα!

Καλημέρα! Καλή Κυριακή!

Καλημέρα! Είχα καιρό να νιώσω τόσο όμορφο κυριακάτικο ξύπνημα.

Το "Παρασκευή αργία" τελικά δουλεύει! να το εφαρμόζουμε συχνά.

Δεν έχω κάνει κάτι ιδιαίτερο, πέρα από δουλειές στο σπίτι, βόλτες, υποχρεώσεις.

Απλά έχω χαλαρώσει. Και ξύπνησα στις 10 ( νωρίς ε; χιχιχι που θα ήταν 11 ) κι απολαμβάνω τη διαφορά, τη μια έξτρα ώρα ύπνου.

Πλύσιμο πιάτων, άπλωμα ρούχων, καφεδάκι με γεύση αμαρέττο, wrap με χαμ και χαλλουμάκι, chatting, blogging, mothering... and life is just beautiful!

Cheers!

Δεν θα καταλάβω ποτέ....

Δεν θα καταλάβω ποτέ την επικοινωνία των ανθρώπων.

Στους υπολογιστές υπάρχουν πρωτόκοολλα επικοινωνίας και τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Γίνονται consistency checks, compilation, debugging, testing, runtime errors

και καταλήγουμε σε ένα πρόγραμμα που είτε δουλεύει είτε δεν δουλεύει.

Του είχα μιλήσει ψες πρώτη φορά στο τηλέφωνο.

Μετά από μισή ώρα τρέχοντας με 130 τον κοιτούσα στα μάτια.

Και μετά; τίποτα.

Ούτε runtime errors, ούτε αποτέλεσμα όμως.

Διάγνωση: Η κινητήριος δύναμη μου διαφορετική απο τη δική του.

Τα κίνητρα και οι προσδοκίες διαφορετικές.

Κι όμως βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος , την ίδια στιγμή με τον ίδιο αυθορμητισμό.

Ευθείες που τέμνουν η μια την άλλη σε ένα κοινό σημείο σε μια δεδομένη στιγμή.

Ένα μόνο κοινό σημείο κι διαφορετικές κατευθύνσεις.

Ένα σημείο. Από ένα σημείο ξεκινούν όλα....

Κι εγώ ψάχνω ακόμα ψύλλους στα άχυρα, ταιριάσματα, συντονισμό, επικοινωνία, κοινές ευθείες...

Surprise!!!

Happy Birthday! :)

Χορηγοί επικοινωνίας:

ΝΑΙ

Είναι φορές που οι λέξεις δεν έχουν σημασία πια. Ότι και να εκφράσω, ότι κι αν νιώθω, ότι κι αν πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει.

Η ζωή προχωρά και με παρασέρνει μαζί της.

Μπορεί να είναι ο πολυπόθητος συντονισμός με το σύμπαν.

Μπορεί να είναι και το δεν έχω το κουράγιο πια να προσπαθήσω ουσιαστικά για κάτι.

Μπορεί να είναι τα δύο το ίδιο και το αυτό.

Η ζωή κυλά σαν ποτάμι και κολυμπάω σαν ψάρι μέσα της. Δεν έχει σημασία που πάω, γιατί πάω γιατί το μυστικό σε αυτή τη γη ξεκινάει από τη στιγμή που σταματάμε να αναρωτιόμαστε κι αρχίζουμε να ζούμε.

Ένα δυνατό ΝΑΑΑΑΑΙΙΙΙΙ

τίποτε άλλο....

ΝΑΙ λοιπόν :-) to whatever.....

'Ηρθες

Keep admiting that life is full of surprises!

Ρεζιλίκια

1. Που ήμουν στο λύκειο, άρεσκεν μου κάποιος της τρίτης λυκείου. Εγώ ήμουν στη δευτέρα λυκείου. Εθώρουν τον συνέχεια, επαραμιλουν, αλλα ήμουν πολλά ντροπαλή τζιαι εν ετολμούσα ουτε καν να του δείξω κάτι παραπανω. Τελικά μια φίλη μου είπεν του το, τζιαι εκανονίσαμε ένα διάλειμμα να του μιλήσω. Εστέκετουν κάπου. ευτυχώς είχε στύλλον κοντά του. Εκρατήθηκα πάνω στον στύλλον για να μεν πέσω χαμαί που το τρέμουλλον.
Είπαμεν γεια, τι καμνεις, καλα εσύ. αυτά.
ε, εν εφκαίναν οι λέξεις. εμέναν ετρέχαν τα δρώματα που το αγχος. εκεινος μάλλον αδιαφορος. τζινον που εν θα ξεχασω είναι ποσο σφιχτά εκρατούσα το στύλλον.


2. Περσι, είχαμε ένα άτομο δικό μας στο νοσοκομείο και πήγα με τα αγόρια να τον δούμε. Ημουν πολλά αγχωμένη. Τζιαι εμουρμουρουν ( κυπραία φάουσα φάση ). Άντε, τελειώνετε, γλήορα αρκήσαμεν. τα χερια ανακατώνουνταν. επαρπατουν γλήορα γλήορα τζιαι... ούτε είδα το σκαλιν. έπεσα με τα μουτρα χαμαι. φαρδιά πλατεία. οι μιτσιοι επροσπαθούσαν να συγκρατήσουν το γέλιον τους τζιαι να με σηκώσουν.

3. Έναν καϊσιην που έπαθα τζιαι λαλώ το συχνά τζιαι περιπέζουν με χιχιχ ήταν μια φορά πριν χρόνια, όταν ήταν τα αγορια μου ακομα στο δημοτικό. Συνήθως έβγαινα απο το γκαράζ κι έστριβα αριστερα και τους έπαιρνα σχολείο. Άμα δεν θα τους έπαιρνα εγώ έστριβα δεξιά, σε λιγο ανέβαινα στο high way και πήγαινα δουλειά. Εκείνη τη μέρα είχε ένα φορτηγό στα αριστερά μου οπόταν, έστριψα δεξιά. Νυσταγμένη κι αφηρημένη, έβαλα τον αυτόματο πιλόττο και πήρα το δρόμο για τη δουλειά. Άμα έφκηκα στο high way, ακούω πίσω μου φωνές! οι μιτσιοί! εξέχασα να τους παρω σχολείο! για να μην τα πολυλογώ, έκανα 15 λεπτά για να στραφώ πίσω. Μα,,, να ξεχάσω τα μωρά;;;

4. έχω πολλά μικρά που αν τα γραφω δεν θα ειναι τίποτα σπουδαίο. ξεχνάω συχνά. πολλά μικρα ή σημαντικά. άσε. δράμα η κατασταση. κι επισης παθαίνω σαρδαμ. γκκκρ...

Procrastination

oh god!

Ήδη νιώθω ενοχή για το πόσο χρόνο σπαταλώ άσκοπα.

Μου δημιουργεί την αίσθηση της αδυναμίας, το να αποφεύγεις κάτι είναι αδυναμία!

γκκκρρρρρ

πάντως σήμερα, μου βγήκε σε καλό...

έκαμα 4 μηνών filing ( γιαξ )

Τέλος εποχής

Φέτος επεθύμησα το χειμώνα. Νιώθω ότι μου πάει. Χειμώνας. Κρύο. Απομόνωση.
Τέλος εποχής.

Δέντρα γυμνά από φύλλα. Βοριάς. Παγωνιά.
Τέλος εποχής.

Συνήθειες που γίνονται ρουτίνα. Επιθυμίες που εκπληρώθηκαν. Πόθοι που δεν έχουν νόημα πια.
Τέλος εποχής.

Περίεργο συναίσθημα. Κρίση ηλικίας; ίσως ναι. ίσως όχι.

Κι αμα φτάσεις στην Ιθάκη; Μετα τι; Άμα εκπληρώσεις τους κύριους στόχους;

Τότε ίσως μένει η απόλαυση... η απόλαυση των στιγμών, απλά. χωρίς λόγο.

Ιθάκη. Επιστροφή στο είναι μας. Και μετα; Δημιουργία....

Πεθύμησα τον χειμώνα.
Τέλος εποχής.

Εύχομαι να έρθει η Άνοιξη......

Αφροδίτη στον Αιγόκερω

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΣΤΟΝ ΑΙΓΟΚΕΡΩ

ΕΡΩΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ : Η Αφροδίτη στον Αιγόκερω είναι μία ώριμη, σοβαρή και ωφελιμιστική Αφροδίτη. Είναι πειθαρχημένη και ελέγχει τις επιθυμίες της και τα συναισθήματα της. Ζητάει έναν σύντροφο αυτοδύναμο και αυτάρκη που να είναι και καταξιωμένος, οικονομικά, επαγγελματικά ή κοινωνικά. Δεν είναι ιδιαίτερα εκδηλωτική και προτιμάει να δείχνει τα συναισθήματα της με πράξεις. Είναι μία από τις πιο αξιοπρεπείς και πιστές Αφροδίτες, που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο ζεστή, εκδηλωτική και ερωτική με τον παρτενέρ της. Ο Αιγόκερως είναι το ζώδιο που συνδέεται με την ηλικία της ωριμότητας, γι’ αυτό συνήθως δίνει δυνατούς έρωτες σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Εσείς που έχετε την Αφροδίτη σας στον Αιγόκερω είσαστε προσγειωμένοι, ρεαλιστές και παραδοσιακοί. Συνήθως δεν αισθάνεστε άνετα με τα συνομήλικά σας άτομα και προτιμάτε να κάνετε σχέση με κάποιο άτομο ώριμο ή μεγαλύτερό σας. Στα πρώτα χρόνια της ζωής σας μπορεί να μην είχατε ιδιαίτερα ευχάριστες εμπειρίες στον έρωτα, να κάνατε για παράδειγμα ένα γάμο σκοπιμότητας, για να εξυπηρετήσετε τα συμφέροντα της οικογένειας σας, για να ανέβετε κοινωνικά κ.λ.π. Αν και θεωρείστε συντηρητικοί τα πηγαίνετε πολύ καλά με το σεξ.

ΜΕ ΤΙ ΤΑΙΡΙΑΖΕTE : Ταιριάζετε πολύ με το ζώδιο του Αιγόκερου, του Ταύρου και της Παρθένου. Παράλληλα, ταιριάζετε με όσους έχουν την Αφροδίτη τους σε αυτά τα ζώδια. Σε μικρότερο βαθμό, ταιριάζετε και με τους Ιχθείς και τους Σκορπιούς.



Ζητάει έναν σύντροφο αυτοδύναμο και αυτάρκη που να είναι και καταξιωμένος, οικονομικά, επαγγελματικά ή κοινωνικά.

χμμμ

Σύντροφος;;;;
Και αυτοδύναμος Και Αυτάρκης Και καταξιωμένος Και οικονομικά Και επαγγελματικά Και κοινωνικά;;;;
χμμμ

Πόσο chance υπάρχει να κυκλοφορεί έτσι άτομο;;;;

Τα δικά μου 7

1. Το χειρότερο που μπορεί να μου κάνει κανείς είναι να μου πει: -Πες μου. - Σκέψου. - Πες 7 πράγματα δικά σου. - ποια είσαι; - Τι θέλεις. κτλ... Μπλοκάρω! απίστευτα! Εδώ και 3 μέρες είμαι μπλοκαρισμένη για το τι θα γράψω.

2. Με φωνάζουν Νεράιδα ακόμα και στην καθημερινότητά μου. Μου ήρθε το όνομα. Μου κόλλησε. Μου έδεσε και το νιώθω δικό μου. Εννοείτε ότι έχω σπίτι μου πολλά διακοσμητικά νεραϊδούλες, μαγικά ραβδάκια, μπουλουκάκια, κουκλίτσες, χρώματα.

3. Μου αρέσει το παραμύθι. Το λατρεύω. Ζω σε αυτό. Δεν μπορώ να ζήσω σε αυτό που λένε πολλοί πραγματικότητα κι εγώ το λέω απλά : Πρακτική πλευρά της ζωής. Πιστεύω στην ομορφιά μέσα μας. Πιστεύω στις άλλες πλευρές του εαυτού μας, στη δύναμη της ψυχής κτλ. Τόσο πολύ το αγαπώ το παραμύθι που έχω εκδόσει ήδη 3 παιδικά βιβλία. ( αυτό κάποιοι ήδη το ξέρετε ).

4. Κάτι που δεν ξέρει σχεδόν κανείς είναι ότι αυτό που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη είναι η τάξη. Όταν όλα ( πράγματα, συναισθήματα, έννοιες, καταστάσεις, άνθρωποι, σκέψεις, κτλ ) είναι στη θέση τους. Το κρύβω πραγματικά καλά ( οκ μη βλέπεις το χάος που επικρατεί γύρω μου. Ναι μην! μην κοιτάς είπα! ).

5. Έχω μια φοβία. Δεν μπορώ να μην ξέρω που πάω. Δεν αντέχω καμοια μεταβατική κατάσταση. Μου προκαλεί άγχος, χάνω τον έλεγχο.

6. Μου αρέσει να σιδερώνω. Λατρεύω να σιδερώνω. Ανταλλάζω το σιδέρωμα ... οχι όχι δεν ανταλλάζω δουλειές. Δεν είμαι η καλύτερη νοικοκυρά του κόσμου αλλά δεν αντέχω να με βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού. Είμαι έτοιμη να αρχίσω φωνές πχ αν κάποιος είναι στο χώρο μου κι αρχίζει να αγγίζει και να περιεργάζεται τα πράγματά μου. see but DON'T touch. Ίσως αυτό να έχει να κάνει με το ότι είμαι άτομο που επικοινωνώ με την αφή και την όραση κυρίως. ( ξέρω είπα πολλά σε αυτό το 6 αλλά έχεις μάθει ακόμα κάτι για μένα. Είμαι ζαβολιάρα ).

7. Είμαι μοναχικό άτομο. Πάντα βλέπω τη ζωή μου σαν ζωή Μου. τι θέλω να κάνω, τι θέλω να καταφέρω. Στα όνειρα ζωής συμπεριλαμβάνω μόνο τον εαυτό μου. Ναι υπάρχουν άτομα στη ζωή μου που αγαπώ μέχρι λατρεύω. Αλλά το θεωρώ ανέντιμο κι εγωιστικό στα Δικά μου όνειρα να εμπλέκω άλλα άτομα. Δεν έχω το δικαίωμα. Έχω θέματα με τα όρια.

ουφ θέλω να πω ακόμα κάτι... γκκκρρρ.... οκ Μπορεί να ξεχάσω το όνομά σου αλλά αποκλείεται να ξεχάσω την αστρολογική σου ανάλυση. Και κάποιες φορές με λεπτομέρειες... πχ Καρκίνος με αφροδίτη δίδυμο, άρη στον Υδροχόο κτλ κτλ κτλ

Βραβεία... χμμμ... προτιμώ κουβεντούλες ...

Invictus, You make my day, until the day που θα ξεχάσω , κάτι θα τρώω και θα πνιγώ που τα γέλια.

Neerie, Είμαι φανατική θαυμάστρια του μπλογκ σου, κι ας μην μου έδωσες βραβείο, κλαψ και σνιφ.

bestman, cheers man.

Anti-christos, I envy you ( με την καλή έννοια).

diasporos, Ευχαριστώ, δάσκαλε.

Αχάπαρη, είσαι πελλαμός.

Μάνα, είσαι όνομα και πράμα :-)

Καϊσούδι, It was so nice meeting you!

I love Art

Database...

... just kidding

Fish

Specifically My Own Fish

Disconnection

... Κάποτε έρχεται η στιγμή που δέχεσαι τις καταστάσεις όπως είναι.

Αντιμετωπίζεις την αλήθεια.

την πραγματικότητα.

Και κάνεις disconnect. Διακόπτεις επαφή με το γεγονός.

Συνήθως με τελετουργικό τρόπο ή απλά ένα ανόητο ποστ στον blogger.

Μου κόλλησε σήμερα.....

γιατί άραγε;;; :-P