Περπάτημα - Μέρα 27η

Επιτέλους!
Δρόσισε λίγο!
Μαζευτήκαμε οι τρεις μας και ξεκινήσαμε για περπάτημα.

Πεθύμησα τις φίλες μου. Το γέλιο μας.
Τις χαλαρές κουβέντες.

Αυτές τις μέρες με προβληματίζουν οι φιλίες μου.

Τα όρια μεταξύ μας.
Το ότι τολμώ να μοιράζομαι τον κόσμο μου και τα συναισθήματά μου
και είναι φορές που δεν βρίσκω τον απαιτούμενο σεβασμό.
Δεν ξέρω γιατί, πολλοί άνθρωποι, όταν τους ανοίγεις την καρδιά σου
αντί να την αγγίξουν με τρυφερότητα, θέλουν να την κρατήσουν στα δικά τους
χέρια, σαν να είναι δική τους, να την καθορίσουν, να την κυβερνήσουν, να την εξουσιάσουν.

Συγχαίνομαι την εξουσία, από μικρή την συγχαινόμουνα.
Και δεν δίστασα ποτέ να κραυγάσω τουλάχιστον εναντίον της.

Το Σαββάτο είχα περάσει από τη θεία μου.
Μου θύμησε στιγμές που ήμουν μικρή, αντιδραστική μονίμως.

Ήταν ράφτρα. Και μου έφτιαχνε φορεματάκια συχνά.
Ήμουν τυχερή , δεν λέω.
Κάποια φορά μου έφτιαξε ένα φόρεμα όπως το ήθελε η μάνα μου
κι όχι όπως της είπα εγώ να το φτιάξει.

Τσακωνόμασταν, εκνευρίστηκα, πήρα ένα ψαλίδι και το έκανα κομμάτια.

Ότι δεν λύεται, κόβεται!

Δεν είναι έτσι;;;;;;

Μέρες χωρίς περπάτημα.

Ο καύσωνας δεν λέει να φύγει και το περπάτημα με τόση ζέστη και υγρασία, δεν λέει.
2 βδομάδες χωρίς να βγω στη φύση, να χαλαρώσω περπατώντας, να δω τον Τζακ τον Προστάτη μου.
Επεθύμησα τον, τον άτιμο και να φανταστείς ότι δεν δηλώνω φιλόζωη.

Σήμερα φάνηκε η έλλειψη της βόλτας.
Από το πρωί είχα πονοκέφαλο και δεν έχω ιδιαίτερα κέφια.

Συγύρισμα - Σιδέρωμα - γέμισε η μέρα.

Στόχος του φετεινού καλοκαιριού είναι η τάξη.
Να βάλω τάξη στο σπίτι μου, τη ζωή, τα συναισθήματα, τις συνήθειες μου.
Έχω κάνει αρκετή πρόοδο.... πλησιάζω στο στόχο.... έχω δουλειά πολύ ακόμη αλλά
άρχισε η πορεία να χαράζεται... να μην υπάρχει επιστροφή στο χάος.

Όπως κάθε αλλαγή, στην αρχή κλωτσάει, αντιστέκεται ο εαυτός μας.
Δεν θέλει να αλλάξει.
Φοβάται το καινούργιο έστω κι αν είναι καλύτερο.

Στο μυαλό μου σήμερα στριφογυρνάνε όλα όλα πρέπει να κάνω την εβδομάδα που έρχεται.
Μπόλικα. αντιφατικά.

Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι και να αρχίσω να κάνω... απλά να κάνω....



Ανοίγω μόνη φτερά!!!!

Σε ψάχνω

Κρύβομαι ξανά,
Πίσω από τετράφυλλα τριφύλλια…

Και εσύ με ψάχνεις,
Με αναζητείς.

Τρέχω μακριά,
Μέχρι τα δέντρα τα ψηλά…

Και εσύ με κυνηγάς,
Να με πάρεις αγκαλιά.

Πηδώ γοργά,
Μέσα σε χωριάτικες ανθισμένες αυλές…

Και εσύ με τσακώνεις,
Και με μαλώνεις.

Κρύφτηκες μακριά,
Πίσω από αγγέλων φτερά…

Και εγώ σε ψάχνω,
μόνιμα πια σε αναζητώ.

Περπάτημα - Μέρα 26η

Η χειρότερη!
Τρομερή ζέστη και υγρασία αν και η ώρα εκκίνησης ήταν 7:30.

Με το ζόρι περπατούσαμε.
Σερνόμασταν κατ΄ακρίβειαν.

Άργά και σταθερά κάναμε 1 ώρα περπάτημα...
πολύ άργα!

Περιπέζαμε η μια την άλλη....

Σήμερα, μάλλον αποχή από το περπάτημα....

Περπάτημα - Μέρα 25η

Εψηθήκαν τζιαι τα παπουτσόσυκα....


... ανυπομονώ για το Περπάτημα - Μέρα 250η......

Περπάτημα - Μέρα 24η

Μια σύντομη γρήγορη βόλτα η ψεσινή,
παρέα με τον Τζακ τον Προστάτη μου.

Περπάτημα - Μέρα 23η

Έκανα ένα νέο φίλο.
Δεν ξέρω πως τον λένε έτσι τον φωνάζω κι αυτόν Μπούλη.

Τον λέω και Τζακ ο Προστάτης.

Ξεκίνησα το περπάτημα μου σήμερα θέλωντας παρέα.
Έστειλα ένα μήνυμα:

- Έλα να περπατήσουμε μαζί. Το θέλω πολύ.

Μα ήξερα πως δεν μπορεί να έρθει... είναι μακρυά....

Μόλις πήρα το μονοπάτι, βρήκα τον Τζακ τον Προστάτη( ας τον λέω έτσι )

Κοιταχτήκαμε στα μάτια.

Σηκώθηκε.

Περπάτησε δίπλα μου.

Από την πρώτη μέρα που περπατώ, μιας και περνώ μπροστά από το σπίτι του,
με κοιτάει, κάνει να με ακολουθήσει κι εγώ σταματώ.
Πέρνω το αυστηρό ύφος και του λέω:

- Πήγαινε σπίτι σου ! Τώρα!

Και το κάνει!
Δεν ξέρω γιατί έχω την τάση να λέω στα σκυλιά να πάνε σπίτι τους.

Κοίταξα τα ματάκια του από την πρώτη μέρα που τον γνώρισα.

Είναι αθώα. Ήρεμα. Κι αυτός ήρεμος. Δεν βγάζει μιλιά, ούτε γαβγίζει.
Μόνο κοιτάει και θέλει να περπατήσει μαζί μας.

Θέλει κι αυτός παρέα....

Σήμερα περπατήσαμε όλη τη διαδρομή μαζί.

Του μιλούσα.

Τα είπαμε :-)

Του φώναζα : Μπούλη έλα!

Κι ακολουθούσε.

Προχωρούσε. Σταματούσε, κοίταζε πίσω και με έβλεπε.
Κι όταν επιβεβαίωνε ότι θα ακολουθούσα συνέχιζε.

Επιστρέψαμε με τον ίδιο ρυθμό.

Κι όταν φτάσαμε στο σπίτι του, γύρισε, με κοίταξε κι έμεινε εκεί.

Του είπα : Αντίο φίλε, Θα σε δω αύριο πάλι.


υ.γ. Το μονο που με ανησυχεί είναι ότι όταν γυρίσει η φίλη μου από διακοπές,
θα έχουμε θέμα.
Φοβάται τα σκυλιά
χιχιχιχι

Περπάτημα - Μέρα 22η

Wolf is my heart.

Wild and lonely.

Dreaming of better days.

Fights bravely.

Runs fast.


Wolf is my heart.

Wild and lonely.

Throughs herself in battles.

Screams and breaths deaply.

Knows the best.


Wolf is my heart.

Wild and lonely.

Keeping my secrets.

Licking my wounds.

Heals the soul.


Wolf is my heart.

Wild and lonely.

Come closer.

But don't touch.

Teeth cut.

Περπάτημα - Μέρα 21η

Γρήγορο περπάτημα.
Για μισή ώρα μόνο , ψες.

Έντονο.
Το μυαλό αφέθηκε.
Κοίταζα τα αστέρια που πρόβαλαν.

Και προσευχήθηκα για φώτιση...

Αφέθηκα στη φύση... να μου φέρει αλήθειες στο δρόμο μου.

Περπάτημα - Μέρα 20η

Κοιτάω τα δέντρα στο δρόμο.
Υπομονετικά στην ίδια θέση.
Από την αρχή της ζωής τους ως το τέλος.
Χωρίς να κινηθούνε, χωρίς να γνωρίσουν αλλα μέρη.
Κάτω από τον ήλιο, το κρύο, την υγρασία, τη βροχή.

Ίδια ψυχή όλος ο κόσμος.

Άλλες εκφράσεις,
άλλες ανάγκες και μορφές.

Κοιτάω τη μορφή μου να διαβαίνει στο δρόμο.
Σιωπηλή,
σοβαρή απόψε,
οι σκέψεις έχουν γεμίσει το μυαλό.

Ο θυμός κυλάει στα πόδια,
καύσιμο για κίνηση με γρήγορο ρυθμό.

Κίνηση, μας κάνει να θέλουμε, να επιθυμούμε να βρεθούμε αλλού,
πέρα μακρυά,
να δούμε μέρη και άτομα αγαπημένα.

Ταξιδεύουμε συχνά,
κινούμαστε,
εκπληρώνουμε επιθυμίες μας,
ξανά
και ξανά
και ξανά
ακόρεστα....

το δεντρί με κοιτά
θα ειναι εκεί
σήμερα,
απόψε,
αύριο,
ως.... το τέλος

χωρις να ζητά
να θέλει

Ευτυχισμένο χορεύει με τον άνεμο...

κοιτάω τα άστρα
βρίσκω το δικό μας

Ευτυχισμένη γέρνω στο πλάι σου....

Περπάτημα - Μέρα 19η

Μετά από μια ώρα περπάτημα σε τόση ζέστη
και πάνω από μισή ώρα κουβέντα με ένα ζευγάρι που βρήκα στο δρόμο
( βρίσκω κι άλλα εκτός από σύκα και καρπούζια )
που μου είπαν τα μισά προβλήματα της ζωής τους

Μια σιροπιαστή ζεστή τραγανή πίττα ( άλλως πιshια )
φαντάζει με όνειρο!!!

Και μην ακούσω σχόλια για θερμίδες.... θα την καταναλώσω στο αυριανό περπάτημα....

Περπάτημα - Μέρα 18η

Οϊ εν εχάθηκα μες τες στράτες που επαρπάτουν.
Ούτε εμπήκα σε χωράφιν για να κλέψω καμοιάν παττίχαν,
ούτε σε ναρκοπέδιον ( μη κακό μου )

Ούτε με εβάλαν οι σιήλλοι του βούρου,
ούτε εσταμάτησα να παρπατώ.

Εν η αλήθκεια ετεμπέλεψα αλλά άμαν σήμερα, με θερμοκρασία γύρω στους 44 βαθμούς
εφκήκα για περπάτημα, εν με φοούμε πιον!

Εγίνηκεν μου συνήθεια, ανάγκη, εθισμός....

Τελευταία ήμουν νάκκον στον κόσμο μου....
Σαν τα σύννεφα στον ουρανόν επέταν η σκέψη μου.
Μιαν ποδά τζιαι μιαν ποτζιή.

Ζώδιον του νερού, τι να κάμουμεν;
Περίοδοι όπου η ζέστη κάμνει εκτός που τον νουν μου
τζιαι το είναι μου να λιώνει, να εξατμίζεται.

Ευτυχώς "έβρεξεν" τες τελευταίες μέρες
( μεταφορικά, μεν με παρεξηγήσετε )
τζιαι εκατέβηκεν ο νους μου σε μιαν.... λιμνούαν.

Εμαζεύτηκεν η σκέψη, τα θέλω μου.
Τα σημαντικά πράγματα.

Η αστρολογική πρόβλεψη για τον Αύγουστον εκτός του ότι θα μείνω απένταρη ( πάλε )
λαλεί πως φτάνω στα όρια αντοχών μου.

Αν δείτε καμοιάν πελλήν σαν περπατά να αρκέψει να πετάσσει πέτρες.... μεν μπείτε στον κόπο να αναρωτηθήτε ποια είναι.....