Ευχαριστώ!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήταν μαζί μου απόψε.

Είναι ευλογία να βλέπει κανείς μια αίθουσα γεμάτη κόσμο
με ανθισμένα χαμόγελα και μάτια φωτισμένα!

flower test

I am a Hydrangea What Flower Are You?

You Are a Hydrangea
"You are just a little bit of a show off and like to prove just what you can do. Every time someone double-dog-dared you, you proved that not only could you do it, but you could do it with style."

Η δύναμη του Τώρα - απόσπασμα

Η δύναμη του Τώρα - Eckhart Tolle

απόσπασμα , σελίδα 214.

.... Στη θετική πλευρά είσαι "ερωτευμένος" με το σύντροφό σου. Αυτό, στην αρχή, είναι μια κατάσταση που σου προσφέρει βαθιά ικανοποίηση. Νιώθεις έντονα ζωντανός. Η ύπαρξή σου έχει ξαφνικά αποκτήσει νόημα, επειδή κάποιος σε χρειάζεται, σε θέλει και σε κανει να νιώθεις ξεχωριστός, και κάνεις κι εσύ το ίδιο για τον άλλον. Όταν είστε μαζί νιώθεις ολόκληρος. Αυτή η αίσθηση μπορεί να γίνει έντονη, ώστε ο υπόλοιπος κόσμος να ξεθωριάζει και να γίνεται ασήμαντος.
Ωστόσο, μπορεί επίσεης να έχεις παρατηρήσει ότι υπάρχει σ' αυτή την ένταση μια ισχυρή αίσθηση ανάγκης και μια τάση να γαντζώνεσαι πάνω στον άλλον. Εθίζεσαι σ' αυτόν. Ενεργεί πάνω σου σαν ναρκωτικό. Είσαι "ανεβασμένος" όταν το ναρκωτικο είναι διαθέσιμο, αλλά ακόμα και η πιθανότητα ή η σκέψη ότι ο άλλος μπορεί να μην είναι πια δίπλα σου μπορεί να οδηγήσει σε ζήλια, κτητικότητα, σε προσπάθειες χειραγώγησης μέσα από συναισθηματικούς εκβιασμούς, σε κατηγορίες και μομφές - στο φόβο της απώλειας.
Αν ο άλλος άνθρωπος πράγματι σε εγκαταλείψει, αυτό μπορεί να σου προκαλέσει την πιο βαθιά εχθρότητα ή την πιο βαθιά θλίψη και απελπισία. Μέσα σε μια στιγμή, η τρυφερή αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε άγρια επίθεση ή σε αβάσταχτο πόνο. Πού είναι η αγάπη τώρα; Μπορεί η αγάπη να μετατραπεί στο αντίθετό της μέσα σε μια στιγμή; Ήταν λοιπόν αγάπη ή μήπως ήταν απλώς ένα γάντζωμα και μια προσκόλληση, που στην ουσία είναι αποτέλεσμα εθισμού;

Η χρυσαφένια βασίλισσα

Βγήκε από το παλάτι. Δεν άντεχε άλλο. Πνιγόταν.
Τράβηξε κατά τη θάλασσα.
Ήθελε να τρέξει. Μα κράτησε το βήμα της αργό και σταθερό.
Χαμογελώντας με ένα χαμόγελο που ένοιαζε να ήταν καρφωμένο, φτιαχτά βαλμένο
στο πρόσωπό της.
Ο αέρας πάγωνε το δέρμα της μα δεν σήκωσε ούτε μια φορά το χέρι της
να καλύψει το πρόσωπο.
Πλησίαζε το φθινόπωρο. Της έλειπε κιόλας το καλοκαίρι.

Πέρασε από τους κήπους, βγήκε από την καγκελένια είσοδο, που έμοιαζε σαν συλλογή
από σπαθιά κι ακόντια.
Το φόρεμά της πιάστηκε σε ένα από τα σπαθιά. Το τρύπησε.
Εκείνη δεν κοντοστάθηκε. Δεν ήθελε να φανεί ότι τσαλακώθηκε. Ότι τρύπησε το φόρεμα.
Το τράβηξε απότομα κι άτσαλα.

Ίσως δεν μπορούσε να φτιαχτεί πάλι το χρυσαφένιο φόρεμα αλλά δεν την απασχολούσε.
Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να περπατά με το κεφάλι ίσια.

Έφτασε στη θάλασσα. Περπάτησε ένα στενό, πετρινο δρομάκι κι έκατσε στους βράχους.
Δυο καβούρια το έβαλαν όσο πιο γοργά μπορούσαν στα πόδια.

Κοίταζε τη θάλασσα, αγέρωχη, αμίλητη, βουρκωμένη. Δεν άφηνε σταγόνα δάκρυ να στάξει.
Τα κρατούσε πεισματικά στα μάτια της.

Το βλέμμα της απλώθηκε στον ορίζοντα κι έμεινε κενό να κρέμμεται στην ομίχλη.

Με περιμένει.

Κάθεται εκεί και περιμένει. Χωρίς λέξη, μιλιά, παράπονο.
Σφίγγει τα δόντια και κρατά το χρυσαφένιο φόρεμα.

Θα θελε να τα πετάξει όλα.
Το χρυσαφένιο φόρεμα, τις γόβες, τα κοσμήματα, το μενταγιόν, τα δανδελένια εσσώρουχα
και να βουτήξει γυμνή στο κύμα.

Αν μπορούσε να πει, θα έλεγε πως θα κολυμπούσε, όσο κρατάει η αθάνατη ψυχή της
για να έρθει να με βρει. Να πέσει στα πόδια και να ζητήσει συγχώρεση.
Μα είναι βασίλισσα.
Δεν κάνει.

Δεν κάνει.

Όχι από εγωισμό και κακία.

Από χρέος. Από εκπλήρωση του ιερού σκοπού του θρόνου της.

Της τον άφησε ο πατέρας της. Να διακυβερνά. Να φωτίζει. Να λάμπει.
Να πέφτει ο ήλιος πάνω της και να σκορπά τη χαρά.

Από τότε που φόρεσε το στέμμα δεν περίμενε ποτέ. Είχε την εξουσία στα χέρια της.
Είχε την ισχύει και τη δύναμη.

Μέχρι που γνώρισε εμένα.
Τον Ασημένιο Βασιλιά.

Της έδωσα τον ώμο μου να κλάψει.
Θυμήθηκε. Ένιωσε το αίμα στις φλέβες να κυλά.
Μαλάκωσε κι έγινε μικρή, χωρίς το βαρύ χρυσαφένιο φόρεμα.

Τώρα έφυγα.
Κι αυτή το ξαναφόρεσε.

Κάθεται στην ακρογιαλία και με περιμένει.
Σιωπηλά.
Χωρίς ούτε ένα δάκρυ.

Αφήνει μόνο το κύμα να βρέξει τις γόβες της.
Θα χαλάσουν. Το ξέρει. Μα δεν σκύβει να τις βγάλει...
Δεν κάνει...

Περιμένει....

Πρόσκληση

Υπομονή

Όταν δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να κάνεις, κάνεις υπομονή.
Αυτό λέει η φίλη μου.

Έχουν γίνει λιώμα τα νεύρα μου.... τρέμω....
Περιμένω.
Το πιο σπαστικό πράμα στον κόσμο είναι να περιμένεις.
Να διαπιστώνεις ότι σου είπαν θα έχεις τη δουλειά έτοιμη την Πέμπτη
και να ήταν τελείως ψέμα.

Απόλυτο ψέμα από την αρχή.
Κι εσύ πιστεύεις...
εθελοτυφλείς
τρέφεις κούφιες ελπίδες
έτσι, για να μην έρθεις σε ρίξη
να μην νιώθεις άσχημα που φωνάζεις,
να δεχτείς
να μάθεις να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται.

Τίποτα.
Δεν μένει τίποτα να σκεφτείς ή να αντιδράσεις.
Περιμένεις πάλι γμτ.

Και προσπαθείς να διώξεις το θυμό και την άρνηση από μέσα σου.

Όλα θα πάνε καλά!
Είναι το μόνο που μπορείς να πεις και το μόνο που δουλεύει.
Αυτό θα πει πίστη.
Όλα θα πάνε καλά!
Επειδή ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ.

Ο Ασημένιος Βασιλιάς

Έστειλε τον υπήκοο του και με πήρε από το σπίτι.
Ήταν πολύ βιαστικός. Δεν πρόλαβα καν να αλλάξω τα ρούχα μου.
Φορούσα ένα μωβ μακρύ φόρεμα και ροζ παντοφλάκια.

- Πώς να παρουσιαστώ έτσι μπροστά του;
- Έλα, μην χρονοτριβείς. Είπε να πάμε τώρα.

Μπήκαμε στο παλάτι. Υπήρχει πολύ ασήμι παντού. Περάσαμε από την ασημένια πόρτα.
Προχωρήσαμε στη μεγάλη σάλα.

Τον είδα από μακρυά.
Καθόταν στον ασημένιο θρόνο του και με περίμενε. Μόλις μας είδε, έκανε νόημα κι έφυγαν όλοι.
Μείναμε οι δυο μας. Εγώ κι εκείνος.

- Έλα πλησίασε.
- Άρχοντά μου, υποκλήθηκα μπροστά του.

Κατέβηκε από το θρόνο και κάθησε στα σκαλάκια στη δεξιά γωνιά της αίθουσας.

- Μίλα μου, είπε με τη ζεστή φωνή του.
- Τι να πω; χαμήλωσα τα μάτια κι άλλο τόσο τη φωνή.
- Άνοιξε μου την καρδιά σου. Ξέρω τι περνάς.
- Εγώ... δεν....

Με τύλιξε με τα χέρια του στην αγκαλιά του. Το μάγουλο μου άγγιζε το ασημένιο μενταγιόν.

" Watch over and guide me."

Το άγγιξα. Το χάιδεψα. Με κοίταζε.

Το κράτησα σφικτά στο χέρι μου. Τόσο σφικτά που πονούσα. Άρχισα να κλαίω.
Με κρατούσε, με νανούριζε, φιλούσε τα μαλλιά μου, χάιδευε τα χέρια μου.
Δεν έλεγε τίποτα. Δεν χρειαζόταν.

Τα χρυσά δάκρυα μούσκεψαν τα ασημένια ρούχα του.

- Το χρυσάφι σμίγει με το ασήμι.
Μόνο μέσα από τον πόνο της καρδιάς.
Να το θυμάσαι. Μην φοβηθείς. Κλάψε πολύ
Κλάψε στην αγκαλιά σου.

Έκλαιγα έκλαιγα, η αίθουσα γέμισε δάκρυα.

- Θα σε μάθω να κολυμπας μου ειπε.

Με κράτησε πολυ , τόσο που αποκοιμήθηκα... ακόμα κοιμάμαι....

Το Πρέπει κι Εγώ παίζουμε κυνηγητό

Πόσο αγωνίζομαι να φύγω από το Πρέπει
Κι όπου κι αν πάω μ' ακολουθεί,
Κι όπου κι αν κρυφτεί το ψάχνω.

Ψάχνω με μανία να το βρω
και μετά ξαναπαίζουμε κρυφτό.

Μια εκείνο, μια αυτό
μια το Πρέπει, μια εγώ.

Όπου κι αν πάει , το ακολουθώ.

Λες να του τη σκάσω;
Λες αυτή τη φορά να κρυφτώ εγώ;

Σίγουρα δεν ξέρει πως να με βρει
αφού όλο εγώ το κυνηγώ.

Λες να φύγω;
Θα νιώθει μοναξιά.
Ποιος θα το βρει μετά;
Θα μείνει εκεί να περιμένει,
μέχρι κάποιος να το βρει.

Συνήθισε μαζί μου που όλο το ψάχνω.
Πόσο λυπημένο θα είναι αν το αφήσω!

Θα κλαίει.
Κανείς δεν θα ξέλει να παίξει μαζί του.

Πως να το αφήσω; Είναι τόσο μικρό;
Αν το αφήσω....
Θα βρει άλλο κορίτσι να βασανίζει,
μια άλλη ψυχή ν' αγαπά.

Και εγώ τότε που θα πάω;
Μια ζωή τώρα, παίζω κρυφτό με το Πρέπει.

Αν φύγω, ποιος θα θέλει να παίξει μαζί μου;

Δεν ξέρω που να πάω..

Να, έχει ένα δρομάκι πιο κάτω.
Δεν νιώθω όμως να θέλω να το περπατήσω.
Δεν ξέρω που βγάζει.
Δεν θέλω να περπατήσω σε ένα άγνωστο δρόμο.

Θα κάτσω εδώ να περιμένω.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να περιμένω πάλι...

Αχ! Μου την έσκασε το Πρέπει!!!!!

Πάλι άρχισα να παίζω κρυφτό με το Πρέπει...!

Επειγόντως δίαιτα

Κυριακή μεσημέρι.

Ως συνήθως στη μαμά για φαγητό. Καλή συνήθεια γιατί μας κρατά κοντά όλη την οικογένεια.

Άναψαν τον φούρνο στην αυλή και ξέρετε τι φαγητό γίνεται!

Απόλαυση!

Κοτόπουλο μεγαλωμένο στην αυλή της μάνας μου,

κουνέλι, πατάτες που λιώνουν στο στόμα και το μοναδικό ρύζι πιλάφι.

Ε! Πόσο να αντέξω;

Γέμισα που λέτε το πιάτο και το απόλαυσα.

Φεύγοντας από εκεί σταμάτησα στο τοπικό τυροκομείο που έχουμε για ζεστό χαλλούμι

και αναρή, ζεστή κι αυτή ακόμα.

Μπήκα μέσα, χαιρέτησα στάθηκα σε μια γωνιά.

Είναι γνωστό ότι τέτοια ώρα υπάρχουν ζεστά χαλλούμια.

Δυο κύριοι χωριανοί μου, στέκονταν μπροστά μου.

Ένα ζευγάρι γύρω στα 65 με 70 κάθονταν στις δυο καρέκλες που είχε εκεί.

Σε μια στιγμή σηκώνεται η κυρία και με πλησιάζει.

- Έλα κάτσε.

- Όχι, της λέω. Μείνε. Μια χαρά είμαι κι έτσι.

- Κάτσε, κάτσε , μου λέει, εσύ που είσαι έγκυος.

Ντόινγκ!

- Μα ... δεν είμαι!

- Ου ... συγνώμη...

Πείτε μου τώρα πως θα απολαύσω αναρή και χαλλούμι;

Σιδέρωμα

Έναν που τα πράματα που μου αρέσκει πολλά να κάμνω είναι να σιδερώνω.
Η αλήθεια είναι ότι όποτε το ξεστομίσω κοιτάζουν με ζαβά ζαβά.
Ε... εντάξη. Είπαμε, είμαι λίιιιοον περίεργον άτομο.

Μια φορά εξηγήσαν μου όμως γιατί. Απασχολήται ο κατώτερος νους, λαλεί, με κάτι που δεν χρειάζεται σκέψη και αφήνει τον ανώτερο νου να λειτουργήσει.

Λαλεί.

Κάτι σαν ... διαλογισμός.

Και είναι και παραγωγικός. Εν κάθεσαι μισή ώρα σταυροπόδι να ταξιδεύκεις μες τον νουν σου.
Παίρνει σου 2-3 ώρες και το ερμάρι σου από άδειο (εμείναν 2-3 μπλούζες που εν εκτός μόδας πια, να κρέμμονται ) γεμίζει καλοσιδερωμένα ρούχα.

Ήπια το καφεδάκι μου και πάω να διαλογιστώ με .... ένα κρεβάτι γεμάτο ρούχα...

Δοκίμασε το ... μπορεί να σ' αρέσει κι εσένα τελικά :-)

Άνθρωποι

Σήμερα είχα λάβει μέρος σε μια εκδήλωση για παιδιά.
Ηρέμησα.
Νιώθω όμορφα άμα έχω την ευκαιρία να "παίξω". Να εκφραστώ ελεύθερα.
Με κοιτάνε με τα λαμπερά ματάκια τους και βγάζουν τόση ειλικρίνεια.
Σε προκαλούν.

- Μπορείς κι εσύ να είσαι αληθινή σαν εμένα; ε; μπορείς;

Ήταν φορές που δίσταζα. Ήξερα ότι μπορούν να διαισθανθούν τα πάντα.

- Αν δεν τα καταφέρω; Αν δουν μέσα μου πίκρα; Αν δεν δουν την αλήθεια μου;

Άδειαζα κάθε φορά. Έβαζα τα πάντα σε ένα κλειστό κουτάκι και τα ξεχνούσα για λίγο.
Αφηνόμουν μόνο στην ομορφιά.

Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκα κουτάκι. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το μέσα μου, με τι θα δουν. Θυμήθηκα.... θυμήθηκα ότι δεν υπάρχει πια τίποτα να κρύψω ή να καλύψω.

Είμαι.

Περάσαμε όμορφα. Και δεν ήταν δύσκολο. Προετοιμάστηκα πολύ γιατί δεν ήθελα να απογοητεύσω.... εμένα πάνω από όλα. Ετοίμασα αρκετό υλικό που ... δεν το χρειαστήκαμε.

Αλλά μ' άρεσε. Γιατί αυτή τη φορά λειτούργησα διαφορετικά.
Ρίσκαρα να βασιστώ μόνο πάνω σε όσες ιδέες μου κατέβαιναν αυθόρμητα.
Καθόλου σκέψη, λογική, έρευνα.
Απλά.

Θα το δοκιμάσω ξανά. Μ' άρεσε αυτή η τεχνική.

Είναι κι άλλο που σκέφτομαι τώρα μα δεν θέλω να ανοίξω δεύτερο θέμα. Βαριέμαι χιχιχιι

Πριν λίγες μέρες αγχώθηκα για την παρουσίαση μου... Μα όλα παίρνουν το δρόμο τους.
Δεν ήθελα να απογοητευτώ...

Ξέρεις πιο είναι το πιο όμορφο;
Η ευγένεια.

Δεν χρειάστηκε ούτε φωνές , ούτε κακία, ούτε έντονη εκδήλωση άγχους.

Υπάρχει μόνο ένα: Δεν πειράζει, φτάνει που θα πάνε όλα καλά.
Γεμίζει η ψυχή μου από αυτή την επικοινωνία.
Μου έλειψε. Να αντικρύζω τους άλλους με την ειλικρίνεια των 4 χρόνων....

κι ας υπάρχουν γύρω μου άλλα 30 τόσα και χορεύουν......

Ξεροκέφαλη

Μια φίλη ετηλεφώνησεν μου το απόγευμα για να με ρωτήσει πως πάει το βιβλίο.
Θέλει να το κάμει δώρο σε κάποια παιδιά για τα χριστούγεννα.

- Θα τηλεφωνήσω στο τυπογραφείο τζιαι θα μιλήσουμε σε λίγο.

Παίρνω τηλέφωνο. Άργησε να το απαντήσει. Αλλά το σήκωσε.

- Θα μου τα φέρεις σήμερα ή αύριο τα βιβλία, όπως είπαμε έτσι;
- Ε, ξέρεις, πότε θα τα χρειαστείς;
- Μα ήδη αργήσαμε. Ξέρω τις αναποδιές που προέκυψαν αλλά αφού είπαμεν ότι
θα το έχω αυτές τις μέρες.
- Ναι, ναι, θα προσπαθήσουμε.....

Εκόπηκεν η ανάσα μου για μια στιγμή. Εσκέφτηκα: Αν προκύψει ακόμα μια αναποδιά;
Τι γίνεται; Τι κάμνω; Πότε θα οργανώσω παρουσιάσεις; Πάλε εν εξαρτάται που μέναν.
Πρέπει να δείξω εμπιστοσύνη.

Δυσκολεύομαι με το θέμα της εμπιστοσύνης. Ξέρω ότι μπορεί να μου γελάσει. Να με αφήκει
εκτεθειμένη. Έτσι σκέφτουμαι για μια στιγμή. Έρκεται μου να βάλω τα κλάματα.

Μα ύστερα έβαλα πείσμα. Όλα θα πάνε καλά!
Άρχισα να οργανώνομαι. Ήδη κανόνισα τη μια αίθουσα. Υπολόγισα ημερομηνία, τέλος του Νιόβρη. Μέχρι τη Δευτέρα θα είναι σχεδόν όλα κανονισμένα για την μια παρουσίαση. Το μόνο που θα μείνει εν η επιβεβαίωση. Και ο Θεός θα βάλει το χέρι του.

Θα κάνω αυτό που περνά από το χέρι μου. Και τα άλλα θα γίνουν όπως πρέπει.

Αν δεν γίνουν;

Δύο τα τινά:

Διαβάζετε ανάρτηση με θέμα : "10 τρόποι να βρεις γωνιά να κρυφτείς"

Ή

Διαβάζετε στις εφημερίδες : "Ήταν αργά τα μεσάνυχτα, όταν η δράστης μπήκε από την πίσω πόρτα της κουζίνας....."

Καλησπέρα

Καλησπέρα.
Έχει μέρες να σας γράψω. Δεν σας ξεχνάω. Απλά έτυχε.
Σήμερα τα δάκτυλά μου ρέουν κι εκφράζονται.
Έτσι είπα να πω μιαν καλησπέρα. Χωρίς να έχω κάποιο θέμα.

Πολλές φορές ψάχνουμε για θέμα για συζήτηση ενώ στην ουσία αυτό που ψάχνουμε είναι την επικοινωνία. Έτσι απλά να νιώσεις ένα, δυο, πέντε, δέκα, εκατό άτομα κοντά σου.
Ότι είναι εκεί και θέλουν να σε ακούσουν. Γουστάρουν. Έστω για λίγο.
Ότι έχεις κάτι να τους πεις που θα βγει σε καλό.

Δεν ξέρω γιατί φαίνεται άβολο να μιλήσεις σε κάποιον και να πεις:
- Απλά δώσε μου λίγο σημασία.

Είναι τόσο ειλικρινές δήλωση. Απέριττη.

Ψάχνουμε θέματα, σκαρφιζόμαστε δικιολογίες, σκαλίζουμε τα προβλήματά μας.

Έτσι απλά για να έχουμε το πέπλο της ανάγκης, πάνω από το πέπλο της επιθυμίας, της εσωτερικής ανάγκης ή απλά της απόλαυσης.

Έτσι τώρα γράφω απλά γιατί έχω ανάγκη για να εκφραστώ, να ακουστώ αλλά περισσότερο να ακούσω.
Καμοιά φορά οι σιωπηλοί επισκέπτες της σελίδας δεν νιώθουν την ανάγκη μου για σημασία και για να ακούσω απλά ένα γεια!
Είναι όμορφο να νιώθω την ύπαρξή τους, να ψαχουλεύω τα αχνάρια τους , να μυρίζομαι τις λέξεις που αφήνουν πίσω.
Δημιουργεί ευχαρίστηση......
Σημάδια άλλης ύπαρξης σε ένα ανοιχτό χώρο δικό μου.

Καληνύχτα επισκέπτη. 'Ονειρα γλυκά και σε σένα!